'Ik zei dat hij
me mocht
verlaten, als
hij dat wilde'
BV DE LIEFDE
Liefl<e (48) woonde
nog maar net samen
met Richard (39) toen
bij haar kanker werd
geconstateerd.
,,Er zijn momenten geweest dat ik zo
beroerd was dat ik niet eens het klepje van
mijn telefoon kon openmaken. Dat ik niet
meer kon lopen, vijf keer op een avond
flauwviel en door Richard moest worden
gevoerd. Door de chemo werd al mijn ener
gie opgeslokt en had ik verschrikkelijke
gewrichtspijn. Waar ik normaal het funda
ment ben onder het dagelijkse reilen en
zeilen van ons gezin, kon ik helemaal niks
meer. En al die tijd was Richard geweldig.
Voorheen liet hij de dingen graag aan mij
over, maar nu deed hij zonder klagen de
was. Hij kookte, ruimde op, zorgde voor de
kinderen.
We kenden elkaar nog maar twee jaar
toen bij mij baarmoederhalskanker werd
geconstateerd. We waren verliefd, woon
den net samen en vormden met onze vijf
kinderen een harmonieus samengesteld
gezin. Alles ging goed, tot ik ziek werd.
Heel wat partners zouden weglopen van
zo'n situatie, want een relatie van twee jaar
is nog behoorlijk vers. 'Wil je dit wel?' heb
ik Richard gevraagd. 'Ik zou het begrijpen
als je gaat. Leuk is anders, maar ik zou het
je niet kwalijk nemen.' Dat meende ik ook
echt. Het feit dat hij van me hield, betekent
niet automatisch dat hij ook alles moest
kunnen verdragen. Alleen wilde ik het wel
graag meteen weten, en niet als we al mid
den in het behandeltraject zouden zitten.
Richard bleef. 'Ik kies voor jou en we
gaan ervoor', zei hij. En dat deden we,
met succes. De kanker verdween en om
het te vieren gingen we met z'n zevenen
op vakantie. Daar wilde Richard me ten
huwelijk vragen, maar het lukt hem steeds
niet om het juiste moment te vinden. Op
het laatst was hij zo gefrustreerd dat hij een
doosje op de koelkast zette en zei: 'Hier is
de ring, zie verder zelf maar!'
Typisch Richard: hij vindt het moeilijk
om zich te uiten en word nukkig als zijn
emoties hem dwarszitten. Zo is hij ge
woon, daar kan ik prima mee omgaan. De
volgende dag ging hij bij het ontbijt alsnog
op één knie om me te vragen. 'Ik hou van
jou en ik wil oud met je worden', zei hij.
Dat laatste kwam alsnog in gevaar toen de
kanker terugkwam. Weer moest ik aan de
chemo, en weer week Richard niet van
mijn zijde.
Soms voelde ik me bezwaard omdat ik zo
ziek was, vooral als ik hele dagen alleen
maar sliep. Wat heeft hij aan mij, dacht ik
dan, welke levensvreugde geef ik hem nog?
Ik wilde graag aantrekkelijk en sexy voor
hem zijn, maar lag daar als een zielig, kaal
hoopje mens. En daar lag Richard dan elke
nacht naast, hij hield me vast, zei dat hij me
nog steeds mooi vond en dat deze toestand
tijdelijk was.
Ik heb zo veel liefde en warmte gevoeld,
was zo dankbaar dat hij er was. Zeker, hij
was soms ook chagrijnig of zag het niet
meer zitten - hij is Florence Nightingale
niet. Ook Richard moest zijn gevoelens
kwijt en af en toe ontzorgd worden. Dus
dan regelden we het zo dat hij een weekje
met zijn vrienden kon gaan vissen. Waarna
hij een stuk vrolijker thuiskwam en we er
weer even tegen konden.
Binnenkort moet ik voor de derde keer
een chemotraject in. Niet leuk, maar we
weten nu dat we het kunnen. We zijn beter
voorbereid en vertrouwen erop dat we de
kanker ook nu weer weg krijgen. Mijn doel
is er nog minstens 12,5 jaar te zijn, want
dan vieren we onze zilveren bruiloft.
Maar hoe langer samen met Richard en
de kinderen, hoe beter, natuurlijk.''
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte namen van Liefke en Richard
zijn bij de redactie bekend. Wil je ook praten
over je relatie? Mail dan naar magazine@
dpgmedia.nl
ZATERDAG 30 JANUARI 2021 31
