EUWS 11
zaterdag 9 januari 2021
werd de bestelling door de
melkfabriek De Camiz bezorgd.
Op een ochtend dacht mijn va
der in zijn warme bed 'nog
even'. Maar dat was een ver
keerde beslissing. Toen hij bui
ten kwam, waren alle flessen ge
knapt door de vorst.
Yvonne Broers
Het was maart 1972. Ik was 19
jaar, woonde in Rotterdam-
Lombardijen en moest in Kam
pen opkomen voor veertien
maanden militaire dienst. Kam
pen! Ruim 150 kilometer met de
motor, mijn Honda CB250. 's
Morgens rond half zes thuis ver
trekken om exact om 08.00 uur
in tenue op appel te staan. In die
tijd was motorkleding niet zo
geavanceerd als nu. Bijna ieder
een reed in het leder. En er is
werkelijk niks kouder dan leer
in de winter. Met maar liefst
drie truien én een lederen over
all plus een lederen jas, oude
kranten onder mijn kleding,
drie paar sokken en twee paar
handschoenen, stortte ik mij
met min 8 graden de snelweg
op. Het zwarte asfalt wit uitge
slagen van de pekel. Ruim an
derhalf uur lang op hoge snel
heid monotoon door de snij
dende vrieskou. Beslagen mo-
torbril en lederen gezichtsbe
schermer voor. Vingers tinte
lend, tenen dood en gevoelloos
in mijn lederen laarzen. Water
en snot bevroren in mijn ge
zicht. Gelukkig hielpen mijn
maten in Kampen mij met af
stappen
Coos van der Spek
In de winter van 1979 ben ik
vanwege ijzel, schaatsend over
stoep en straat naar het Elisa
beth ziekenhuis gegaan waar al
lebei mijn zonen opgenomen
waren. Mijn jongste verbleef er
één nacht en voor de oudste
schaatsten we nog een paar da
gen heen en neer. Inmiddels
was het gaan sneeuwen en toen
mijn oudste naar huis mocht
stonden overal in de wijk
sneeuwpoppen. Voor hem zou
er geen sneeuwpret buiten zijn,
dus haalden we de sneeuw naar
binnen. Verwarming laag, jas
sen aan en met twee teilen
sneeuw kon ook hij een kleine
sneeuwpop maken.
Corrie Lammers
Het was de winter van
1963/1964. Ik was 14. Mijn vader
had longontsteking, volgens
mijn moeder kwam dat omdat
hij zonder jas sneeuw had staan
ruimen, en hij had natuurlijk
niet naar haar geluisterd toen ze
hem daar op wees. Hij kreeg pe
nicilline en daar bleek hij aller
gisch voor te zijn. Heel erg ziek
dus. We hadden geen auto, fiet
sen kon niet vanwege de
sneeuw, dus gingen mijn moe
der en ik om de beurt lopend
naar het ziekenhuis. Drie kwar
tier ongeveer. Het is al even ge
leden, maar ik zie mezelf die ene
avond nog ploeteren door de
sneeuw. En er viel nog steeds
heel veel. En het was koud. Maar
om wat voor reden dan ook was
dat ook fantastisch. Ergens in
mijn 14-jarige hoofd zat het idee
dat als ik erin zou slagen om in
het ziekenhuis te komen, hem te
zien en over zijn hoofd te aaien,
dat ervoor zou zorgen dat hij be
ter zou worden. Ik weet niets
meer van het bezoek of de te
rugweg. Maar hij overleefde het.
Ellen de Vries
1962-63 was de strengste winter
in mijn leven. Ik was 11 jaar en
woonde in Oud Gastel. Mijn opa
was gistverkoper voor de bak
kers in onze gemeente, maar
moest opgenomen worden voor
een maagoperatie in het zieken
huis. Ik heb toen zijn werk als 11-
jarige overgenomen. Met mijn
fietsje met een slee erachter heb
ik toen weken lang in de ijskou
en meters sneeuw de bakkers in
onze gemeente voorzien van
gist. Als dank heb ik van de gist
fabriek uit Delft een Delfts
blauw bordje met een winter
landschap gekregen. Ik kijk hier
nog vaak naar en herinner me
dan die horrorwinter.
B. P. Slootmans
14 februari 1979 was DE dag dat
in een vliegende sneeuwstorm
mijn klasgenoot Bart met mij
meereed op de fiets om mij weg
te brengen naar muziekles; we
reden midden op de rijbaan,
want er was helemaal geen ver
keer op de straat!! Wat een
storm was dat, en in die storm
gaven Bart en ik elkaar onze eer
ste kus! Sindsdien zijn we sa
men, in 1980 samen ons di
ploma gehaald, in 1985 ge
trouwd en twee kinderen rijker!
Wilma Kraaijenhof
In de strenge winter van
1946/1947 liep ik als 6-jarig
meisje stevig aan de hand van
mijn vader over de bevroren
Maas. Het was geen ijsvlakte zo
glad als een spiegel, maar schots
en scheef, wat het extra span
nend maakte! En we hadden
'kolenvakantie'. Op de kleuter
school kon de enorm grote
zwarte Salamanderkachel niet
gestookt worden omdat de ha
ven dichtgevroren was en er dus
geen kolen aangevoerd konden
worden.
Joke Klaren
Ik woonde in Friesland op een
boerderij in de zuidwesthoek
met mijn ouders, een broer en
een zusje. Afgelegen. Sneeuw-
duinen van twee meter hoog.
Spekgladde, onbegaanbare weg
getjes. Ook zaten we net in een
grote verbouwing, woonden in
de keuken met een klein straal
kacheltje. Eigenlijk konden we
nergens meer naartoe. Ik was 11.
Maar voor mijn ouders was het
denk ik toch wel wat minder. De
melk van de koeien moesten we
weggooien, want de melkwagen
kon ons ook niet bereiken.
In die periode kregen we het be
richt dat mijn opa en oma over
leden waren door een koolmo
noxidevergiftiging. De sneeuw
had de afvoer van de verwar-
mingspijp afgesloten. Mijn va
der en moeder zijn lopend naar
de ouders van mijn moeder ge
gaan, zo'n 3 kilometer onder
barre omstandigheden. Al met
al een hele verdrietige, indruk
wekkende winter, die ik nooit
zal vergeten.
Tineke ter Horst
GO
FOTO'S HH BELGA, HH SPAARNESTAD PHOTO
