Werkstress,
slaapgebrek,
slecht eten en
te veel drinken
hielden me
gegijzeld in
mijn steeds
molliger
lichaam
en huilend, gehuld in mijn grootmoeders
trouwjurk, in foetushouding naar mijn
kinderfoto's te kijken. Wat is er in gods
naam aan de hand? Hoe kon ik deze algehe
le aftakeling bestrijden? Het antwoord op
de laatste vraag was makkelijk. Sporten.
Want als ik me fysiek beter voelde, ging dat
gepaard met een betere psychische gesteld
heid. Dus ik zei tegen mezelf: kom op Max,
jij pudding-Tarzan, naar die sportschool!
Ik deed dappere pogingen met kracht
training en besloot ook weer te gaan kick
boksen. Ik merkte echter dat mijn krachten
een stuk minder waren. Bovendien was ik
zo moe dat ik me op een gegeven moment
niet eens meer naar een sportschool kon
slepen. Natuurlijk, andere factoren speel
den ook een rol. Zoals de hele dag werken
aan twijfelachtige projecten. De prangende
onzekerheid over het vaderschap. En het
gigantische slaapgebrek dat je opbouwt
met een pasgeboren kind.
De rollercoaster van werkstress, slaap
gebrek, slecht eten en te veel drinken hield
me gegijzeld in mijn vermoeide, steeds
molliger lichaam. En zo tijgerde ik op de
automatische piloot een paar jaar voor
waarts. Ons kind groeide als kool en ik
had wat tegenslagen, maar boekte ook wat
successen. Mijn vrouw tolereerde voorals
nog mijn infantiele leven als kunstenaar.
Soms benaderde ze mij kritisch over mijn
onbetaalde 'kunst'. Dan beet ik haar toe
dat die nobele investeringen van al mijn
energie zich later zouden terugbetalen in
een groots succes. Intussen vlogen mijn
jaren als zombie voorbij.
Toen het qua werk weer wat mee zat,
kwam eindelijk een periode dat ik wat
meer rust kreeg. Met open vizier overdacht
ik wat er in die paar jaar allemaal was
gebeurd. Gelukkig stond mijn huwelijk
nog overeind en hadden we ons jochie met
succes door de babytijd geloodst. Hoog tijd
om eens heel kritisch in de spiegel te kijken.
Ik zag nog een sprankje licht in die apathi
sche blik. Er was nog hoop!
Ik besloot mijn klachten op te schrijven
en een zelfonderzoek te beginnen. Zo
stond me nog iets bij van wat ik een paar
jaar geleden gehoord had in een favoriete
podcast. De algoritmen van mijn zoekter
men leidden steeds weer naar Joe Rogan,
een Amerikaanse comedian en vechtsport
commentator. In een van die afleveringen
sprak hij met iemand over een bepaalde
therapie: Testosteron Replacement Thera
py (TRT). Mijn interesse was meteen gewekt.
Mannen, hoorde ik, zijn heel hormonaal
gedreven en dat heeft een enorme invloed
op je leven. Als die hormonale balans niet
in orde is, begreep ik, kan dat leiden tot een
hele reeks van klachten: zwaarlijvigheid,
een kort lontje, diabetes, gebrek aan con
centratie, angstaanvallen, onzekerheid,
lage energie, laag zelfbeeld, laag libido, een
erectiestoornis, slaapproblemen, nervosi
teit, buikvet, borstvorming, minder spier
massa en zelfs depressie.
Als je last hebt van zulke symptomen,
dan bestaat de kans dat je een te laag tes
tosterongehalte hebt. Dat heet testosteron-
deficiëntie. Bij mannen gaat na het 35ste
jaar het testosteronniveau omlaag. Rond je
50ste is die testosteronspiegel ongeveer
met ongeveer 20 procent gedaald. Als je
ouder wordt, vergroot het risico op testos-
terondeficiëntie nog aanmerkelijk.
Online herkende ik me meteen in die
verschijnselen. In mijn geval lag de oorzaak
vooral extern. Ik rookte, dronk en had veel
werkstress. Sporten deed ik niet meer. Ik
lette niet op mijn voeding; allemaal funest
voor het testosteronniveau. De huisarts en
specialist bevestigden mijn vermoeden. Ik
begon aan de TRT, een therapie waarbij je
dagelijks een gel van pure testosteron op je
armen smeert. Dat brengt het testosteron
niveau op het peil van een jongen van 20.
Tijdens de therapie gebeurde er iets wat
ik niet anders kan omschrijven dan als
magisch. Ik kreeg meteen mijn energie
terug, daarna verbeterde mijn concentratie
en ik kreeg ook weer zin in het leven. Door
te sporten viel ik tien kilo af. Ik zag weer
een potente verschijning in de spiegel. De
18
