9
>W'T
het ook wel de zuivere lucht hier'',
lacht hij.
Dat het dorp wel erg klein is en af
gelegen ligt speelt niet echt mee,
denken de inwoners. ,,In de zomer
was het hier drukker dan ooit met va
kantiegangers, alles zat helemaal vol.
Iedereen komt hier voor de rivier, en
de wandelingen in de bergen. En 's
avonds allemaal op de terrasjes'', zegt
Dolores Barreiro. „Eigenlijk is het een
geluk dat geen van die toeristen het
virus hierheen heeft meegebracht.''
Ja, geluk speelt ook mee, erkent de
burgemeester. Want die toeristen,
het grootste deel uit Barcelona en
omgeving, mensen op zoek naar een
veilig en rustig vakantieoord, kwa
men juist in de twee maanden, juli
en augustus, dat er geen enkele be
perking meer gold. Toen iedereen
dacht dat het virus wel verdwenen
was en het leven na de strenge lock-
down volop gevierd kon worden.
Bovendien ligt het stadje Onda, dat
op vijfhonderd besmettingen staat en
deze week een nieuwe uitbraak op een
school kende, op slechts 20 kilometer.
Eigenlijk is het een
geluk dat geen van de
toeristen het virus
heeft meegebracht
Aitor Balfagón: ,,En Onda is toch een
referentie voor ons, daar doet het hele
dorp zijn inkopen of regelt er zijn za
ken." In Argelita is geen school noch
een huisartsenpost. Twee ochtenden
per week komt een arts van buiten om
er spreekuur te houden. Er is één bar
met een terras én een bakkerij-annex-
café met terras. Burgemeester Balfa-
gón werkt in de bakkerij.
Argelita is een dorpje zoals er zoveel
zijn in Spanje. Als haast onzichtbare
plukjes liggen ze verspreid in het
weidse land. Moeilijk toegankelijk
soms, ook voor het coronavirus. In
heel Spanje zijn er nog altijd tiental
len gemeentes, allemaal landelijke
dorpen, waar sinds de uitbraak van
de epidemie nog geen besmetting is
vastgesteld terwijl de rest van het
land zucht onder de last van 1,6 mil
joen besmettingen en 44.000 doden.
De veelal oudere bewoners in die
dorpen zijn niet ziek geworden, niet
een is er overleden. ,,Het stelt je, op
een of andere manier, toch wel gerust
op een plek als deze te wonen'', zegt
José Manuel.
Kentering
Veel inwoners zijn in de loop van de
tijd naar de grote stad getrokken, op
zoek naar werk en een school voor de
kinderen. Meer dan vierduizend dor
pen in Spanje dreigen hun laatste be
woners kwijt te raken, om net als vele
anderen in een ruïne te veranderen.
Maar de pandemie lijkt nu voor een
kleine kentering te zorgen. Ge-
schrokken van de lange lockdown in
het voorjaar, die hen wekenlang op
gesloten hield in vaak kleine flats in
de stad, zijn mensen op zoek gegaan
naar een ruimere en vaak goedko
pere woning op het platteland of in
de bergen. En nog veel meer hebben
van hun tweede- of vakantiewoning
hun vaste verblijfplaats gemaakt.
Zoals Vicenta Granel (74) en haar
echtgenoot Ramón Gil (75). In Lu-
diente, tien minuten rijden vanaf Ar-
gelita langs de oever en door de kloof
van het riviertje Vallehermosa - nog
verder het isolement in - zitten ze in
de aangename herfstzon op plastic
stoelen langs de hoofdstraat. Tussen
hen in een plank waarop ze met
kleine hamertjes walnoten kapot-
slaan. ,,Uit onze eigen tuin.''
„Normaal zou het in het dorp eind
november al veel rustiger zijn. In de
winter verblijven hier altijd veel
minder mensen dan in de zomer,
maar je merkt dat veel nu hier geble
ven zijn. Wij ook'', zegt Vicenta. Ze
hebben een flat in Castelló, een stad
met 170.000 inwoners. Aangenamer
in de winter, met de zee dichtbij en
We zijn ook
niet van
plan dit jaar
nog naar
ons huis in
de stad te
gaan
een temperatuur die nooit onder de
10 graden daalt. In Ludiente, op 430
meter hoogte, vriest het nu 's nachts
al en kan er flink wat sneeuw vallen.
,,Maar we zijn sinds de uitbraak
van corona hier niet meer wegge
weest. We zijn ook niet van plan dit
jaar nog naar ons huis in de stad te
rug te keren'', aldus Vicenta. ,,Ik moet
er niet aan denken, de drukte daar,
alle mensen in de winkel. Ik word al
bang als ik er aan denk. We komen al
leen nog in Castelló om naar de dok
ter te gaan.''
Oneindig
Het stel zit voor hun huis, hoog in het
dorp, waar de weg nog verder het on
eindige binnenland in trekt en waar
meer dorpen nog geen besmettingen
hebben gehad. Al zijn dat er in deze
tweede golf steeds minder. Het huis
heeft een begane grond en twee ver
diepingen. De bovenste zijn voor de
kinderen en kleinkinderen, wanneer
die in het weekeinde vanuit de stad
overkomen. ,,Maar dan houden we
toch wel afstand, hoor. Daarom is het
mooi dat dit eigenlijk twee of drie
woningen ineen zijn. Ieder gezin
heeft zijn eigen ruimte'', zegt Vi-
centa, terwijl ze onverstoorbaar ver
dergaat met het kraken van de noten.
Een buurvrouw komt aanlopen,
met mondkapje op, voor een praatje.
In bar Pepotes zegt de eigenaar streng
dat de koffie niet aan de bar genut
tigd mag worden, maar aan tafel. Of
beter: buiten. Daar zitten drie man
nen aan een biertje. Een beantwoordt
luidruchtig een telefoontje. De beller
wil geld van hem hebben. ,,Ik kan
voorlopig niet komen'', excuseert hij
zich. ,,Ze hebben ons van de buiten
wereld afgesloten, vanwege corona.
Tot volgend jaar zul je me niet zien.''
Hij knipoogt naar zijn makkers.
,,Goede smoes, hè'', zegt hij als hij
heeft opgehangen. ,,Maar serieus, ik
ga hier de winter niet meer weg.''
woensdag 2 december 2020
GO
k, iso ement of schone uc
- Dolores Barreiro, inwoner
Argelita
In het afgele
gen Ludiente is
niet één besmet
ting geteld. fotos
EDWIN WINKELS
Ramón Gil en
Vicenta Granel
kraken walnoten
uit eigen tuin in
Ludiente.
-Vicenta Granel,
woont tijdelijk in
Ludiente
