EUWS 11
verbaasde. We hadden het over de fi
nanciële crisis en de inspanningen
van minister Paulson om het red
dingsplan voor de banken op te zet
ten nu TARP (het economisch
redddingsplan na de kredietcrisis,
red.) door het Congres was aangeno
men. 'Het goede nieuws is, Barack,'
zei hij, 'dat we straks, als jij presi
dent wordt, alle echt moeilijke zaken
al voor je hebben aangepakt. Je kunt
straks met een schone lei beginnen.'
Even was ik sprakeloos. Ik sprak re
gelmatig met Paulson en wist dat
een domino-effect van omvallende
banken en een wereldwijde econo
mische crisis nog steeds niet uitge
sloten waren. Ik keek de president
aan en dacht aan alle verwachtingen
en overtuigingen die hij met zich
mee had gedragen de eerste keer dat
hij als net verkozen president de Oval
Office was binnengestapt. En dat hij
vast net zo verblind was geweest
door de lichte ruimte, en net zo graag
als ik de wereld ten goede had willen
veranderen. En dat hij net zomin als
ik wist of de geschiedenis zijn presi
dentschap als een succes zou bestem
pelen of niet.
'Het vereiste heel wat moed van uw
kant om TARP erdoorheen te krij
gen,' zei ik uiteindelijk. 'Om tegen de
publieke opinie in te gaan en
tegen heel wat mensen binnen uw
eigen partij, met het oog op het wel
zijn van het land.' Die woorden wa
ren in elk geval waar. Ik zag er het
nut niet van in om er meer over te
zeggen.
zijn om de naam George W. Bush te
typen), of gewoon uit fatsoen: hij had
de transitie prima laten voorberei
den.
Handboeken
Elk kantoor in het Witte Huis gaf
mijn team gedetailleerde handboe
ken. Zijn medewerkers waren be
schikbaar om met hun opvolgers te
praten, vragen te beantwoorden en
de opvolgers mochten zelfs met hen
meelopen tijdens hun dagelijks werk.
Barbara en Jenna, de dochters van
Bush die toen jongvolwassenen wa
ren, pasten hun agenda aan om Malia
en Sasha hun eigen rondleiding te
geven langs de 'leuke' plekjes van het
Witte Huis. Ik nam me voor om mijn
opvolger later op dezelfde manier te
helpen bij de transitie.
De president en ik bespraken tij
dens dat eerste bezoek een breed
scala aan onderwerpen: de economie
en Irak, de media en het Congres. En
hij bleef daarbij voortdurend zich
zelf, met zijn schertsende en enigs
zins ongedurige karakter. Hij gaf me
zijn onomwonden mening over een
aantal buitenlandse leiders, waar
schuwde me dat mensen in mijn ei
gen partij me uiteindelijk de meeste
hoofdbrekens zouden bezorgen, en
stemde er vriendelijk mee in om nog
voor de inauguratie een lunch te or
ganiseren voor alle nog in leven
zijnde presidenten.
Ik was me ervan bewust dat er
grenzen zijn aan de openheid van
een president als die met zijn opvol
ger praat: met name iemand die zo
kritisch was geweest over veel van
wat hij had gedaan. Ik besefte ook dat
mijn aanwezigheid in het kantoor dat
hij binnenkort zou verlaten, ondanks
zijn opgewektheid, lastig was voor
president Bush. Ik volgde zijn voor
beeld en ging niet te diep op het be
leid in. Voor het grootste deel luis
terde ik alleen naar hem.
Slechts één keer zei hij iets wat me
maandag 16 november 2020
GO
Een beloofd land, Barack
Obama, 864 pagina's, ISBN:
9789048840748, 45 euro, ver
schijnt morgen bij Hollands Diep.
Barack en Michelle
Obama hebben een
onderonsje, kort voor
het feest ter ere van
de inauguratie in
2009. FOTO WITTE HUIS
Obama met zijn dochters Malia (l) en Sasha in
de zuilengalerij van het Witte Huis. foto witte huis
Obama en zijn vicepresident
Biden zijn blij dat Obama's zorgwet
is aangenomen. foto pete souza
Obama kijkt vol bewondering om
zich heen terwijl president Bush
een rondleiding geeft.
FOTO ARUN CHAUDHARY
