De buurtschap
'We Jcwamen hier
voor de schone
lucht'
r
Hogeweg
Dit is een serie over buurtschappen en gehuchten
in Zeeland. Leven tussen lucht en klei. Vandaag
aflevering 27: Hogeweg, een witte oase onderaan
de Westerscheldedijk ten westen van Hoofdplaat.
Hé, daar komt Ton van
der Heijden (1947)
naar de deur. Met in
zijn kielzog Bliksem,
een goeiige kruising
van een Wetterhoun en een Friese
Stabij. De koffie staat al te prutte
len voor we er erg in hebben. We
zitten in de woonkeuken van zijn
woning op Hogeweg nummer 3.
De slaapkamer is hij aan het ver
bouwen - nieuwe gipswanden,
openslaande deuren. Op het terras
buiten ligt een stapel plavuizen
gereed, die komt binnenkort aan
de beurt als hij de vloer van het
woonkeukendeel onderhanden
neemt.
In 2006 kocht hij de woning on
deraan de Westerscheldedijk bij
Hoofdplaat. Ton woonde toen met
zijn vrouw Marianne in Oister-
wijk. ,,Bij de bossen en de ven
nen", zoals hij zelf zegt. Het gezin
met twee zoons trok altijd al graag
naar de zee, heel vaak naar de kant
van Hoek van Holland en Katwijk.
De acht jaar vóór ze het huisje op
de Hogeweg kochten, stonden ze
elk voorjaar met de toercaravan op
een camping in het Walcherse
Boudewijnskerke. In Zeeuws-
Vlaanderen waren ze nooit ge
weest.
Hoe kom je dan in hemelsnaam
in Hogeweg terecht? Ton: ,,Dat
ging zo. Via mijn werk deed ik
mee aan een pc-privéproject en
had net een computer thuis staan.
Op een dag was ik wezen fietsen
met mijn fietsclubje, ik was best
fanatiek. Kom ik thuis, zit mijn
vrouw achter de computer. Terwijl
ze daar helemaal niet in thuis was.
'Kom 's, kom 's kijken', riep ze
meteen. Op het beeldscherm
stond het huisje waar we nu zit
ten. Ze vroeg aan mij: 'Waar is
dat?' Ik wist het ook niet. Maar
wacht, zei ik, ik zoek het uit, dan
ga ik douchen en rijden we er
heen. 's Middags stonden we hier,
het was voorjaar, mooi weer. De
locatie vonden we prachtig. En
vergeleken met Brabant was de
prijs aantrekkelijk. De koop was
snel rond. In 2011 zijn we er per
manent gaan wonen."
Nee, ze hebben er nooit spijt van
gehad. Oisterwijk nu, dan ziet Ton
dure huizen en veel wat hij noemt
'kak'. Met andere woorden: ,,De
ziel is eruit." Over Hogeweg daar
entegen: ,,We kunnen heel goed
tegen rust, ruimte, vrijheid. Op
Walcheren, dat heb ik gemerkt,
blijf je als Brabander altijd een
buitenstaander. Hier zijn de men
sen toegankelijker. Bakker Anita
Verdonck in Hoofdplaat voelde
meteen vertrouwd. Voor groente
en vlees gaan we naar Schoon-
dijke, er is een kaasboerderij in
Biervliet, op een boerderij bij Phi
lippine lopen Limousin runderen,
daar komen we ook wel eens. Op
die manier leer je de streek en de
mensen kennen. Straks lopen de
koteletjes voor de deur - de kotele
tjes, zo noem ik de schapen en de
lammetjes op de dijk. Laat ik het
zo zeggen: we zijn optimistisch
van aard, we genieten van de din
gen om ons heen, hier kun je echt
je leven leiden."
Dorpsoudste
We moeten bij Barbara langs, zegt
Ton, op nummer 9, zij is min of
meer de dorpsoudste. De uit het
Duitse Ilmenau afkomstige Bar
bara Beyer (1948) vestigde zich
met haar onlangs overleden man
Horst in 1992 permanent in de
buurtschap. Voor die tijd woon
den ze jarenlang in een apparte
mentencomplex in Düsseldorf.
Om bij haar aan te kunnen klop
pen leidt Ton ons over een tussen
de huizen door slingerend wan
delpaadje. Tien ongeveer honderd
jaar oude woningen telt Hogeweg,
waarvan er zes permanent worden
bewoond.
Diana, een Terriër, slaat aan. ,,Ik
heb haar een jaar geleden aange
schaft", vertelt Barbara in het
Duits, ,,om te waken en om gezel
schap te hebben. We kwamen hier
voor de schone lucht. Mijn man
had COPD - een longziekte - maar
hier voelde hij zich goed." Ze wijst
op een net boven de aarde uitste
kend kruisje in haar tuin. Dat is de
urn van Horst.
Barbara woont aan de rand van
het gehucht. Vanuit haar serre zie
je dat Hogeweg is opgenomen in
de strook natuurgebied die vanaf
het gehucht Nummer Een onder-
langs de dijk naar Hoofdplaat
loopt. Er is ruim zicht op de drie
vlakbij oprijzende windturbines
in de Hoofdplaatpolder. De be
woonster: ,,Met windkracht 4 uit
het zuidwesten hoor je zoef, zoef,
het geluid weerkaatst tegen de
dijk. Als de zon laag staat, heb ik
slagschaduw van de ronddraai
ende wieken. Maar ik voel me
thuis. Elke dag ga ik drie of vier
keer met de hond de dijk op. Heer
lijk aan het water naar de zeehon
den kijken."
We hebben het nog niet over het
buurtgevoel gehad. Daarvoor zijn
we bij Barbara en Ton aan het
goede adres. Barbara komt twee
keer per week bij Ton en Marianne
eten. Voor een kleine vergoeding,
zegt Ton. Maar het idee is toch
vooral sociaal gevoed, ze willen
wat voor elkaar betekenen. En Bar
bara is niet de enige. Ook Tons vo
rige, inmiddels naar Breskens ver
huisde buurman - een 80-plusser -
Schoon
Q ZATERDAG 23 JANUARI 2021 GO
JAN VAN DAMME
Barbara Beyer: ,,Als de zon laag
staat, heb ik slagschaduw van
de ronddraaiende wieken. Maar
ik voel me thuis."
Barbara Beyer
Schippersgezin Roy en Marissa
de Jong met hun zoon Timon:
„Goede horeca, vriendelijke
mensen, prachtige natuur."
Ton van der Heijden: ,,Op Wal
cheren blijf je als Brabander al
tijd een buitenstaander. Hier zijn
de mensen toegankelijker."
