zeggen. Hij raakte vrijwel al zijn werk
kwijt. Waren er zo'n honderd koren die
hem met regelmaat inhuurden, na 1997
bleef er één van over. Radio en televisie
lieten hem links liggen. Zijn werk viel
weg en daarmee zijn inkomen. Hun fraaie
landhuis in Breukelen moesten Bakker
en Van Ammelrooy verkopen. Het duurde
j aren voordat het werk weer iets aantrok.
Welk cijfer zou u geven aan uw leven
voor het ongeluk?
„Gemiddeld wel een 8. Fantastische hoogte
punten, maar ook dieptepunten, falen.
Rond mijn 30ste zong ik de hoofdrol in
de opera Figaro, daar was ik veel te jong
voor. Dat had ik niet moeten doen. Ik had
de diepte nog niet om zo'n lastige rol aan
te kunnen. Vocaal kon ik het aan, maar
er komt meer bij kijken. Je moet het ook
kunnen interpreteren. In die tijd kreeg
ik bij de Nederlandse Operastichting op
basis van mijn talent meer rollen die boven
mijn macht lagen.
Maar er gebeurden ook prachtige dingen,
de geboorte van mijn zoon, het ontstaan
van de relatie met Willeke, nu 44 jaar gele
den. Een ander hoogtepunt was de aanschaf
van een zeilschip waar we een jaar of acht
veel plezier van hebben gehad op de Mid
dellandse Zee. Ik behaalde successen met
tv-shows en kreeg goede kritieken in de
pers. Ik had veel werk en ontving allerlei
aanbiedingen, het kon niet op.''
Marco is als mens veranderd. Ik ken een
Marco van vóór en na het ongeval. Het zijn
twee verschillende personen. Vroeger
straalde Marco, kon hij genieten van zijn
optredens, het applaus dat meestal gepaard
ging met staande ovaties. Nu is er meestal
het verdriet, de machteloosheid. Marco is
in mijn beleving nooit meer die stoere,
sterke, zelfverzekerde man geworden die
hij vroeger was. Dat wil hij zelf niet
toegeven omdat hij zich ervoor schaamt.
Ik heb dagen en veel nachten gehuild om
het verdriet van hem. Die grote, sterke beer
verschrompelde tot een hoopje ellende. De
littekens van toen draagt hij nog steeds met
zich mee.
,,Dat is een jaar of tien hoogstens een
5,5 geweest. En nu is het een 7, denk ik.''
,,Ik ben nu gelukkig. Al is het er niet altijd,
het zijn momenten. Ik ben gelukkig als
het goed gaat met mijn zoon en als Willeke
gelukkig is. Dat vind ik belangrijk. Maar als
ik over haar woorden in het boek nadenk:
ze doelt vermoedelijk op het spontane, het
vrolijke in me. Ik zag altijd het zonnetje in
het leven. En dat heeft een tijdje niet
geschenen.''
,,Ja... Nou ja, er zijn momenten geweest
dat ik het leven niet meer zag zitten, dat
klopt. Maar dan is er die overlevingsdrang
en de wetenschap wat er echt gebeurd is
en hoe het is gegaan. Anders zou ik niet
verder kunnen leven. Ik ben een enorme
knokker.''
12
(Willeke van Ammelrooy in Marco Bakker
Het complete verhaal)
Met welk cijfer zou u uw leven na het
ongeluk waarderen?
Bent u nog gelukkig geweest in die
23 jaar?
Uw vrouw zegt in het boek: het is maar
goed dat er nog geen social media
waren in die tijd, want dan weet ik
niet of Marco er nu nog was geweest.
We hebben het over het ongeluk, maar
toch ook weer niet. U heeft met de
nabestaanden afgesproken erover te
zwijgen. Komt die afspraak u goed uit
of zit hij u in de weg?
