'IN DE SPARTAANSE
KEUKEN BAKTEN WE AARD
APPELTJES MET KERST'
Staney Renon (57) uit Rotter
dam vierde kerst in 1981 als
militair in Libanon.
,,Daar zaten we dan, aan tafel
in ons prefab onderkomen.
Kerst in Zibqin, Zuid-Libanon.
We hadden er wat van proberen
te maken, met kerstlampjes
die een van onze moeders had
opgestuurd. In onze spartaanse
keuken hadden we wat aard
appeltjes gebakken. Met z'n
allen zijn we stil geweest om
te denken aan onze dierbaren
thuis. Ik dacht aan mijn ouders,
broers en zus die op dat mo
ment gezellig aan de Indische
gerechten zaten.
Ik was 18 jaar en op 6 decem
ber 1981 als dienstplichtige
uitgezonden naar Libanon,
waar sinds 1975 een burger
oorlog woedde. Een paar
maanden eerder reageerde
mijn moeder des duivels omdat
ik de bereidheidsverklaring
had getekend om op missie
te worden gestuurd. 'Je weet
niet wat je doet', riep ze. Mijn
vader reageerde nuchterder.
'Hij is militair, dat hoort erbij',
zei hij.
In Nederland was het hartje
winter, in Libanon 30 graden.
Ineens liep ik tussen de kapot
geschoten gebouwen. Mijn taak
bestond uit patrouilleren en
zorgen dat de burgers na 9 uur
's avonds binnen waren. Ik was
de jongste van mijn eenheid.
'Weet je moeder wel dat je hier
bent?' grapte een VN-soldaat
van de Fiji-eilanden tegen mij.
We moesten het doen met brie
ven. Ik schreef met een meisje
dat ik in de bus had ontmoet.
En natuurlijk kreeg ik post van
mijn ouders, broers en zussen.
Ze wilden weten of ik bang was.
Dat viel mee, schreef ik terug.
Eén keer heb ik doodsangsten
uitgestaan, toen onze post werd
beschoten. Wij konden niets
terugdoen, want we waren een
vredesmacht. Gelukkig was het
provocatievuur en kwam ieder
een heelhuids uit de bunker.
De Unifil-missie in Libanon
heeft aan negen Nederlandse
militairen het leven gekost,
maar die jongens kende ik niet.
Gelukkig voor mij.
In mei 1982 mocht ik terug naar
Nederland, waar ik mijn werk
op een Rijncruiseschip weer
oppakte.
Na mijn 20ste ben ik door een
erfelijke aandoening vijf keer
getroffen door hersenbloedin
gen. Dit alles heb ik beter
doorstaan omdat ik in Libanon
sterker ben geworden.
Ongelooflijk, het is bijna veertig
jaar geleden dat ik kerst vierde
in Zibqin. Meestal breng ik de
feestdagen door bij mijn zus en
haar gezin, maar dat zit er nu
niet in. Ik vier het met mezelf
en mijn schaduw. Wat somber
maakt dat me wel, maar ik blijf
een positief ingesteld mens.
Dat heb ik ook aan Libanon
overgehouden. Ik zou het zo
overdoen.''
ZATERDAG 5 DECEMBER 2020 19
