Jan Baan (27) is uitvoerend directeur bij Omoda
6
Bijna werd Jan Baan (27) gestrikt door de bizarre Amerikaanse bankenwereld,
maar uiteindelijk gaf Omoda toch de meeste uitdaging. Als Chief Operating
Officer stuurt hij het management team aan van het Zierikzeese
schoenenbedrijf, onder wie zijn eigen vrouw Marlinde.
armeren hal, strakke vis
graat, zwarte deuren. Ge
restaureerde lijsten, patio
met een glazen plafond.
Het huis van Jan Baan is
een walhalla voor trend-
watchers. Als over twee
weken eindelijk de steigers weg kunnen, na
een verbouwing van een jaar en heel wat
maanden schilderen met zijn vrouw, woont hij
officieel in het mooiste huis op het mooiste
plekje in de mooiste stad van Zeeland.
Baan is een bofkont, dat weet hij zelf ook wel.
Maar hij weet ook hoe het anders kan. Zijn tie
nerjaren bracht hij door tussen houten hutjes
en mannen in grasrokjes en peniskokers.
Peniskokers?
,,Ik ben geboren in Amersfoort en opgegroeid
in Lisse, maar toen ik een jaar of tien was, ver
huisde ons gezin naar Papoea Indonesië. Mijn
vader is predikant en ging daar als zendeling
naartoe. Een missie was dat voor hem, een roe
ping. Maar wel een totaal andere wereld dan
die we gewend waren. Het ene moment haalde
ik kattenkwaad uit in Lisse, het andere mo
ment vloog ik in een klein Cessnaatje boven de
jungle. We kwamen terecht in een dorpje waar
mensen in kleine hutjes woonden. Wie een
zinken dak had, was heel wat. Verder hadden
ze er niks. Ook geen goed onderwijs. Daar ging
mijn moeder voor zorgen."
,,Vogeltjes met een katapult uit de bomen
schieten, beetje rondrennen. Verder niet zoveel
eigenlijk, want er was niks. Het was shocking.
Iedereen wilde vriendjes met ons zijn, want
wij woonden in een houten huis. Ik zag wel
hoe anderen leefden. Hoe hele generaties op
het land zoete aardappels stonden te rooien. Ik
dacht: mijn vriendjes staan daar later ook. Ter
wijl ik later kan worden wat ik wil."
,,Ik zag heel goed wat er gebeurde. Ook hoeveel
impact mijn ouders maakten, hoe het leven
van de bewoners erop vooruitging door hun
komst. Ons verblijf kreeg echter een andere
wending. Op een dag stapten twee Neder
landse mannen uit het vliegtuig. Ze huilden.
Ze vertelden dat de broer van mijn vader, die
als zendeling werkte in Nigeria, was doodge
schoten. Hij was slachtoffer van een roofover
val. Dat trof mij. Ik dacht: deze mensen hebben
zo weinig vooruitzicht, omdat ze simpelweg
niet het geluk hadden in Nederland te zijn ge
boren. Ik heb dat geluk wel. Dan moeten wij
toch altijd proberen de beste versie van onszelf
te worden."
De familie vloog halsoverkop naar Nederland,
maar keerde ook weer terug naar Papoea. Jan
bleef niet lang. Hij ging terug naar Nederland
om de middelbare school te gaan doen. Hij
woonde zolang bij zijn grootouders. Tot zijn
vader een beroep aannam bij de Petrakerk in
Kapelle. ,,Ik ben naar Zeeland verhuisd, en
zette mijn schoolloopbaan voort op het Calvijn
in Goes. Dat is waar ik op mijn vijftiende Mar
linde ontmoette. We zijn echte high school
sweethearts. Maar dan echt. Toen mijn vader
een beroep aannam in Amerika, en ze daarheen
verhuisden, ben ik dan ook niet meegegaan."
,,Misschien wel. Ik vond het allemaal hartstikke
interessant wat hij deed. Dat ondernemen
sprak mij aan. Ik ben vervolgens internationale
bedrijfskunde gaan studeren in Rotterdam.
Mijn eerste jaar heb ik verpest. Het was iets te
gezellig. In het tweede jaar ben ik keihard aan
de bak gegaan. Studievereniging opgezet,
beetje debatteren erbij. Ik werd een strebertje."
,,Volledig. Het was mijn droom om bij een
Amerikaanse zakenbank te gaan werken en ik
werd nog aangenomen ook, bij J.P. Morgan en
het later beruchte Goldman Sachs. Ik heb er
een gekke tijd gehad, acht maanden lang. We
ken van 100, 120 uur. Werken tot 7.00 uur in de
ochtend, even met de taxi naar huis om een an
der pak aan te trekken, en als een gek terug naar
kantoor. De adrenaline gierde door je lijf. Als je
dan een keer vrij was, kon het allemaal niet op.
Supervet voor iemand van 22. Al voelde ik ook
een zekere leegte. Die focus op geld, het paste
niet bij me. Toch hoopte ik op een aanbod."
,,Ja, van zowel J.P. Morgan als Goldman Sachs.
Maar ik ging nadenken. Ik had een vriendin, we
wilden trouwen. Mijn opa stelde kritische vra
gen. Wat ben je dan, als je daar werkt? Maak je
impact? Voeg je iets toe aan de wereld? Of
schuifje alleen maar geld van de ene pocket
naar de andere? Hij had gelijk. Ik heb bedankt
en ben terug naar Nederland gegaan."
,,Eigenlijk niet. Ik haat het als mensen zeggen
dat ik gemakkelijk binnenkwam, dat alles me is
komen aanwaaien. Ik was nog steeds een stre
ber, ik wilde het zelf voor elkaar boksen. Maar
ik zag dat bij dit bedrijf veel kansen liggen. Ik
zei: maak mij maar assistant to the CEO, laat mij
maar marktanalyses maken enzo. Nu, drie jaar
later, ben ik Chief Operating Officer. Dat houdt
in dat ik het management aanstuur. Ik kijk stra
tegisch naar onze organisatie: waar staan we,
waar gaan we naartoe."
,,Dat klopt. Of ze me een snotneus vinden?
Nee, dat geloof ik niet. Ik zal soms best irritante
vragen stellen of te dominant aanwezig zijn,
maar ik geef ook nieuwe energie. En ik ben nog
lang niet de jongste. De gemiddelde leeftijd bij
Omoda is 27, in het managementteam is dat 34.
Op drukke dagen, zoals Black Friday, staan we
ook met zijn allen dozen in te pakken. Ook
onze managers. We doen het echt sSmen. Met
de managers praat ik elke week een uurtje.
Over hoe zij tegen dingen aan kijken, hoe het
met hen gaat..."
,,Jazeker."
ZATERDAG 7 NOVEMBER 2020 GO
Grijp de kansen
die er zijn prent ik
mezelf elke dag in
WENDY WAGENMAKERS
En jullie, wat deden jullie?
Dat zijn wijze gedachten voor een tiener.
Je opa is Jan Baan, van het wereldbe
roemde softwarebedrijf. Trok je naar hem?
Je gooide het roer om.
Kreeg je dat ook?
Uiteindelijk heb je samen met je vrouw bij
haar familie een open sollicitatie gedaan om
bij Omoda te komen werken. Had je daar
nou nooit eerder aan gedacht?
Je bent 27 en je hebt 650 man onder je.
Ook met je vrouw?
