Sanne Scholten (91) was een 'afstandsmoeder'. In 1963 stond zij onder
grote druk haar zoon af, die terechtkwam bij een kinderloos echtpaar
aan de andere kant van het land. Ze kon hem niet loslaten en bleef een
leven lang achter hem aan reizen. Tot dat op een dag niet meer kon.
,,Zie je de klok daar boven de keuken
deur? Die hing in zijn huis. Telkens als
ik naar de wijzers kijk, denk ik aan de tijd
die we niet hebben gekregen, en niet meer
zullen krijgen. Ik heb nooit mogen zeggen
dat Joost bestond, maar nu vertel ik ieder
een de waarheid: mijn zoon leeft niet meer.
Zijn bestaan heeft mijn hele leven beheerst,
vanaf het moment dat ik werd verkracht
tot de dag van vandaag, het is verweven
met mijn hele wezen en met alles wat ik
heb meegemaakt.
Overleven is de rode draad in mijn leven.
Dat begon al op de dag dat ik geboren werd,
in 1930, ik kwam te vroeg en woog net twee-
enhalf pond. De eerste weken bleven mijn
ogen gesloten en omdat ik niet genoeg
kracht had om te zuigen, kreeg ik om de
paar uur wat druppeltjes melk via een
theelepeltje. Het was de vraag of ik het
zou redden.
Toen een maand later mijn vader ziek
werd, kwam onze huisarts langs. Mijn
moeder opperde of hij ook niet even naar
mij kon kijken. 'Leeft dat ding nog?' vroeg
de huisarts verbaasd. Inmiddels is 'dat
ding' 91 jaar en wordt het tijd dat ik het
hele verhaal vertel.
Het was de zomer van 1962. Ik was 32 jaar
en werkte als wijkverpleegkundige in
Liempde. Ik woonde in het wijkgebouw,
in een aangebouwde bungalow die speciaal
voor de wijkverpleegkundige bestemd was.
Er was weleens vaker bij mij ingebroken,
deze avond was wat dat betreft geen uit
zondering. Iedereen wist dat ik daar alleen
woonde. Over die bewuste avond ga ik
j e niet vertellen. Ik kende hem via via,
hij was getrouwd. Wat doe je nu, dacht
ik, van schrik kon ik geen woord meer
uitbrengen. Nee, meer vertel ik niet -
alleen dat het tegen mijn wil is gebeurd.
14
TEKST CHRISTEL DON FOTO'S ANNABEL OOSTEWEEGHEL
'Eén keer heb
ik mijn baby
vast mogen
houden'
