WEER EVEN THUIS
i
12 ZEELAND
De jeugdjaren van Monique van Deursen (55) speelden zich af vanuit het ouderlijk huis
in de Bernhardstraat in Vogelwaarde. Lezen was de grote passie van Monique. „Alle kinder
en jeugdboeken uit de bibliobus heb ik uitgelezen."
woensdag 9 december 2020
onique van Deursen
komt uit een klein en
hecht gezin. ,,Vader,
moeder en ik. Omdat
we 'maar' met z'n
drieën waren, deden we veel samen.
Vaak spelletjes als jokeren, dobbelen
en Kom-er-maar-eens-achter. Maar
we gingen ook graag fietsen door de
polders, winkelen in Terneuzen of
Hulst of 's zomers naar 'de zee'. 'Naar
de zee' was bij ons een tripje richting
Westerschelde, bijvoorbeeld bij Osse-
nisse of Perkpolder, of een dagje naar
Cadzand of Groede."
,,Mijn moeder kwam van Lams-
waarde en was huisvrouw. Zij was er
altijd en zorgde ervoor dat het gezel
lig was in huis. Mijn vader kwam van
Hengstdijk en werkte bij Dow Che
mical, de nieuwe chemiereus die zich
in de jaren zestig vestigde in Terneu-
zen. Overdag was hij aan het werk,
maar 's avonds en in de weekenden
ging ik vaak met hem op pad. Het wa
ren de kleine dorpse dingen die we
deden: eieren halen bij de boer, naar
de moestuin en 'wormen steken' voor
het vissen. Volgens mijn ouders wa
ren zowat de eerste woorden die ik
kende 'Ma'k mee?', wat zoveel bete
kende als 'mag ik mee?'"
Zondagse stem
Voor haar eerste tastbare herinnering
aan haar jeugd moet Monique terug
naar haar kleuterschool. ,,lk herinner
me juffrouw Ria die ons van alles
leerde, onder andere de kleuren. Dan
hield ze een gele, rode, blauwe en
witte pompon voor ons omhoog,
waarna wij de kleur echoden. Ze be
waarde de pompons ook in een
prachtig houten doosje, althans, in
mijn herinnering. En ze leerde ons
met onze 'zondagse stem' te praten,
dus geen dialect." Bij Monique thuis
was dat anders, daar geen keurig
ABN. ,,Daar spraken wij Zeeuws
Vlaams dialect, net als in die tijd ei
genlijk iedereen die er geboren en ge
togen was. Ongetwijfeld hoorde je op
school tussen het ABN door onze
mooie Zeeuwse tongval."
Nieuwbouwhuis
Monique woonde met haar ouders in
een nieuwbouwhuis uit de jaren zes
tig. ,,Voor die tijd heel modern. Ik had
de kleinste kamer boven, op het zuid
westen. De wind kon in de herfst
heerlijk om het huis gieren, terwijl ik
veilig in bed lag. Het huis stond in een
kleine straat met nog acht huizen,
met daaromheen enkele nieuwbouw
huizen. Ons buurtje vormde de scha
kel tussen de kerkdorpen Stoppeldijk
en Boschkapelle, die later zijn samen
gevoegd tot Vogelwaarde."
Iedereen kende elkaar
Vogelwaarde is altijd een klein, over
zichtelijk dorp geweest met ongeveer
Vrijwel alle vwo-leerlingen
vertrokken uit Zeeland na het
eindexamen. Het was eerder
een gegeven dan een vraag
1800 inwoners. Voor Monique een
veilige omgeving om in op te groeien.
„Iedereen kende elkaar. Je groette al
tijd als je iemand tegenkwam." Als
kind had Monique één grote hobby,
waar ze uren en uren aan spendeerde.
,,Lezen. In ons dorp kwam op don
derdag de bibliobus en ik denk dat ik
alle kinder- en jeugdboeken geleend
en gelezen heb." Ook speelde ze graag
buitenshuis, samen met vriendinnen.
,,We woonden in een buurt met alle
maal jonge gezinnen, dus er waren al
tijd wel kinderen op straat.''
Swiebertje bij de tango
Na de lagere school kwam voor Moni
que de middelbare school in Hulst.
,,Samen met nog zo'n vijf of zes ande
ren uit mijn klas ging ik naar het Jan-
senius (nu Reynaert College - red.).
Ik fietste zes jaar lang negen kilome
ter heen en negen kilometer terug
door de polder, door weer en wind.
En altijd wind tegen natuurlijk. We
haalden schuimblokken en ander
snoep bij Mieke Ted op Terhole en in
tussenuren friet bij Messagie op de
Grote Markt in Hulst. Op vrijdagmid
dag zaten we met z'n allen bij Oud
Antwerpen om het weekend in te lui
den. Daarnaast hadden we dansles bij
Bilderbeek. Wie herinnert zich niet
het 'swiebertje' bij de tango?"
Dansen speelde een grote rol in
haar jeugd. Op 6-jarige leeftijd werd
Monique lid van volksdansgroep
Hava Naguila/Den Ossaert. ,,Een van
de grootste verenigingen in het dorp.
Daar heb ik jarenlang gedanst. Van
kindergroep, via tienergroep tot de-
monstratiegroep. Met die laatste heb
ben we in Volendamse klederdracht
en op klompen ontelbare optredens
gehad in binnen- en buitenland."
Op 17-jarige leeftijd stopte Moni
que met dansen en een jaar later ver
ruilde ze Zeeuws-Vlaanderen voor
Groningen om een studie Nieuw-
Grieks te volgen. ,,Vrijwel alle vwo-
leerlingen vertrokken uit Zeeland na
het eindexamen. Het was eerder een
gegeven dan een vraag."
Sentimental journey
Inmiddels woont ze in Bilthoven,
maar ze komt nog graag naar haar ge
boortegrond. ,,Toen mijn ouders nog
leefden, kwam ik elke drie weken in
Zeeland. Nu woont er nog steeds fa
milie en kom ik iets minder vaak,
maar het contact is hecht. Afgelopen
zomer ben ik een paar dagen in
Zeeuws-Vlaanderen op vakantie ge
weest, inclusief familiebezoek en een
'sentimental journey' langs oude en
vernieuwde plekken, zoals mijn oude
basisschool De Schakel. Ik zal mijn
Zeeuwse roots nooit onder stoelen of
banken steken. Ik heb bijvoorbeeld
een mooie Zeeuwse knop als ketting
die ik graag draag. Hoewel ik na 37
jaar vast ook wel 'ver-Ollandst' ben,
zitten Zeeland en Zeeuws-Vlaande-
ren in mijn hart en in mijn ziel."
PC
'Zeeland zit in mijn hart'
Hans Puik
Monique van Deursen ging onlangs weer
even langs haar oude school, De Schakel.
Een jonge Monique klaar voor een optre
den met Hava Naguila. fotos privécollectie
-Monique van Deursen
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijke huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt contact op
nemen met Ab van der Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
■ar
