4
i
b
6
De wereld Jcwam
met één muisklik
binnen handbereik
We maakten kennis
met de pijnboompit
en zongedroogde
tomaat
We lazen, keten
en luisterden
naar hetzelfde
Eerst een hoop gebiep en geruis, maar
na een paar minuten zat ik op het wondere
wereldwijde web. Een magisch gevoel,
want opeens was ik verbonden met de
héle wereld. En zo voelde dat ook: ik kon
kettingmails doorsturen aan mensen die
ik nog nooit had ontmoet. Of ik belandde
in een chatbox over het nieuwste Nin-
tendo-spel en chatte met willekeurige
andere geïnteresseerden. Overigens kon
dat inbellen alleen als mijn ouders of zusje
niet moesten telefoneren op de vaste
lijn. Een eigen computer was, net als een
mobiele telefoon, nog een zeldzaamheid,
zeker voor kinderen. En wie er al een had,
vaak een Nokia of Ericsson, stuurde er
hoogstens een sms'je mee. Overconnected
waren we niet, laat staan getiranniseerd
door digitale gadgets. We hadden hooguit
last van een piepende Tamagotchi.
Vliegvakanties waren niet meer voor
behouden aan de happy rich, dus wij
vlogen in 1994 met het hele gezin naar
Kreta. Terwijl ik uit het raampje keek,
dacht ik in een videospel beland te zijn
en binnen welgeteld vier uur landden we
op het Griekse eiland. Normaliter, tijdens
een reguliere autovakantie, zouden we in
dezelfde tijd nog door midden-Duitsland
of België rijden op weg naar het zonnige
zuiden.
Op Kreta aten we elke avond olijven,
feta, gevulde paprika's en vlees aan een
spies. Doordat vliegvakanties goedkoper
werden, en meer mensen verre reizen
maakten, kwam er meer vraag naar exoti
sche producten. Zo kwam de Nederlander
er in Italië achter dat er ook pasta bestond
die niet was gemaakt van chocolade en
in een glazen pot zat. Ook de focaccia,
pijnboompit en zongedroogde tomaat
veroverden onze keukens. Tv-kok Jamie
Oliver, een jonge Brit zonder witte koks-
kleding die met zijn blote handen driftig
salades omwoelde, speelde daar goed op
in. Een flinke scheut olijfolie extra vierge,
een handvol geroosterde noten, een
drupje balsamico-azijn en Jamie was
volmaakt gelukkig.
We kochten allemaal de nieuwste Hitzone
of 538 Dance Smash Hits (laatstgenoemde
met een schaars geklede vrouw op het cd-
hoesje). Keken reikhalzend uit naar de
eerstvolgende aflevering van Big Brother,
spaarden massaal flippo's, luisterden alle
maal naar dezelfde Top 40, renden naar
de kiosk voor de laatste Break Out en zaten
in het weekend samen op één scherm te
staren naar de Mini-Playbackshow ('Met z'n
allen, met z'n aaahaaalllen') en Love Letters.
De jaren 90 waren het laatste decennium
van de massacultuur, de werkwoorden
'streamen' en 'spoileren' bestonden nog
niet. Ik keek halsreikend uit naar TMF's
Dag Top 5 om te zien of mijn favoriete clip
werd gedraaid, en anders belde ik voor
één gulden en vijf cent per minuut naar
The Box om de nieuwste videoclip van
Destiny's Child aan te vragen. Er was geen
Spotify en geen Netflix, en ik was volmaakt
18
D>
<7
