O
0
CD
H
O
a
r
O
12 NIEUWS
Volwassenen praten honderduit over rampjaar
corona, maar hoe beleefden kinderen het
eigenlijk? Deze krant blikt terug met de familie
Holwerda uit Leiden, waar de 14-jarige puber
Maurits, Elodie (11), Fabian (8) en de kleinste, Rivkah
(5), het woord én de stift nemen, om over hun
ervaringen te vertellen en te tekenen.
Carla van der Wal
Een virus, oftewel
hét virus, heeft de
wereld overgeno
men. Wat het be
tekent? Geen
school. En dan
denk je: jippie,
geen school!!' En
dan komt je moe
der aanzetten. 'We beginnen met
rekenen'.'
Dat was de eerste teleurstelling
voor de 11-jarige Elodie, die toch
echt had gedacht aan een paar we
ken vol vrijheid, blijheid. Het liep
anders in het gezellige huis in Lei
den, waar ze met vier kinderen
zijn, en Elodie begon aan het bij
houden van haar ervaringen in
een boekwerk met tekst en teke
ningen. Het begin is hierboven te
lezen.
Nu vertelt ze verder, nog net aan
de vooravond van de lockdown, als
ze aanschuift aan de grote eettafel.
Daar zit aan de overkant grote
broer Maurits (14), die zijn kran
tenwijk net heeft gelopen. En
naast Elodie zit kleuter Rivkah, te
genover haar Fabian van 8. Om
hen heen: boeken, piano, ergens is
ook de viool. Andere hobby's:
schaken, ballet, hockey, voetbal.
Wat nog kon, moest dit jaar veelal
allemaal op de vierkante meter.
Ook zonder lockdown: de viooljuf
durfde ook na die eerste nog geen
leerlingen te ontvangen, voorzich
tig als ze is vanwege corona.
Dat laatste woord hoorden kin
deren in Nederland het afgelopen
jaar veelvuldig. Maar wat is het nu
precies? ,,Een virus!" roepen Fa
bian en Rivkah. En dat virus wil
len ze best tekenen. Met groen be
gint Rivkah aan een soort snotte
rig geval, terwijl Fabian de puntige
duivel ook al behoorlijk accuraat
neer weet te zetten. Corona, zet hij
erboven. Voor de duidelijkheid.
Kamp
En wat Elodie vindt van corona?
,,Dat is niets voor mij", zegt ze
over de ziekte. Ze zag dit jaar
vooral steeds maar dingen wegval
len. Neem dat toneelstuk, dat ze
bij haar op school zouden opvoe
ren. De juf was creatief, daardoor
werd het uiteindelijk een digitale
voorstelling. Maar dan wel een van
maar één scène. ,,Het echte stuk
zou veel leuker zijn, ook al kregen
we hier ook allemaal een rol in."
Ook al gesneuveld: het historisch
kamp, dat voor haar klas op het
programma stond. Als ze volgend
jaar alsnog mogen, duurt het min
der lang, dat staat nu al vast.
Maar corona veranderde niet al
leen het leven buitenshuis. Wie
Fabian vraagt wat hem het aller
meeste is bijgebleven, wordt mee
genomen naar het moment in no
vember waarop zijn grote broer
het verschil niet meer rook tussen
pindakaas, Nutella, witte wijn en
zweetsokken van de voetbal. Ja, dit
gezin ging al snel na de ultieme
reuktest, waaraan Fabian zijn
broer onderwierp, in quarantaine:
Maurits bleek 'het' te hebben.
Die is daar zelf vrij onverschillig
onder, zoals het een puber be
taamt. ,,Het was wel raar toen ik
niets meer rook." Maar verder viel
corona, dat huishield onder de
leerlingen van het stedelijk gym
nasium waarop hij zit, best mee.
,,Mijn verhaal is niet heel drama
tisch, ik heb gewoon op mijn ka
mer gezeten."
Daar thuisschoolde, youtubede
en schaakte Maurits zich door de
dagen heen, om uiteindelijk pas
naar beneden te komen als ieder
een op bed lag, om te voorkomen
dat hij de anderen zou besmetten
én tegen de muren op zou vliegen.
Toen hij eenmaal klachtenvrij was,
kon Maurits gek genoeg als enige
van het gezin de straat op: de an
deren moesten de periode nog uit
zitten waarin ze moesten afwach
ten of zij niet toch ook klachten
kregen. Dus daar ging hij, de
mV w
boodschappen doen die normaal
gedaan worden door moeder Lydia
en vader Matthijs.
Maar als zijn moeder Maurits
eraan helpt herinneren, was er
tóch wel een klap in het leven van
de jongeman. Ze zouden namelijk
- ohhh jaaa, hij was het haast ver
geten - naar Amerika, deze zomer.
Zouden, want ze gingen niet.
,,Daar baalde ik enorm van'', zegt
de jongeman, die zich vooral ver
heugde op New York.
Oorbellen
In plaats daarvan was er, nu ja,
corona dus. Lydia en Matthijs ver
deelden de dag tijdens de quaran
taine en lockdown in 'shifts'. De
een 'deed' de ochtend met de kin
deren terwijl de ander werkte,
's middags werden de rollen om
gedraaid. Strak schema: school,
lunch, bewegen. En klusjes. Om
het huis proper te houden, werden
taken verdeeld onder de kinderen,
die ermee konden verdienen. Fa
bian kocht chocola, Elodie oorbel
len, van die leuke met zuurstokjes.
Duurde wel een eeuwigheid voor
ze die bij elkaar had trouwens:
twee uur lang de badkamer
schrobben leverde één magere
punt op. Corona bracht haar ook
goede voornemens: 'om zich niet
te ergeren aan familieleden en alle
rampen te doorstaan'.
Intussen ontdekte Lydia dat ze
niet voor een carrière als juf in de
wieg is gelegd. De oudste regelde
zijn eigen zaakjes wel, maar dan
waren er nog altijd drie kinderen
over om bij de les te houden. Elo-
die zegt vergoelijkend dat haar
dinsdag 22 december 2020
GO
2020, een jaar
dat we vooral
door corona
nooit zullen
vergeten.
Tot 31 decem
ber schrijven
onze verslag
gevers verha
len over grote
en kleine ge
beurtenissen,
over verdriet en
hoop, over ruzie
en over liefde in
het nieuwsjaar
dat nu bijna
achter ons ligt.
1
t
Ve
aen naar een
De familie
Holwerda,
met vlnr Mat-
thijs, Maurits,
Elodie, Fabian,
Lydia en
Rivkah.
FOTO FRANKJANSEN
