'Ik heb de neiging het pad te kiezen waar nog niet veel mensen
Waar zijn onze schepen?
Dat is het
voordeel van 80
worden. Ik heb
veel mooie
herinneringen
Je tachtigste verjaardag
vieren. Hoe doe je dat?
Daarover hoeft Wim
Hofman zich niet het
hoofd te breken. Vie
ren, dat wordt voor hem gedaan.
Ter gelegenheid van het afronden
van zijn tachtigste jaar op dinsdag
2 februari staat de uitgave gepland
van We vertrekken voordat het licht
is, een bundel met verhalen en il
lustraties voor volwassenen. Tij
dens de presentatie - online, want
ja, corona - zal hij voorlezen en
vragen beantwoorden. Een thea
terbewerking van Zwart als inkt,
zijn verhaal over Sneeuwwitje en
de zeven dwergen, is in de maak
bij theatergroep Zeelandia. En na
tuurlijk deed hij zelf een beschei
den duit in het zakje met een co
lumn in deze krant, gisteren te le
zen naast zijn tekening van een
bedeesd jongetje met een feest-
muts. Jarig, had hij erboven gezet.
Toch waren er andere tijden.
Wim: ,,Er wordt nu ophef gemaakt
van mijn tachtigste. Maar ik heb
ook jaren gehad dat er geen ver
jaardag was. Begin jaren zestig zat
ik tijdens mijn priesteropleiding
een aantal jaren in Vlaanderen.
Daar deden ze niet aan verjaarda
gen. Terug in Nederland hadden
mijn medestudenten gezien dat ik
vaak diertjes tekende. Kwamen ze
op mijn verjaardag met levende
dieren aan. Een witte kip rende zo
door mijn kamer. Ze hadden ook
kevers en een worm."
Als we bij hem binnenstap
pen in zijn serre aan de Kou-
dekerkseweg in Vlissingen
heeft hij een zelfgemaakte
kruidkoek in de oven staan.
Op het beeldscherm van zijn
computer licht een beeld van
Rome op. Dat is geen toeval.
Het was de laatste jaren tra
ditie geworden dat hij en
echtgenote Toke op zijn ver
jaardag naar de Italiaanse
hoofdstad gingen. Zoon Maar
ten kwam dan vanuit Californië
over om te gidsen. Dochter Mach-
teld, die met haar gezin in Austra
lië woont, was ook weieens van de
partij. Dit jaar zit zo'n familiesa
mensmelting er niet in. Maarten -
hij werkt bij Google - heeft een
vliegsimulator aangeschaft. Wim
vliegt met hem mee in een geel
vliegtuigje boven Rome. Het Co
losseum, het Pantheon, het oogt
net echt. Maarten bedient de
stuurknuppel vanuit Amerika, hij
leert er volgens Wim echt mee
vliegen. „Kijk, daar zit ik, in dat
gele vliegtuigje. Geel, ik houd
van geel."
Het was 1967, hij was kape
laan en ging voor het eerst naar
Rome.
Een docent filosofie gaf hem een
lift in zijn Dafje. Pasta's, pizza's,
hij had nog nooit Italiaans gege
ten, nog nooit een espresso ge
dronken. Hij zag oudheid, renais
sance, barok, modernisme: ,,Rome
was en is overrompelend, zo veel
stijlen, de stad is met geen andere
te vergelijken. Roma o morte, Rome
of de dood, dat is een leus van Ga
ribaldi, de man die een eenheid
maakte van Italië, hij is één van
mijn helden. Roma o morte, het
werd ook mijn leus. Een jaar na die
eerste keer hebben Toke en ik de
trein gepakt naar Rome. We wer
den er verliefd. Later hebben we er
ons dertigjarig huwelijksfeest ge
vierd met de kinderen."
Het reizen mist hij onder-
dehand wel. Met enige weemoed
denkt hij aan de herfst van 2019,
toen hij met Toke in de auto door
Frankrijk naar Barcelona reed. Het
was de laatste reis voor het corona
virus de wereld op slot deed.
,,Frankrijk was leuk, we hadden
het land nog nooit in kerstsfeer ge
zien. In Montpellier was een fan
tastisch spektakel, er stond een
draaimolen in de vorm van een
immense kerstboom, je kon in een
bal gaan zitten en meedraaien."
Oud worden is niet zijn favo
riete onderwerp. Vorig jaar werd
hij met spoed in het ziekenhuis
opgenomen. Hartritmestoornis
sen. ,,Ach", zegt hij nu, ,,ik voel me
beter dan een jaar geleden. Oud
worden is normaal, dat zie je aan
de presidenten van Amerika. De
hele samenleving is oud gewor
den, let maar eens op de samen
stelling van de meeste besturen. In
het ziekenhuis heb ik wel gemerkt
dat het heel gemakkelijk is om te
sterven. Dat wist ik eigenlijk al.
Tijdens een bezoek aan Alaska,
een paar jaar geleden, kreeg ik me
toch een kiespijn. Maarten vond
een tandarts in een militair hos
pitaal. Alles draait daar om geld.
Ik kreeg korting, drie kiezen
trekken, twee betalen. Maar, zei
de tandarts, het is het beste dat
je weggemaakt wordt. Daar
voor moest ik voor de zoveelste
keer een handtekening zetten.
Het was fantastisch, de opera
tie, ik had geen centje pijn.
Toen besefte ik: dat wegma
ken is hartstikke fijn. Het moet
zeer gemakkelijk zijn om zo te
sterven. Nee, nu nog niet. Maar als
het ernstig wordt, waarom niet?
De aftakeling, het wegkwijnen,
dat is ook voor de omgeving geen
pretje."
Als kind wilde hij al de wereld
in. Boeken van ontdekkingsreizi
gers hielpen hem op weg. De
Noordpool trok hem niet. Afrika
wel, een onontdekt land. De pries
teropleiding die hij van 1953 tot
1966 volgde was bedoeld om mis
sionaris te worden. Zover kwam
het niet: „Eén van de bezwaren
was dat ik eigen ideeën had. In
1969 besloot ik op eigen houtje
een paar maanden naar Afrika
te gaan. In Tanzania hadden
ze me gevraagd lesmateriaal
te helpen ontwikkelen. Uit
eindelijk heb ik geprobeerd
om voorlichtingsmateriaal voor
een ziekenhuis te maken. Ik had
geen spullen tot mijn beschikking,
daarom schilderde ik op karton en
ander verpakkingsmateriaal. Van
meel probeerde ik witte verf te
maken. Het ziekenhuis rook je al
van ver, vooral de matrassen. 's
Avonds lagen de zieken op een ga
zon bij vuurtjes waarop werd ge
kookt. Dat zijn momenten dat je je
gaat afvragen: wat doen de blan
ken hier? Je ziet dat zo'n land zich
zelf moet ontwikkelen. Vooral
omdat de bleekgezichten altijd
geld willen verdienen. Zo werden
er opeens heel veel aardnoten ge
teeld op een manier die de traditi
onele landbouw verstoorde. Alle-
maal indrukken die ik heel mijn
leven heb meegenomen."
Hij vond Afrika ook dichter bij
huis. In Tervuren bij Brussel, in
het Afrika Museum: ,,Daar kwam
ik tijdens mijn studietijd heel vaak
om Afrikaanse kunst na te teke
nen. Maskers en voorwerpen, de
coraties, van gras gemaakte patro-
nen. Vaak was je er alleen, er
kwam bijna niemand in dat mu
seum. Kijk eens wat wij hebben,
die mentaliteit straalde het uit.
Het was een particuliere verza
meling van koning Leopold, een
man die nu zelfs in België langza
merhand wordt verguisd."
Kijk naar de tekeningen en
schilderingen van Wim Hofman.
Alles kan als ondergrond dienen,
van het deksel van een kartonnen
doos tot een op het strand gevon
den stukje hout. Hij koestert het
gevondene en creëert er zijn eigen
wereld op. Insecten, vissen, fanta
siedieren, landschappen, al dan
niet bevaren zeeën, bijna als strip
figuren neergezette mensen. In
zijn nieuwste boek We vertrekken
voordat het licht is zijn zwart-wit-
en kleurillustraties opgenomen.
,,Het is een boek voor volwasse
nen. Ik ben benieuwd hoe dat valt
met die illustraties. Je moet het
niet geïllustreerd noemen, het is
niet zo dat de illustraties het ver
haal ondersteunen. Ik heb een
doos met tekeningetjes naar de
uitgeverij gestuurd. Daar hebben
ze een mooie keuze gemaakt. Het
Het gebonk van hamers op nagels
Het ponsen van flenzen het gerakketak
Het walsen van platen het geronk
Van machines het geluid van de stoomfluit
Van kettingen en anlcers defles
Die stulcslaat het schip dat weggaat
Alles komt terug als ik wacht bij de brug.
4 ZATERDAG 30 JANUARI 2021 GO
VERVOLG VAN PAGINA 3
Het gedicht dat vanaf april op de nieuwe Dokbrug in
Vlissingen is te lezen als de brug openstaat:
