wat minder zorgen. Zoiets komt maar één
keer voorbij in je carrière. Het zorgt voor
gemoedsrust en artistieke vrijheid en
onafhankelijkheid. Het stelt me in staat
tijd te nemen voor mijn boek. Bovendien
vind ik het ongelooflijk tof om te doen,
ik ben er trots op. Ik denk dat ik jaarlijks
vijftien draaidagen heb. De scripts zijn leuk
en spelen in op de actualiteit, zoals met
vakantie vieren in Hintergarten, omdat
we allemaal moeten thuisblijven. Dat fa
miliegevoel spreekt me aan en omdat wij
als acteurs al zolang bij elkaar zijn, zijn
we ook een soort familie geworden.
Alleen mag ik niet meer bij de concur
rentie komen. Bij andersoortige winkels
natuurlijk nog wel, maar ik weet niet hoe
Albert Heijn er van binnen uitziet. Ja, dat er
veel blauw is. Ik snap ook wel dat dit
zo bepaald is. Het zou raar zijn als een
Jumbo-gezicht boodschappen doet bij AH.
Niet chic.''
Was je nooit bang voor het Swiebertje-
effect? Dat je wordt vereenzelvigd met
de commercials?
,,Ik heb daar vooraf over nagedacht. Maar
ik kon mij vinden in de inhoud. Ik speel
echt een rol met andere goede acteurs.
Dat is belangrijk. De commercials hebben
nooit een nadelige invloed gehad op mijn
andere werk.''
,,Soms mis ik haar en de vanzelfsprekend
heid waarmee we aan de slag gingen.
Zitten en scènes schrijven. Ik mis ook
de personages: Ankie, Els, Tiny en Karin.
Dan sprong ik op tijdens het werk en
deed ik het voor en zij snapte het direct.
Ik verwacht niet die synergie ooit nog met
een ander te delen. Iemand als Margöt
komt maar één keer op mijn pad. Maar
ik had het ook nodig weer los van elkaar
te zijn. Om een andere bril op te kunnen
zetten. Een stramien kan een kracht zijn,
maar ook een valkuil. Ik wilde weer fris
wakker worden, me op iets anders richten.
Mezelf losscheuren was moeilijk, maar
leverde enorm veel open vensters op in
mijn hoofd. Zoals dit boek, en straks die
nieuwe serie.''
,,Tja, dat vraag ik mezelf ook weleens
af. Want ik kon bij diverse uitgeverijen
terecht die best genereus waren. En ik
weet niets van de boekenwereld. Maar
ik houd van ondernemen en wil zelf
eindverantwoordelijkheid hebben.
Dat was bij Toren C ook, Margöt en
ik waren medeproducenten en dat was
fijn, want dan heb je een vinger in de pap.
Zo hadden we een keer een dure scène
gedraaid die niet uit de verf kwam. Het
was gewoon niet gelukt. Dan kun je tegen
de medeproducent zeggen: we draaien
opnieuw, terwijl je anders misschien met
minder genoegen moet nemen. Voor het
boek heb ik een team ingehuurd dat mij
overal in adviseert en bij betrekt: inhoude
lijk, het formaat, papiersoort, lettertype.
Hartstikke leuk. Maar, en nu was ik dat
al gewend door de overgang: ik word ook
zwetend wakker. Dan lig ik te piekeren.
'Was ik nu maar ingegaan op dat aanbod
van die uitgeverij. Waarom neem ik nou
dit risico? Straks ben ik de sjaak.' Mijn man
zegt dan: ach, je bent eigenwijs en je doet
toch altijd wat je zelf wilt. En dan draait hij
zich weer om.''
Je hebt dertien jaar met Margöt Ros
gewerkt aan Toren C. Mis je dat?
Waarom neem je risico en geef je dat
boek zelf uit?
ZATERDAG 31 OKTOBER 2020 13
