li
NIEUWS 13
Ouders vermoorde Nadine verwerkten verdriet met boek en lezingen
Ik wilde hem geen
plek geven, wilde
hem deleten
In 2010 verscheen het boek van Wanda
Beemsterboer over haar omgebrachte dochter
Nadine. Nu is er al de zestiende druk van 'Mam, ik bel
zo terug'. Gedetineerden krijgen het boek gratis en er is
een nieuw einde, waarin het zelfs gaat over vergeving.
Gerold kiest voor
zichzelf, om onder
de radar te blijven
e brief van Gerold
O., de moordenaar
van Nadine Beem-
sterboer, kon haar
moeder Wanda
amper vasthou
den. Haar man ko
pieerde het schrijven van ex-schoon
zoon Gerold, zodat zijn dna van het
papier verdween en er alleen de tekst
was. 'Wat schrijf je als je iemands
dochter hebt afgenomen,' pende hij
in 2009 in de gevangenis neer.
En dan ook nog eens met 36 mes
steken. Altijd als de bladeren zijn
gevallen en de kerstlichten aan gaan,
wordt Wanda teruggeworpen naar
de tijd waarin het gebeurde - ze is
steeds blij als het weer 1 januari is.
Het was 2 december 2006 toen
Gerold Nadine overhaalde elkaar nog
één keer te ontmoeten na hun ver
broken relatie, om haar om te bren
gen. Ik kan er nog steeds niet echt
bij dat ze op deze manier is omgeko
men, door al die messteken in dat
tengere lijfje.'' Dat extreme geweld
drong nooit helemaal tot haar door.
Het verlies wel. ,,Ik had nooit ver
wacht dat ik daarna overeind zou
blijven.''
Toch gebeurde het: het leven ging
verder, het verdriet raakte ermee
verweven, maar er kwam ook weer
geluk. Zelfs nu december weer in
aantocht is: er zijn kleinkinderen,
twee meisjes, die hun schoen zetten.
Jacques: ,,De oudste denkt eigenlijk
wel dat Sinterklaas een man in een
pak is, maar twijfelt als ze een ca
deautje krijgt toch weer een beetje.''
Ze genieten van de rust in Doesburg,
waarnaar ze verhuisden. ,,Als ik
nu naar buiten kijk, zie ik zon, die
blauwe lucht, vogels die voorbij
vliegen.''
Volgend jaar gaat het stel met pen
sioen. Dan wordt ook de Nadine
foundation na vijftien jaar opgehe
ven, waarmee Wanda en Jacques zich
inzetten tegen relationeel geweld,
voor dieren ook, zoals Nadine altijd
wilde doen. Vlak voor het zover is,
heeft het boek over Nadine na 23.000
verkochte exemplaren een nieuw
einde gekregen. Het eindigt nu met
de brief van Gerold, die Wanda in
eerst instantie amper kon lezen.
Wanda: ,,We kregen de afgelopen ja
ren altijd weer vragen, vaak van men
sen die wat verder van ons af ston
den, hoe is het verder gegaan?''
Ze besloten dat samen te vatten in
een laatste hoofdstuk, waarin
Wanda, Jacques en hun andere doch
ter Jacqueline vertellen hoe het ze is
vergaan. Wat er gebeurde hadden ze
zelf ook niet voorzien. Er kwamen
gesprekken met de dader, de deur
naar vergeving kwam zelfs open te
staan. Dat terwijl Wanda hem in eer
ste instantie niet eens bij naam wilde
noemen in het boek. ,,Ik wilde hem
geen plek geven, ik wilde hem dele-
ten. Ik vond het moeilijk hem als
mens te benaderen.'' Maar Gerold
bestaat nu eenmaal, begreep ze nadat
de uitgever had geopperd de dader
toch een naam te geven.
,,Inmiddels ben ik genuanceerder
gaan denken. Ik heb Gerold kunnen
vertellen wat ik wilde. Dat hij hulp
had kunnen zoeken, zoals Nadine
had gezegd, dat ze dan samen geluk
kig hadden kunnen zijn. Hij begon te
huilen, toen ik dat zei.'' Het is doch
ter Jacqueline die het uiteindelijk on
langs lukte Gerold te omarmen, let-
terlijk, en hem te vergeven. Voor
zichzelf, omdat zij het wilde. Wanda
zag hoe een last van haar dochter af
viel. ,,Haar ogen straalden, anders
dan voorheen.''
Nu vraagt Wanda zich soms af: zou
zij dat ook kunnen? Zou ze het wil
len? Dat laatste misschien niet, ze
mist Nadine zo enorm. En Jacques?
Misschien als Gerold naast hem zou
staan, tijdens de lezingen die Jacques
geeft in de gevangenis, om gedeti
neerden inzicht te laten krijgen in
wat ze aanrichten. Als ze samen naar
buiten zouden kunnen treden, zoals
Jacques heeft voorgesteld en hij ook
in het boek van zich had willen laten
horen. ,,Maar Gerold kiest voor zich
zelf, om onder de radar te blijven. Dat
zorgt dat bij mij de deur dichtgaat.
Hij gaat voor zijn eigen hachje.''
Straks, na hun pensioen, zal
Jacques alleen nog de lezingen over
zijn dochter blijven verzorgen, van
uit een nieuwe stichting. Het boek
over Nadine wordt dan ook gratis
verspreid onder gedetineerden.
Wanda blijft betrokken bij pelgrims
tochten naar Lourdes, voor slachtof
fers van geweldsmisdrijven. Ze kun
nen concluderen: ze hebben meer
gedaan dan overleven, ook al kostte
het moeite met elkaar zo ver te ko
men. Jacques: ,,80 procent van de
stellen gaat uit elkaar na het overlij
den van een kind.''
Jacques ging het verdriet uit de weg,
vluchtte in zijn werk als uitvaart
verzorger. Wanda weet nog hoe ze
tijdens Nadines uitvaart te horen
kreeg dat de begeleider toch zo em-
pathisch was. ,,Dat was dus Jacques,
ze hadden niet door dat hij de vader
was.'' Terwijl Wanda met haar doch
ter het verdriet toeliet, er doorheen
probeerde te komen, in therapie ging,
bewandelde Jacques een ander pad.
Jacques: ,,Door heel veel te praten
vonden we elkaar.''
En hij wachtte geduldig, tot zijn
vrouw er net zoals hij aan toe was de
dader te spreken. De Nadine founda
tion gaf ondertussen een gemeen
schappelijk doel, bood een manier
om iets goeds te halen uit dat grote
ongeluk in hun leven. Dat het boek
nog altijd zo populair is - ook in bi
bliotheken wordt het veel uitgeleend
- zorgt dat Nadines naam ook buiten
hun gezin blijft klinken. ,,Het thema
geweld blijft ook altijd actueel'', zegt
Jacques. ,,Je hoeft de tv maar aan te
zetten om dat te zien.''
Maar geweld kan dus niet alles ka
potmaken. Jacques en Wanda leerden
ook hoe waar clichés zijn. Geluk ligt
in de kleine dingen. Tel je zegenin
gen. De tijd heeft acceptatie gebracht,
ook al is het gat dat Nadine achterliet
niet te dichten. Wanda: ,,Ik mis Na-
dine zo intens. Maar in dat gemis zit
ook de liefde voor haar, die niet weg
gaat nu ze er niet meer is.''
woensdag 2 december 2020
GO
Geweld maakt niet alles kapot
- Wanda Beemsterboer
Carla van der Wal
Doesburg
Wanda
en Jacques
Beemster
boer in
hun huis in
Doesburg.
A Nadine.
FOTO'S
KOENVERHEIJDEN
- Jacques Beemsterboer
