'Ik durfde de
straat niet
meer op.
Wat zouden
de mensen
wel van me
denken?'
zou gaan draaien, óf mijn pa krijgt gelijk
dat ik niet deug en het het gaat mis. En dat
ging het. Ik werd gearresteerd met drugs,
en vastgezet.''
De gevangenis in Antwerpen
21 juli 2019
,,In de cel werd ik keihard met mezelf
geconfronteerd. Wat had ik gedaan? Hoe
had dit zover kunnen komen? Het was er
heftig. Voor ik werd gearresteerd was ik
maanden bezig met klagen. Ben ik wel
beroemd genoeg? Heb ik genoeg volgers
op Instagram? Ik voelde me niet gezien en
niet gehoord. Achter de tralies kreeg ik een
lesje in nederigheid. Was dit wat ik voor
mezelf wenste? Ik was zo bezig geweest
met erkenning en ego dat ik mezelf in
deze situatie had gewerkt.
Toch was de gevangenis ook een gestruc
tureerde plek, weg van alle druk, van alle
mensen die naar me keken. Ik kwam er tot
rust. De eerste dagen sliep ik alleen maar,
ik was zó moe. Ik wilde al die tijd maar één
ding horen: hoe reageerde mijn vader?
Na een paar dagen sprak ik mijn broertje.
Ik vroeg het hem: had hij iets gehoord van
mijn vader? 'Pa zegt dat je dit hebt gedaan
omdat je zoveel met homo's omgaat.' Ik
was verbijsterd. Ik had op een andere reac
tie gehoopt. Nog steeds als ik daaraan denk,
denk ik: wat bezielde me? Ik had nog wel
een jaar willen vastzitten, als hij maar had
gezegd dat hij het erg vond. Dat hij van me
hield en dit verschrikkelijk vond. Dat hij
zou laten merken dat ik hem kon raken.
Maar die reactie kwam niet.
Tegen het eerste contact met mijn moe
der zag ik torenhoog op. Ik schaamde me
kapot en was bang dat ze boos op me zou
worden. Maar ze kwam aan de telefoon en
zei: 'Imanuelle, ik houd van je. Houd je
sterk.' Dat was confronterend. Ik heb nog
nooit zo hard gehuild. Hoe had ik haar zo'n
pijn kunnen doen? Waarom had ik daar
vooraf niet bij stilgestaan? Ik was heel ego-
istisch en alleen maar met mezelf bezig
geweest, en met mijn obsessie voor mijn
vader. Ik voelde me onderdrukt door z'n
christelijke eisen en zijn oordeel. Daar wil
de ik vooral tegen rebelleren. Pas achteraf
besefte ik hoe idioot het was dat ik alles op
het spel had gezet om een reactie bij mijn
vader los te weken. Ik wilde niet het brave
meisje zijn, of de nette lieve dochter. Maar
mijn moeder spreken en haar horen zeggen
dat ze van me hield, dat hakte erin.''
Mediteren in Portugal
oktober 2019
,,Na twee maanden cel ben ik vrijgelaten
en mocht ik de uitspraak thuis afwachten.
Thuis moest ik echt weer wennen. Ik durf
de de straat niet meer op. Wat zouden
de mensen wel van me denken? Ik ben
meteen in therapie gegaan, want ik wilde
hiervan leren en een beter mens worden.
Zodat ik nooit meer zoiets zou doen. Ik ben
gaan lezen, rusten, nadenken en schrijven.
Maar het leek allemaal niet genoeg. Ik
wilde mijn hele fundament opnieuw
opbouwen. Er was oude pijn, waar ik
aan moest werken. Daarom ben ik naar
Portugal gegaan voor een meditatiekamp.
Een week in stilte. Yoga doen, ademha
lingsoefeningen, wandelen.
Ik schaamde me nog steeds voor wat ik
gedaan had toen ik vanuit Lissabon met de
taxi aankwam bij een afgelegen voormalig
nonnenklooster. Het rook er naar rommel
markt, maar ik voelde mezelf met de dag
beter worden. De festivals en feesten
waren voor mij duidelijk een manier ge
weest om te ontsnappen aan emoties. Ik
hoopte in Portugal te leren hoe het anders
moest, en hoe ik negativiteit kon loslaten.
12
