'Een conflict
binnen de
familie blijft
knagen, want
bloedbanden
kun je nooit
verbreken'
immers onderhouden worden. Je moet er
eike dag naartoe om hem te voeden, om je
verbittering te koesteren en jezeif ervan te
overtuigen dat het aiiemaai niet aan jou
iigt. Zo breng je jezeif mentaie en fysieke
schade toe. Je beiandt in een vicieuze cirkei
van woede, wrok, siapeioze nachten,
stress, een hoge bioeddruk, depressi
viteit en nog meer woede en wrok."
Dat heeft veei impact op de
ruziemakers zeif, maar ook op
hun directe omgeving. Nog
pijniijker wordt het ais er
kinderen bij betrokken
zijn, zoais bij een vecht-
scheiding. In zo'n geval
is verzoening, op welke
manier dan ook, van
levensbelang.
Mits de relatie waar
devol genoeg voor je
is, is het dus belang
rijk om het pad naar
vergeving in te slaan.
De manier waarop
we reageren op ruzie
staat dat vaak in de
weg. „De een verzuurt
en trekt alles in het
negatieve, de ander
reageert gelaten, alsof
het hem niets doet", zegt
Dave Niks. „Maar ook die
laconieke houding is een
zelfbeschermingsmechanis
me, een manier om door te
kunnen met je leven, zonder aan
de bak te hoeven." Alles om maar
niet de confrontatie aan te hoeven
gaan, en vooral: niet in de spiegel te
hoeven kijken. Want voor verzoening is
allereerst zelfreflectie nodig; je moet over
je eigen schaduw durven stappen.
De familiepsycholoog: „In een televisie
programma als Het familiediner ziet zo'n
hereniging er romantisch uit. Mensen
vallen snikkend in eikaars armen, presen
tator Bert van Leeuwen geeft ze te eten
- eind goed, al goed. De praktijk is weer
barstiger. Verzoening is een proces, dat
wordt belemmerd door trots, ego, schuld,
schaamte en diepe gekwetstheid. Voordat
je eventueel aan vergeving toekomt, moet
je daar allemaal doorheen."
Bereid zijn tot bewustwording, dat is
de eerste stap, zegt ook Ingemar Francisca.
Maar soms lijken mensen wel verslaafd
aan hun rancune. „Als verzoener nodig
ik diegene uit tot zelfonderzoek - er is
tenslotte iemand boos op hem of haar.
Geen van de partijen gaat volledig vrijuit."
De hand in eigen boezem steken dus -
wie een conflict wil oplossen, ontkomt er
niet aan. Wat heb jij zelf gedaan of gezegd
dat de ander gekwetst kan hebben? „In
mijn praktijk zie ik mensen vaak oprecht
verbaasd zijn over hoe de ander iets heeft
beleefd", zegt Dave Niks. „'Maar zó heb ik
dat toch niet bedoeld', zeggen ze dan. Soms
weten ze niet eens dat de ander gekwetst
is. Samen kun je kijken of er ruimte is de
knoop te ontwarren. Een mediator of psy
choloog kan daarbij helpen. Die zorgt dat
iedereen zijn zegje kan doen in een veilige
situatie en pelt de ui laagje voor laagje af."
Mijn broer en ik hebben onze ruzie na
verloop van tijd uitgepraat. Zonder media
tor, en erg diep zijn we niet gegaan, maar
voor ons was het voorlopig genoeg om de
