'Ik haal
de liefde
niet meer
uit relaties'
Uit zelfoescherming
kocht Linde (31) op reis
een trouwring. Waarom
trouw ik niet meteen met
mezelf, dacht ze.
,,De man met wie ik zes jaar geleden
een scharrelrelatie verbrak, vraagt weleens:
'Linde, waarom ben je zo gelukkig?' Ik ben
oprecht dankbaar als ik hem zie, want
dankzij hem ben ik van mezelf gaan hou
den. We hadden het indertijd gezellig,
konden urenlang kletsen en bleven soms
bij elkaar slapen. Een relatie noemden we
het niet. Toch vond ik het vervelend toen ik
begon te vermoeden dat hij seks had met
andere vrouwen. Hij ontkende, deed alsof
ik gek was met mijn verdenkingen. Tot
hij op mijn verjaardag, in mijn eigen huis,
mijn beste vriendin probeerde te versieren.
Ik heb een punt gezet achter wat we had
den, en besloot uit te zoeken waarom ik
zo respectloos met me liet omgaan.
Als kind en puber was ik best zelfverze
kerd en zou ik zo'n behandeling nooit
hebben gepikt. Dat zelfvertrouwen kreeg
een knauw toen mijn vader op mijn 21ste
alle contact met ons gezin verbrak. Hij was
altijd heel betrokken en liefdevol geweest,
ik kon op hem bouwen, maar opeens was
hij weg. In hetzelfde jaar stierf mijn oma.
Ik voelde me alleen en verlaten en ging
op zoek naar liefde. Korte tijd was ik met
een man die toch meer een vriend bleek,
daarna begon ik veel te daten. Ik zocht
iemand die het gemis van een vaderfiguur
kon goedmaken. Iemand die de leegte
in mezelf zou vullen. Die scharrelrelatie
maakte duidelijk dat een ander zoiets nooit
voor me kan doen.
Ik besloot dat ik eerst de relatie met
mezelf weer moest eren. Als een liefde
volle vader grenzen stellen als iemand niet
goed met me omging, als een liefdevolle
moeder voor mezelf zorgen als ik me rot
voelde. Ik volgde workshops en cursussen
om me krachtiger te voelen en weer ver
trouwen te krijgen in mijn intuïtie. Met
'ijsman' Wim Hof wandelde ik in Polen
bij min 30 graden in mijn bikini een berg
op. Ik liep blootsvoets over een bed kolen
van 500 graden. Ik deed een stilteweek in
een Frans klooster en liep ten slotte in mijn
eentje een pelgrimstocht van Porto naar
Santiago de Compostela.
Kennissen hadden me aangeraden op die
tocht een trouwring te dragen, om minder
door mannen lastig te worden gevallen.
Eigenlijk vond ik dat een stomme reden,
maar in Porto liep ik bij een tweedehands
juwelier tegen een trouwring aan die pre
cies paste. Best bijzonder, want ik heb een
kindermaat. Spontaan dacht ik: dan wil ik
ook met mezelf trouwen, tijdens een cere
monie op een mooie plek.
De eerste wandeldag was ik amper een
uur onderweg toen ik op een wit kapel
letje stuitte, op een rots aan zee. Zittend
achter die kapel heb ik mezelf trouw be
loofd, in goede en in slechte tijden. Ik was
superblij en ontroerd, trots dat ik mezelf
zo had opgepakt. De twee weken durende
wandeltocht daarna beschouw ik als mijn
huwelijksreis.
Door alles wat ik geleerd heb over zelf
liefde, haal ik niet langer liefde in relaties.
Het mooie is dat ik sindsdien mensen in
mijn leven heb die er altijd voor me zijn.
Ze geven me heel veel en ik ben er ook voor
hen. Ik woon nu zelfs samen. We hebben
het enorm knus en zijn tegelijkertijd alle
bei bezig met persoonlijke ontwikkeling.
We kijken bewust naar ons eigen gedrag
en letten goed op wat ons raakt, zonder
ooit aan de ander te vertellen wat die moet
voelen. Mijn gouden ring draag ik nog
steeds. Ik grap weleens dat ik een gelukkig
getrouwde vrouw ben die samenwoont
met iemand anders.''
TEKST WILMIE GEURTJENS
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte naam van de geïnterviewde is
bij de redactie bekend. Wil je ook praten
over je relatie? magazine@dpgmedia.nl
ZATERDAG 5 DECEMBER 2020 43
