WEER EVEN THUIS
8
Ook al is Emmie Volleman-Biesbroeck (58) al ruim 35 jaar weg uit haar ouderlijk huis in
Hulst, nog steeds komt ze er regelmatig. Sterker nog, het is het huis waar ze in 1962 geboren
is en waar moeder Adriana vandaag de dag nog steeds woont.
In een tijd waarin het nieuws
overspoeld wordt door corona,
terreuraanslagen en milieupro
blematiek, denkt Emmie met
weemoed terug aan haar jeugd.
Die kan het best samengevat worden
als zorgeloos en gelukkig. ,,Ik ben ge
boren en getogen in Hulst. Mijn ou
ders hadden er een winkel in type
machines en kantoorbenodigdheden.
De winkel is na het overlijden van
mijn vader in 1997 gesloten, maar
mijn moeder woont nog steeds in de
woning boven het oude winkel
pand."
Emmie was de oudste uit een gezin
met drie kinderen. ,,Vlak na mij zijn
mijn broers Jos en Staf geboren. Zoals
mijn vader altijd zei: 'Als je het trucje
eenmaal kent, is er geen kunst meer
aan', haha. Omdat we zo weinig sche
len in leeftijd, was de band met mijn
broers erg hecht. Dat is nog steeds zo.
Sowieso kom ik uit een zeer hechte
familie. Bijna iedereen woonde in
dezelfde straat. Als je nog maar bui
ten de wallen van Hulst woonde, was
je een afvallige bij ons."
Al van jongs af aan helpt Emmie
mee in de winkel van haar ouders. Ze
is amper vier jaar oud als ze klanten
gevraagd of ongevraagd van advies
voorziet. ,,Mijn broers en ik hebben
eigenlijk altijd meegeholpen in de
winkel. Heel ons leven speelde zich
dan ook bijna in en rond de winkel af.
De deuren waren van 's ochtends
vroeg tot 's avonds laat open. Eigen-
Als je nog maar buiten
de wallen van Hulst
woonde, was je een
afvallige bij ons
lijk was het een soort grote huiska
mer. Mensen kwamen binnen voor
een praatje, kinderen uit de buurt
kwamen televisiekijken. We hadden
als één van de eersten in de straat een
zwart-wit televisie, dus dat trok de
nodige buurtkinderen naar ons toe.
Ik heb die gezelligheid altijd erg leuk
gevonden. Mijn opa woonde zo goed
als in bij ons. Eigenlijk was hij vaak
aan het oppassen als mijn ouders de
deur uit waren. Als kind hebben we
dit totaal niet zo ervaren. Opa was er
gewoon altijd en dat vonden we alle
maal maar wat leuk!"
Typelessen
Als er een passie als rode draad door
het leven van Emmie loopt, is het wel
onderwijzen. Op alle mogelijke ma
nieren. Al van kinds af aan doet Em
mie niets liever dan kennis overdra
gen aan mensen. En dat doet ze nog
steeds. ,,Mijn vader gaf, naast het be-
stieren van de winkel, ook typeles-
sen. Ik was een jaar of tien toen ik
met hem meeging om te helpen. Na
een paar jaar nam ik het van hem
over. Was ik op mijn vijftiende
opeens leeftijdsgenoten typeles aan
het geven. Ook bij de judoclub, waar
ik lid was, werd ik gevraagd om trai
ning te geven. Dat kon ook allemaal
veel makkelijker in die tijd, tegen
woordig moet je overal diploma's
voor hebben. Beroepsmatig heb ik de
lijn van het lesgeven altijd doorgezet.
Zo heb ik nu al jaren mijn eigen be
drijf, waarin ik onder andere mensen
coach en trainingen verzorg."
Niet per se leuker nu
Doordat haar ouders de winkel had
den, ging Emmie bijna nooit op va
kantie. Ze ging weleens een dagje
met haar moeder op pad, maar nooit
veel langer. De winkel was simpel
weg zo goed als altijd open. ,,Onze
wereld was klein en eenvoudig, maar
fijn. Als je dat toch eens vergelijkt
met nu. Het is er niet per se leuker op
geworden, nu je zo bij al het nieuws
van over de hele wereld kunt. Kinde
ren hoeven steeds minder zelf te ont
dekken tegenwoordig. Neem bijvoor
beeld een werkstuk dat ik ooit heb
moeten maken, over de provincies
van Nederland. Alle informatie is nu
met een paar muisklikken te vinden.
Zelf heb ik alle provincies stuk voor
stuk een brief gestuurd om informa
tie te vragen. Hele zakken vol kreeg
ik thuisgestuurd. Zo heb ik een
poosje een fascinatie voor hunebed
den gehad, door de brochures die ik
kreeg uit Drenthe. Dat het uiteinde
lijk ook maar gewoon stenen zijn,
kwam ik later pas achter, haha."
Na het afronden van haar vwo,
start Emmie met een opleiding aan
de Erasmus-universiteit in Rotter
dam. Op kamers gaan doet ze niet,
colleges volgen evenmin. Alleen voor
toetsen reist ze een paar keer per jaar
af naar Rotterdam. ,,Zelf wilde ik wel
daar wonen, maar daar verschilden
de meningen over. Mijn hele studie
heb ik dan ook vanuit huis gedaan
door middel van zelfstudie. Het stu
deren wisselde ik af met werken in
de winkel. Tegenwoordig is dat een
stuk normaler, maar in de jaren tach
tig was dat zeker niet zo. Nadat ik op
mijn 22e met mijn man Roland ben
getrouwd, ben ik naar Terneuzen
verhuisd. Nog steeds woon ik daar,
maar ik kom uiteraard nog regelmatig
in Hulst. Dat mijn moeder nog steeds
in mijn ouderlijk huis woont, vind ik
ontzettend bijzonder en dat koester
ik elke dag."
maandag 2 november 2020
GO
'De winkel was onze wereld'
Bas Dingenouts
-Emmie Volleman-Biesbroeck
Emmie Biesbroeck in 1964 met haar vader voor
haar huis in de Gentsestraat.
M Emmie Vol
leman-Bies-
broeck voor
haar ouderlijk
huis in de
Gentsestraat
in Hulst.
FOTO CAMILE SCHEL-
STRAETE
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijke huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt
contact opnemen met Ab van der
Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
IOC EVEN GEDULD
PSSSSlJ
IER GA JIJ BUI VAN WORDEN!
