goed veranderd. Wit-Russen werken
samen. Organiseren zich. Zijn er trots
op om Wit-Rus te zijn. Staan voor hun
rechten en die van anderen. Hoe het verder
allemaal ook zal lopen, dit neemt niemand
ons af. We hebben elkaar ontdekt.''
Ook de Wit-Russen in het buitenland
zoeken elkaar nu op, veel Nederlandse
Wit-Russen zijn dag en nacht in touw om
hun landgenoten te helpen. In Amsterdam
ontmoette Tichanovskaja er honderd -
vanwege de coronaregels moest het aantal
beperkt blijven. Daar gebeurde iets magisch.
De organisator van de bijeenkomst was
jarig en werd uitbundig gefeliciteerd door
de vrouw op wie hij had gestemd. Maar hij
was niet de enige, bijna iedereen vertrok
na haar toespraakje met een uitgelaten,
jarige gloed.
,,Zo'n ontmoeting is belangrijk voor hen,
dat weet ik. Het geeft hen energie om door
te gaan. Maar voor mij is het minstens even
belangrijk, deze mensen inspireren mij.
Het werk dat ze doen is van onschatbare
waarde. Zij zorgen ervoor dat ons land op
de agenda blijft. We doen dit echt met zijn
allen.''
Tichanovskaja staat onder grote druk.
Hoe het haar lukt dan toch steeds zowel
kalm als energiek te blijven? ,,Daar heb
ik nog geen uitgebreide analyse van
gemaakt.'' Ze neemt haar tijd om na te
denken. ,,Huilen kan goed zijn. Dat je
alles eruit gooit en dat daarna alles beter
is. In mijn vorige leven huilde ik best
snel, soms om helemaal niets. Maar nu,
wanneer heb ik voor het laatst gehuild?
Al maanden niet meer. Ik denk dat ik vind
dat ik het recht niet heb. Als ik erover
nadenk, weet ik best dat ik uitgeput ben,
en dat ik veel zorgen heb. Maar hoe ik me
voel is gewoon niet relevant. Ik móet dit
doen. Voor mijn man, voor de Wit-Russen,
voor het hele land. Ik mag mijn emoties
alleen laten zien als die anderen inspireren.
Want dat is nu mijn taak: anderen inspire
ren.
,,Bij alles wat ik doe voel ik me schuldig,
dat gevoel is een constante. Ik kan niet naar
die gruwelijke video's uit Minsk kijken
zonder me schuldig te voelen over het feit
dat ik niet daar ben, bij mijn familie en bij
al die mensen die het zo zwaar hebben.
Ik weet best dat ik zodra ik bij de grens
kom in de gevangenis word gegooid, en
dat ik nu, als internationaal vertegenwoor
diger van de Wit-Russen, veel meer kan
doen dan vanuit de gevangenis. Mijn land
genoten weten dat ook, ze nemen me het
echt niet kwalijk dat ik niet bij hen ben.
Maar toch knaagt het. De staatspropaganda
speelt daarmee. Die zegt: jullie zijn aan het
demonstreren terwijl zij lekker koteletjes
eet met een wijntje erbij. Onzin natuurlijk,
maar het raakt me toch.''
Eenmaal terug in Vilnius kijkt ze via
Zoom - kindergeluiden op de achtergrond
- terug op haar bezoek aan Nederland. De
mensen waren aardig, zegt ze, en hebben
haar verzoeken welwillend aangehoord.
Ze is blij met alle steun die haar is toe
gezegd, het was een constructieve reis.
Het was goed, lacht ze, voor een wérk-
bezoek. ,,Ik heb altijd al eens naar Amster
dam gewild. Maar dat ik met bodyguards
langs de grachten zou lopen, dat was
natuurlijk nooit de bedoeling.''
PASPOORT
Svetlana
Tichanovskaja
Privé
Getrouwd, twee
kinderen, een zoon
van 10 en een dochter
van 5.
Steunpilaren
Tichanovkaja op bezoek bij Rutte, op 19 november.
Eronder: samen met haar twee medestrijders.
Geboren
11 september 1982
in Mikasjevitsji,
Wit-Rusland.
Opleiding
Lerarenopleiding
Duits en Engels.
Loopbaan
Werkte als lerares en
vertaler, heeft zich
de laatste tien jaar
vooral gericht op de
zorg voor haar kinde
ren. Bij de presidents
verkiezingen op
9 augustus kreeg zij
volgens onafhankelijk
onderzoek veruit de
meeste stemmen. Op
dit moment leeft ze in
ballingschap in Litou
wen en treedt ze op
als internationaal
vertegenwoordiger
van de Wit-Russen.
ZATERDAG 5 DECEMBER 2020 29
