II
Zee van plastic bedekt Plein Montmaertre voor even
5
ROB EN MARGOT STOPPEN ALS SLAGER
Voor Margot en
Rob Tholhuijsen
was zaterdag een
bijzondere dag. Het
echtpaar stond
voor het laatst
achter de toonbank
van hun slagerij aan
de Lange Reke in
Renesse. Na 25 jaar
stoppen ze ermee.
Hart en ziel staken ze in
de zaak. Vanaf het
moment dat ze die in
'95 overnamen van de
familie Ossewaarde
tot en met de laatste zaterdag. Blij
zijn ze dan ook dat Vlissinger
Bjorn Rinkema de slagerij over
neemt. ,,Een vakman", zegt Rob.
,,Heeft veel verstand van vlees. Ik
hoop dat het een succesvol bedrijf
wordt en dat het lekker vol staat
als ik voorbij kom rijden."
Lekker vol, dat is ook wel van
toepassing op de vitrine. Van lange
wachtrijen hielden ze niet; ieder
een moest vlot geholpen worden.
Dat betekende wél dat er veel vlees
klaar moest liggen. „Zeventig pro
cent van de tijd waren we met pro
ductie bezig en hadden we weinig
tijd om een leuk advies te geven of
gesprek te voeren", zegt Rob. ,,Er
komt zóveel bij kijken. Van een
bakker weet je dat-ie om 3.00 uur
begint. Maar bij een slager is er ook
veel achter de schermen dat moet
gebeuren voordat de vitrine vol
ligt."
Wat dat betreft was het stouwen
in de zomermaanden, zegt Margot.
„Snoeihard werken. We zijn zeven
maanden lang, zeven dagen in de
week vanaf 6.00 uur bezig tot 's
avonds. Voor de toonbank vol is, is
de slager al een uur bezig voor de
winkel open gaat." Rob raadt zulke
werktijden niemand aan. Margot:
,,Maar we hadden er ook veel lol in
en het liep goed. In de zomer heb
ben we stiekem ook veel vaste
klanten. Op de camping zijn heel
veel mensen met een staanplaats
die elk weekend komen. Er zijn er
die al tien jaar over de vloer ko
men."
En nu is het ineens gedaan met
de zelfgemaakte medaillonspie-
zen, grillworst, of Zeeuws spek.
Het waren maar een paar soorten
vlees waar keurslager Tholhuijsen
om bekend stond. Barbecuevlees
deed het ook goed. Die ambachte
lijke kunsten leerde Rob bij de sla
gers waar hij in de keuken keek
aan het begin van zijn loopbaan.
De slagerijsupermarkt leerde hem
Van een bakker weet
je dat-ie om 3.00 uur
begint. Maar bij een
slager is er ook veel
achter de schermen
dat moet gebeuren
de zakelijke kant. Personeels- en
inkoopbeleid, dat werk.
Het stel (beiden 59) maakte een
kwart eeuw geleden bewust de
keuze om in Renesse de slagerij
over te nemen. Hij had net de sla
gersvakschool afgerond, zij was ei
genlijk juf maar volgde zijn spoor.
,,In het hele land waren we op
zoek naar een slagerij", herinnert
Rob zich. ,,Overal waren de zaken
sterk verbonden aan de slager die
in de winkel stond. Dat was de
man waarvoor de klanten kwa
men." ,,Als het niet zou klikken
met de klanten hadden we een
probleem gehad", legt Margot uit.
,,Want je vindt niet zomaar een
nieuw klantenbestand. Wij wisten
dat in Renesse veel toeristen kwa
men en dat die iets minder kri
tisch zouden zijn."
Vertrouwd gezicht
Toeristengebied of niet, het stel
vestigde een goede naam in Re-
nesse. Slagerij Tholhuijsen werd
keurslager, en bouwde de winkel
van de familie Ossewaarde uit tot
wat-ie nu is. Met grote, open pui
en broodjesluik. De vier perso
neelsleden blijven overigens be
houden. ,,Dat is fijn, zegt Margot.
„Omdat zij de kennis hebben hoe
het hier reilt en zeilt in Renesse.
Maar ook voor henzelf en voor de
klanten. Ze zien een vertrouwd
gezicht in de winkel."
Michiel Bouwman
Zierikzee
Die plastic draadjes worden ook
wel vispluis genoemd. Ze zijn af
komstig van visnetten en worden
gebruikt om deze te beschermen
tegen de bodem.
Maar de draadjes breken makke
lijk af. Ze belanden daardoor in zee
of spoelen aan. Tijdens oprui-
mingsacties bij bijvoorbeeld
Schelphoek zijn er massa's opge
ruimd.
Van andere troep
ontdoen
Gerami wil ze gaan gebruiken voor
een kunstwerk. Daarom is hij druk
in de weer om het pluis los te snij
den van touw en te ontdoen van
andere troep dat in de kluwen zit.
Van Uffelen, namens culturele
stichting Centree, helpt mee.
,,Wat hier ligt is tweederde van
wat verzameld is", zegt Van Uffe-
len. ,,De rest ligt nog in de tuin. Dat
maken we over een paar weken
schoon."
Uiteindelijk is het de bedoeling
dat het vispluis drie grote, stalen
handen gaat bedekken. Zodat ze
een soort huid vormen. Hanse
Staalbouw legt momenteel de laat
ste hand aan de frames. Die staan in
een loods in Kerkwerve waar ze ook
bekleed gaan worden. In maart 2021
kunnen ze dan bij de Dikke Toren
staan, hoopt Van Uffelen.
Onderdeel van het
landschap
En dat allemaal om aandacht te
vragen voor het probleem dat nog
best onbekend is, legt Gerami uit.
,,Je ziet wel eens van die draadjes
op het strand liggen, maar voor
mensen zijn ze bijna onderdeel
van het landschap geworden."
maandag 2 november 2020
'We hebben er veel lol in gehad'
Michiel Bouwman
Renesse
Rob en Margot Tholhuijsen beleefden zaterdag hun laatste dag als keurslager in Renesse. foto marieke mandemaker
-Rob Tolhuijsen
Een kleine zee van blauwe
draadjes bedekt zaterdagmid
dag de stenen bij de fontein op
Plein Montmaertre. Er middenin
zitten twee mannen de boel te
snijden en te spoelen. Dat doen
Kianoosh Gerami en Erik van Uf-
felen niet voor niets: het is alle
maal voor het kunstwerk dat in
maart bij de Dikke Toren verrijst.
Geïnteresseerden die willen hel
pen aan het project kunnen een
e-mail sturen naarde volegnde
adresse: info@ekgallery.nl of
info@centree.nl.
Kianoosh Gerami (links) en Erik van Uffelen maken het gevonden
vispluis schoon. foto marieke mandemaker
