voor vrouwen
I
'Ik ben een reizigster.
Dat heeft met mijn
ouders te maken'
7
PASPOORT/^
leerde ik een man kennen. Nzoua is zijn voor
naam. Hij kwam daar werken en de vonk sloeg
over. Dat was voor mij het moment om na te
gaan denken: zet ik me voor honderd procent
in voor het project van Jean-Fran^ois Reu-
maux, of ga ik weg? Ik besloot uit het project te
stappen. Dat was 25 november 2008. Op dat
moment was ik al zwanger. Ik ging bij Nzoua
wonen in Bantup, het dorpje waar de Gibbon
Experience was begonnen. Hij leefde in een
huis met tien gezinsleden, die altijd samen wa
ren. We trouwden, want ik wilde toch in Laos
zijn. Dat wil zeggen, acht maanden per jaar, de
overige vier maanden was ik in Nederland."
,,In het dorpje wonen misschien honderdvijftig
mensen. Nzoua en ik hebben daar een inloop
huis opgezet voor weduwen en gescheiden
vrouwen, met hun kinderen. Een vrouw die in
die samenleving alleen komt te staan, valt in
een gat. Mijn droom was het hen op te vangen.
We zorgden voor een huis waar vrouwen uit
het dorp, uit heel de omgeving terecht konden.
We zorgden dat er eten was, dat er onderwijs
werd gegeven. Het belangrijkste doel is de
vrouwen zelfstandiger en zelfbewuster te ma
ken. En te zorgen dat hun kinderen goed on
derricht krijgen, zodat ze later misschien zelfs
naar de universiteit kunnen gaan. Mijn man
legde goede contacten met de autoriteiten. Zo
kreeg ik de kans om het project te verhuizen
naar de provinciehoofdstad Huay Xai. Daar
werk ik nauw samen met Zjong, een jongere
zus van mijn man. Ik had haar van jongs af aan
gecoacht en geleerd voor zichzelf op te komen.
Er kwamen veel mensen op ons project af,
vrouwen en kinderen, soms ook pubergezin
nen. Voor alle Hmong-clans zijn we een neu
traal gebied, een soort Zwitserland waar je wel
kom bent als er problemen zijn."
,,Het is gek, hier in Nederland leef ik als een
kluizenaar. Via internet houd ik dagelijks con
tact met Daauw Village, 's ochtends met de
kinderen, 's middags met de vrouwen. Dat
werkt. Hoewel ik ontzettend graag daar zou
zijn. Mijn hart ligt bij de Hmong, met hen heb
ik een heel diep gevoel van herkenning. Ze zeg
gen dat ik in het verkeerde land geboren ben.
Maar dat is niet erg, vinden ze, want doordat ik
in Nederland ben geboren kan ik doen wat ik
nu voor hen doe. Ze noemen me Njaa, dat bete
kent tante, moeder van iedereen."
Hoe nu verder?
,,Mijn kinderen hebben hun vader al acht
maanden niet gezien. Zo gauw het kan, ga ik
met hen naar Laos. Met het oog op hun school
wordt de verdeling de komende jaren acht
maanden Nederland en vier maanden Laos.
Mijn man is uit het project gestapt, we zijn aan
het scheiden. Nu ik zelf een scheiding door
maak, voel ik de onzekerheden en realiseer ik
me dat ik ook maar een mens ben."
GO ZATERDAG 28 NOVEMBER 2020
Lara Picavet: ,,Ik had het gevoel helemaal één te zijn met de natuur."
FOTO CAMILE SCHELSTRAETE
Lara Picavet
werd in 1976 in
Hulst geboren.
Na het vwo ging
ze in 1995 naar
Nijmegen om so
ciaal pedagogi
sche hulpverle
ning (hbo) en cul
turele antropolo
gie (universitair)
te studeren.
Beide studies
maakte ze niet
af. In 2002 kwam
ze in Thailand te
recht. In 2006
richtte ze daar
Daauw Village
op, een opvang-
project voor al
leenstaande
vrouwen en hun
kinderen. Recent
heeft de Stich
ting Wilde Gan
zen bijgedragen
aan de in het
project opge
starte boerderij.
Lara woont een
deel van het jaar
in Laos en een
deel in Neder
land. Ze was ge
trouwd en heeft
drie kinderen:
dochter Ayla (12),
dochter Inaya (11)
en zoon Aslan-
Jan (9). Ze vol
gen onderwijs in
zowel Laos als
Nederland.
Voor Daauw Vil
lage, zie: daauw-
villagelaos.com
Jullie begonnen samen een nieuw project:
Daauw Village.
Dat project loopt nog steeds. Alleen, door
corona zit je nu vast in Lamswaarde.
