'Ik ben geen
vluchteling,
maar een
mens met een
vluchtverhaal'
traject een symbolische daad tegen alles
dat me was aangedaan.''
,,Ik had een duidelijk doel: erbij horen, mijn
achterstand inhalen, iets van het leven ma
ken. Dat ik om 5 uur moest opstaan om het
rond te krijgen - Nederlands leren, de zorg
voor de kinderen, wegwijs worden in de
cultuur, studie, stage - was niet erg. Ik was
hier gekomen voor mijn vrijheid, om mijn
zoons een betere toekomst te bieden, en
dat bracht een verantwoordelijkheid met
zich mee. Ik voelde de plicht de mogelijk
heden die ik kreeg optimaal te benutten.''
Seighali heeft in dertig jaar veel bereikt.
Haar droom, leven in vrijheid, heeft ze
waargemaakt. Ze is directeur van de Stich
ting voor Vluchteling-Studenten UAF en
werd onlangs benoemd tot voorzitter van
het Humanistisch Verbond. Daarbij heeft
ze nevenfuncties in de cultuursector,
woningcorporaties en het College van de
Rechten van de Mens ,,Ik wil een bijdrage
leveren aan de maatschappij die mij kansen
heeft gegeven'', zegt ze.
Ook Rasoul, die haar altijd bleef steunen,
heeft zijn eigen plek verworven. Hij is
opgeklommen van bezorger tot proces
coördinator bij PostNL en heeft een camper
verhuurbedrijf. ,,Hoewel mijn huwelijk
onvrijwillig was, ben ik steeds meer van
hem gaan houden'', zegt Seighali.
Nog altijd is ze dankbaar voor al die
mensen die zich belangeloos hebben inge
zet voor haar gezin. Al ging er weleens iets
mis, zoals te lezen is in Tot op de dag. Neem
de vrijwilligers die trachtten uit te leggen
dat men in Nederland eet met bestek. ,,Dat
was hilarisch; alsofwij niet wisten wat een
vork was. Maar ze bedoelden het goed.''
In plaats van gast is ze nu zelf gastvrouw
en helpt ze andere vluchtelingen zich te
ontwikkelen. Behalve een persoonlijk ver
haal is haar boek dan ook een pleidooi voor
gastvrijheid, voor het respectvol opvangen
van mensen die geen andere keuze hebben
dan hun vaderland te ontvluchten.
,,Vluchteling zijn is geen identiteit, maar
een ervaring. Ik ben een mens met een
vluchtverhaal. Natuurlijk had ik mijn vrij
heid het liefst in Iran gehad. Dat ik mijn
eigen land heb moeten verlaten om elders
een stukje grond 'in te pikken', bezorgde
me aanvankelijk schaamte. Het was alsof ik
kwam bedelen om vrijheid. Maar de relatie
tussen mij en Nederland is
nu gelijkwaardig; ik ben
hier gelukkig en kan zijn
wie ik ben. Ik ben de
schaamte voorbij.''
Nederland heeft jullie destijds gastvrij
ontvangen, schrijf je in je boek. Maar om
deel te worden van de samenleving heb
je zelf ook keihard gewerkt.
Beschouw je jezelf na dertig jaar nog als
een vluchteling?
Tot op de dag verschijnt
bij Ambo Anthos (€21).
30
