'Geld over voor cadeautjes, dat is het enige voordeel'
elke dag'
'Het was een vast moment
Heerlijke discussies in café Baarends
3
4
mee. Als je even naar bui
ten bent geweest en je
komt terug, dan weet je
niet meer waar het over
gaat."
Hij mist de Hoppit. ,,Ik mis
mijn vrienden. Ik mis het om
te praten over wat in de
wereld omgaat, hoe het
met iedereen gaat, het
werk in de haven. Ik mis het
om te vertellen over mijn
kleinzoon, hoe trots ik op
hem ben. Het was een vast
moment, elke dag. Om vijf
uur heen, om zeven uur
terug. Soms half acht. Het
is altijd gezellig. Ook al zijn
we met steeds minder.
Wally is er niet meer, Ted is
ook al weggevallen. Ik ben
nu de oudste, op de eige
naar na. Ze noemen me
dad. Toen mijn benen
steeds slechter werden,
hebben ze met zijn allen
geld bijeen gelegd voor een
scootmobiel. Zodat ik toch
kon blijven komen."
ZATERDAG 28 NOVEMBER 2020 GO
VERVOLG VAN PAGINA 3
WENDY
WAGENMAKERS
Elke dag om een uur of vijf
wordt Alan Montgomery
een beetje rusteloos. Hij
merkt het aan zijn hele lijf.
Staat-ie op uit zijn stoel,
loopt een rondje door het
huis en neemt dan uitein
delijk de hond maar weer
mee naar buiten. Je moet
wat, als je niet naar de
kroeg kan.
Het Engelse woord voor
stamgast? Montgomery
(72) denkt diep na. ,,Nee, ik
geloof niet dat dat bestaat.
In Groot-Britannië gaat ie
dereen na zijn werk naar de
pub. Daar hebben we geen
speciale woorden voor
nodig."
Vies werk
Alan Montgomery - Monty
voor intimi - komt uit Glas
gow, Schotland. Hij was de
laatste smid aan de river
Clyde. „Vies werk was dat.
Altijd rook, rotzooi. We had
den nog geen maskers en
helmen, je moest al blij zijn
als je een stel handschoe
nen had. Na het werk ging
je niet naar huis voor een
douche, maar naar de pub
voor een fris biertje. Net als
iedereen."
Tot Margaret Thatcher zo'n
beetje alle scheepswerven
van Schotland sloot.
„Zodat die van Engeland
meer werk zouden hebben.
Wij hadden niks meer. Ik
ging naar het buitenland.
Overal heb ik gezeten.
Noorwegen, het Midden
Oosten, noem maar op. Zo
kwam ik in Nederland en
uiteindelijk in Vlissingen."
Op al die plekken deden de
Britse havenarbeiders wat
ze altijd al deden: hard wer-
Alan Montgomery (r)
met kroegbaas Henk Hut
in een leeg café Hoppit.
FOTO LEX DE MEESTER
ken en na het werk naar de
pub. In die tijd, dertig jaar
geleden, waren er nog veel
cafés in Vlissingen. ,,We
gingen naar Elizzy, ofwel
Hotel Elisabeth, waar je al
tijd gratis apfelkorn kreeg.
Centraal in de Badhuis
straat, hoewel dat altijd
veel te vroeg sloot. Café
Stout. Hotel Avylon, waar ik
mijn vrouw leerde kennen.
En natuurlijk de Hoppit. De
enige plek waar je ook lek
ker je jointje kon roken."
Montgomery komt er nog
dagelijks. Of ja, voor co
rona dan. ,,Het is wel an
ders dan vroeger hoor. Die
Portugezen en Roemenen
die nu in de haven werken,
sturen al het geld dat ze
verdienen naar hun thuis
land, maar wij niet. Wij
gaven het gelijk uit. Ik ben
ervan overtuigd dat de Brit
ten het kroegleven in Vlis-
singen overeind hebben
gehouden. Maar ook de
Britten gaan minder. Het
rookverbod helpt ook niet
Het geld dat Monty be
spaart op zijn kroegbezoe
ken, gaat in een potje.
,,Zodat we in december ca
deautjes voor onze klein
zoon kunnen kopen. Dat is
het enige voordeel van de
sluiting. Maar dan ook echt
het enige. Ik zal blij zijn als
de kroegen weer open
gaan. Ik zal buiten wachten
en als eerste binnenstap
pen, dat weet ik zeker."
ROB PAARDEKAM
Het lachen, een dolletje,
maar ook de serieuze ge
sprekken. Hans de Jonge uit
Goes mist het. Wat hem be
treft gaat de deur van café
Baarends in Goes zo snel
mogelijk weer open.
Nee, hij zit er niet dagelijks.
Een keer of drie per week
strijkt Hans de Jonge neer
in zijn favoriete Goese café
voor wat hij noemt 'een bor
reltje'. Aan het eind van de
middag, pakweg een uurtje.
Café Baarends aan de Voor
stad, gelegen aan de fraaie
Oostvest, is nog echt zo'n
ouderwetse 'bruine kroeg'.
Het etablissement wordt al
sinds jaar en dag gerund
door de familie Baarends,
nu door Kees en z'n zussen
Joke en Annelies. De Jonge
geniet er van de gesprekken
die worden gevoerd aan de
toog. 'Kees Baarends is
hartgrondig voor de VVD en
ik ben dat hartgrondig niet,
dus je kunt wel raden hoe
het eraan toegaat'', zegt hij.
,,Het levert heerlijke discus
sies op. Dat soort geouwe
hoer is niet alleen ontspan
nend, het scherpt ook de
geest.''
De Jonge is een geboren en
getogen Goesenaar, maar
woonde vele jaren buiten de
provincie. Om die reden
komt hij pas sinds 2010 op
regelmatige basis in café
Baarends. Jan en alleman
strijkt daar neer, dus ook
politici. Dat bleek wel toen
De Jonge in 2010 namens
de PvdA in de gemeente
raad kwam te zitten. Het
was mede-raadslid Henk
Hoogerland, inmiddels over
leden, die hem na afloop van
raadsvergaderingen mee
nam naar het café aan de
Voorstad. 'Kom, we gaan
nog even naar kantoor', zei
hij dan, herinnert De Jonge
zich. Hij voelde zich er zo
thuis dat hij er, zes jaar
nadat hij de gemeenteraad
verliet, nog steeds een
trouwe gast is.
Hij hoopt van harte dat Baa-
rends - 'de laatste mooie
kroeg van Goes' - de crisis
overleeft. ,,Natuurlijk heb ik
met de eigenaren te doen'',
zegt hij desgevraagd. „Ze
hebben al te maken gekre
gen met het rookverbod.
Iets waar ik overigens best
achtersta, maar voor cafés
is het natuurlijk geen goede
zaak geweest. Daar komt
deze coronacrisis overheen.
Als die te lang duurt, red je
het met de steunmaatrege
len ook niet meer."
De Jonge vermaakt zich
thuis met onder meer zijn
modeltreinen, maar mist zijn
stamkroeg, nu die de deu
ren verplicht gesloten moet
houden. „De mooie gesprek
ken, het lachen, de dolletjes.
Ik kijk er weer naar uit."
Hans de Jonge mist zijn
'borreltje' bij café Baa
rends. FOTO MARCELLE DAVIDSE
