Lara Picavet, oprichtster van Daauw Village, opvangproject
6
In het oerwoud in het noordwesten van Laos noemen ze haar Njaa. Dat betekent
tante of moeder van iedereen. In Lamswaarde heet ze Lara, Lara Picavet. Wel
met een sticker van Laos op haar auto. Zo gauw de coronaregels worden
versoepeld, wil ze terug naar haar Daauw Village. ,,Want daar ligt mijn hart."
hankelijk werd, vluchtten veel van die mannen
met hun gezinnen naar Amerika, Frankrijk,
Australië. Wie achterbleef in het oerwoud van
Laos leefde teruggetrokken en had het zwaar,
ze werden behandeld alsof ze minderwaardig
waren en hadden nauwelijks voorzieningen. Ik
zie de Hmong als een krachtig volk. Om een
voorbeeld te geven: als jij en ik ruzie hebben,
dan komen onze families bijeen en praten net
zo lang - dagen, nachtenlang - tot het probleem
opgelost is. Dat gaat heel democratisch."
,,Ik kwam een Franse man tegen: Jean-Fran^ois
Reumaux. Hij wilde het oerwoud in Laos be
schermen. In 2004 begon hij in de provincie
Bokeo met de bouw van boomhutten die met
elkaar verbonden werden door kabelbanen.
Een toeristisch project waarmee hij geld bij el
kaar wilde krijgen om boswachters aan te stel
len die vooral de Chinese stropers moesten we
ren. Ik heb vier jaar lang met hem samen ge
leefd en gewerkt."
,,Het was heel anders dan ik in Nederland ge
wend was. In die tijd had ik dreadlocks. Zonder
wifi, zonder stromend water, zonder elektrici
teit. Geen wc's, geen wc-papier, je gebruikte
blaadjes en water. Het zat er vol met spinnen.
In de zomer was het er veertig graden, in de
winter twintig. Tijdens het regenseizoen van
juni tot september was je nooit droog. Ik had
het gevoel helemaal één te zijn met de natuur.
Het is moeilijk voor te stellen. Die eerste vier
jaar waren gewoon magisch. Ik gaf Engelse les
en werkte als mediator tussen de Hmong en de
westerse mensen, meest jonge reizigers."
,,Het laatste jaar in de Gibbon Experience
Ze overhandigt een visitekaartje.
Daarop staat een foto van een
Hmong-meisje dat aan het tekenen
is. Liefde, zorg, educatie, wat wil je
nog meer vangen in één beeld?
Aangenaam: Lara Picavet, mediator en adviseur
in Daauw Village in het noorden van Laos, op
de grens met Thailand en niet ver van Myan
mar, het vroegere Birma. Daauw Village is haar
project, haar 'village', waar ze vrouwen op
vangt. Vrouwen die gescheiden zijn of weduwe
zijn geworden. Met hun kinderen.
Zwarte kleding laat haar blonde haar goed
uitkomen. Haar gezicht heeft een oosterse tint.
Dat is wat een lang verblijf in een Laotiaans re
genwoud kennelijk met je doet. Hoe ze daar te
recht is gekomen? En waarom ze nu haar
krachtstenen op het dressoir van haar huis in
het Oost-Zeeuws-Vlaamse Lamswaarde kan
laten zien? Het is al met al best een avontuur
lijk verhaal.
,,Ik ben een reizigster. Dat heeft met mijn ou
ders Jan en Yolanda Picavet te maken. Ze
woonden in Hulst, hij was leraar, zij lerares.
Meteen op de eerste dag van de zomervakantie
vertrokken we voor zes weken in ons Volkswa
genbusje. Door Griekenland, Portugal, Spanje,
Italië. Mijn vader zocht de meest verlaten plek
jes op. We bleven nooit langer dan drie dagen
op een standplaats. Ik vond dat jammer. Maar
voor de rest waren die vakanties keileuk. In
Joegoslavië stonden we in een woestijnachtig,
volledig verlaten gebied. Toen kwamen er
mensen van bergstammen ons vragen of we
pennen hadden. In hun traditionele kleding,
we konden hen niet verstaan. Op mij als kind
maakte die ontmoeting veel indruk."
Tijdens haar studie bleef het verkennen van
de wereld belangrijk. In Nijmegen begon ze
eerst aan een hbo-opleiding sociale pedagogi
sche hulpverlening. Na het tweede jaar laste ze
een tussenjaar in voor een reis naar Australië.
Ze kwam ook in Jordanië, Portugal, Tunesië,
Spanje, Engeland, Ierland, Thailand. De ken
nismaking met verre, vreemde culturen gaf
haar het zetje om in 1999 over te stappen naar
de studie culturele antropologie aan de Rad
boud Universiteit. In het derde studiejaar, in
2002, moest ze een stageplaats zoeken.
,,Ik had tegen die tijd al ontdekt dat ik me op
mijn gemak voel in het oerwoud. Mijn darm
ziekte, waarvan ik sinds mijn zestiende last
had, speelde me in zo'n natuurlijke omgeving
veel minder parten dan in Nederland. Ik
maakte een plan om drie landen te verkennen:
Laos, Vietnam en Cambodja, elk land een
maand lang. Meteen op mijn eerste plek, het
oerwoud in het noorden van Laos, voelde het
alsof ik thuiskwam. Een gevoel dat ik in Neder
land nooit had gehad. Ik besloot daar te blijven
en Vietnam en Cambodja te laten schieten."
,,De Hmong is een bevolkingsgroep zonder ei
gen land. Ze komen oorspronkelijk uit een ge
bied vlakbij Mongolië en woonden lang in
China. Ze leven in clans. Er kwamen er ook in
Laos terecht. Voor hun strijd tegen de Vietcong
in Vietnam rekruteerden de Amerikanen sol
daten onder de Hmong. Nadat Vietnam onaf-
ZATERDAG 28 NOVEMBER 2020 GO
'Bij de Hmong in
Laos voel ik me
thuis, echt thuis'
Om het begin van je Laotiaanse leven duide
lijk te hebben: je was aanvankelijk nauw be
trokken bij de zogenoemde Gibbon Expe
rience.
Het klinkt zo simpel: leven in het oerwoud.
Was het dat ook?
En toenkwam er een man in het spel.
JAN VAN DAMME
Je besloot je studie op te geven, in 2004
ging je terug naar Laos en kwam je in con
tact met de Hmong, een bergbevolking.
Lara Picavet met kinderen die worden opge
vangen in Daauw Village in Laos. foto eigen
