f.
Wandelen doet Lidewey van Noord (35) het liefst
solo. Alleen dan kun je ongestoord jezelf zijn, met
je zintuigen op scherp. Deze maand verschijnt haar
boek Alleen op avontuur. Voor dit magazine trok
ze de Soesterduinen in.
Het wandelpad kronkelt door een
dennenbos. De zon zorgt voor een sprook
jesachtig spel van licht en schaduw tussen
de stammen. Geen mooier licht dan bos-
licht. Ik klim op de duinrand naast het pad
en blijf daar even staan. Voor me strekt zich
een licht glooiende zandvlakte uit, duinen
midden in Nederland, ver van zee. Hier en
daar staat een eenzame, kronkelige grove
den, ernaast diens langgerekte schaduw
over het zand. Het landschap doet denken
aan een Afrikaanse savanne. Kleine figuur
tjes van mensen en honden bewegen zich
over de vlakte, de mensen traag, zwoegend
in het mulle zand, de honden snel en
schijnbaar gewichtloos.
Als kind kwam ik hier regelmatig; mijn
opa en oma woonden in Soest. Maar ik ben
er al zeker 25 jaar niet meer geweest. In het
afgelopen decennium heb ik in mijn eentje
veel meer wandelkilometers gemaakt in
Australië, Colombia en Italië dan in Neder
land. Pas sinds de coronacrisis ontdek en
herontdek ik Nederland te voet. En zie ik
nu hoe mooi zo'n duinlandschap midden
in de bossen is.
Dit bijzondere landschap ontstond in de
middeleeuwen, toen bos werd ontgonnen
om de groeiende bevolking van voedsel
te kunnen voorzien. Op de zandgrond
groeiden daarna grassen en heide. Herders
weidden er hun schapen en de heide werd
afgeplagd om te dienen als brandstof en
als bouwmateriaal voor hutten. De grond
werd intensief gebruikt waardoor de
vruchtbare humuslaag na verloop van
tijd verdween. Er groeide niets meer.
De wind ging aan de haal met het fijne
onderliggende zand en blies het naar lager
gelegen delen. Zo ontstonden stuifduinen,
die op hun beurt bomen verstikten. De
zandvlaktes breidden zich steeds verder
uit en eind 19de eeuw werd veel stuifzand
bebost om te voorkomen dat Nederland in
een woestijn zou veranderen.
wandelen begint al bij de voordeur. Met
wandelschoenen aan en een rugzak op
naar buiten stappen, om de deur vervol
gens op slot te draaien en de sleutel diep
weg te stoppen in mijn tas. Het afsluiten
van de ruimte waarin ik slaap, eet en werk,
maakt me al blij. Het decor van routines,
dagelijkse plichten en prikkels die binnen
komen via beeldschermen maakt plaats
voor een omgeving die rust brengt, crea
tiviteit en avontuur.
Soms trek ik eropuit met kaart en kom
pas, maar vandaag volg ik een uitgestippel
de route, aangegeven met oranje paaltjes.
De route van tien kilometer voert om de
Korte Duinen heen, gaat vooral door het
bos, een klein stukje over de heide en een
deel door het zand.
Ik wandel graag alleen. Soms een uur,
soms vijf uur, soms drie dagen. In je eentje
avonturen beleven geeft zelfvertrouwen.
Het betekent voor mij: mentaal uitrusten.
Niet praten, geen sociaal wenselijk gedrag
vertonen. Ongestoord mezelf zijn en alleen
naar mijn eigen gedachten en behoeften
luisteren. Zelf beslissen of ik een zijpad
insla dat me nieuwsgierig maakt. Stoppen
wanneer ik wil. Niemand die op me staat
te wachten als ik er tien minuten over doe
om een paddenstoel te fotograferen. Je
kunt omkeren als je geen zin meer hebt,
FOTO'S SHODY CAREMAN, LIDEWEY VAN NOORD
Het gelukzalige vrijheidsgevoel van
ZATERDAG 28 NOVEMBER 2020 39
