'Ik kan
mijn man
na 24 jaar
nog altijd
over alles
lastigvallen'
Actrice en scenarioschrijfster
Maike Meijer (53) staat bekend om haar
expliciete en soms harde grappen. Maar
ze heeft ook haar softe kanten en 'voelt
zich soms een harry'. Over het emptynest-
syndroom: ,,Mijn oudste zoon, Thor, ging
afgelopen zomer het huis uit. Hij is 20, dus
dat is heel normaal. Maar ik beet 's nachts
regelmatig huilend in mijn kussen. Het
gemis is bijna fysiek, ik voel pijn. Panggg,
alsof die navelstreng nog een keer werd
doorgesneden. Ik denk: shit, wat was je
kort bij ons. En: heb ik wel genoeg geno
ten? Ik mis zijn gedoe en gekloot, de oude
verhoudingen binnen het gezin, de van
zelfsprekendheid. Ja, ik mis zelfs de erger
nis die er ook was. Marc heeft er minder
moeite mee dat Thor de deur uit is. En dan
denk ik bij mezelf: Maike, stel je niet zo
aan, hij woont om de hoek.''
Nederland kent Meijer vooral van de
Toren C-kantoorhumor die onze taal ver
rijkte met termen als 'droge knalerwten',
'kontpraten' en 'kijke, pannekoek'. En ze
zit in ons collectieve geheugen als de semi-
bezorgde Jumbo-moeder, die haar gezin
door de coronacrisis loodst met behulp van
relativering en vegetarische stooflapjes.
Nu komt ze met Wen er maar aan. Een
door haarzelf geïllustreerd en uitgegeven
dagboek waarin de werkloze actrice M.,
een Bridget Jones op leeftijd, de hoofdrol
speelt. Zij vertelt over ouder worden en
registreert het kleine en grote verval in
haar leven. Meedogenloos, herkenbaar en
hilarisch. Zowel het mentale als fysieke
geploeter komen aan bod. Zo voelt haar li
chaam soms zo uitgewoond en opgebruikt
aan als een Febo na sluitingstijd, kan zij
bijna als een kerstkalkoen rozemarijn-
takken tussen haar vetrollen klemmen
en schuurt de seks in de echtelijke sponde
nog harder dan de humor waarmee ze die
scènes beschrijft.
Meijer putte de inspiratie voor deze
avonturen deels uit eigen ervaring. Ook
haar eerste verzakkingsverschijnselen
fungeerden als inspiratiebron. „Tijdens de
beginfase van de overgang stond ik in een
winkel in een pashokje. ik keek in de spie
gel en dacht: dit lichaam verandert keihard.
Dat het licht van boven kwam waardoor ik
eruitzag als een ork, hielp bepaald niet mee.
De verkoopster riep door het gordijn: kan
ik wat van je aannemen? En ik zei: jazeker,
dat het allemaal voor geen meter staat.
,,Ik ontdekte dat ouder worden een
onderwerp voor mij was. Omdat ik daarbij
net als bij Toren C de achterkant van de
humor en de overdrijving kan opzoeken.
Daar waar het wringt. Hoe harder de grap
pen en hoe meer zelfspot, des te leuker ik
het vind. Het is de kunst om naar jezelf te
kijken en te kunnen lachen om de dingen
die op je pad komen. Heel hard te lachen.
Want we gaan toch down the drain.''
,,Nee, helemaal niet. Het gaat met mij beter
dan ooit, ik doe leuke dingen, zit goed in
mijn vel. Het is een beetje zoals Renate
Dorrestein schreef: iedereen wil ouder
worden, maar niemand wil het zijn. Want
het is minder, dat je er niet meer zo uitziet
als op je 25ste, 30ste. En ik heb wel een vak
waarin ik word afgerekend op mijn uiter
lijk. Simone Signoret liet alles na haar 50ste
hangen. Bij haar was het roken, zuipen,
vreten. Perfect, als je daar tevreden mee
bent. Ik probeer me in te houden met eten
en drinken en loop elke ochtend een half
uur hard. Kortom: ik ben een enorm matig
en vervelend, saai persoon. Niet in mijn
hoofd: ik sta chronisch in de aan-stand.
Misschien dat ik daarom de rest in mijn
leven zo rustig mogelijk wil hebben. Ik
heb altijd verlangd naar een man, kinderen,
een huis. Ben nooit een wildebras geweest
qua relaties, drank of drugs; ik probeerde
ooit een joint en werd toen zó hyper. Niks
voor mij. Wat wel triest is aan ouder wor
den voor hele generaties: bladen, bedrijven
en televisie vinden vrouwen na hun 50ste
over het algemeen niet meer interessant.
Adverteerders haken massaal af. Terwijl
we veel ouder worden en langer moeten
doorwerken. Bovendien hebben we ont
zettend veel te bieden en vinden we
onszelf steeds opnieuw uit. Mijn boek
is een ode aan die vrouwen.''
,,Mijn moeder zegt altijd over mijn vader:
soms word ik zo moe van die man, maar
het is geen dag saai. Dat geldt bij ons ook.
We kunnen ons ongelooflijk aan elkaar
ergeren. Bij mooi weer zeg ik: we gaan
wandelen. En dan antwoordt hij: waar
heen? Dan denk ik: man, we gaan gewoon.
Ook heel typisch: hij blijft vaak staan bij
films op tv. Zitten is een te groot state
ment, dan lijkt het alsof hij de film echt
leuk vindt. Andersom ergert hij zich aan
mij. Ik kan niet multitasken. Bel ik met
mijn moeder terwijl ik de was opvouw,
dan hoort hij aan mijn stem dat ik niet
luister. Ik ben ongeorganiseerd en dat
vindt hij verschrikkelijk. Neem nou eens
je rust en focus op waar je mee bezig bent,
zegt hij. Wat we heel goed samen kunnen:
praten. We kauwen het leven uit, stoven
onze gesprekken. Ik kan hem over alles las
tigvallen, mijn boek, onze twee kinderen,
ook middenin in de nacht, en na 24 jaar is
hij nog steeds oprecht geïnteresseerd. We
bewegen met elkaar mee, zeker bij beslui
ten. Essentieel. Want naarmate je ouder
wordt, zijn de keuzes die je maakt steeds
belangrijker. Je hebt er minder, dus moet
je er zuiniger mee omspringen. Ik ga niet
zomaar linksaf, dat heb ik gehad.
Marc evenmin. Hij was jaren regisseur in
Hilversum, maar vond dat steeds minder
leuk. Toen hebben we samen gekeken waar
hij gelukkig van zou worden. Hij is een
school gaan begeleiden in Afrika en kwam
zo in het onderwijs terecht. Ik heb hem
gesteund en naar hem geluisterd. En hij is
er voor mij. Hij denkt: o nee, ga nu niet ook
nog dat boek zelfuitgeven. Maar hij steunt
me toch. We hebben vaak de grootste lol,
hij is mijn soulmate. Ik kan me niet voor
stellen dat het ooit eindigt, zo verwant zijn
we aan elkaar. Ooit zit ik als oud wijf met
vier tanden en een grijze kop en een manke
hond samen met hem in ons huis op die
berg in Italië. Dan staat hij te klussen en
maak ik in een krakjurk een pot olijven uit
eigen tuin open. Wat van levensbelang is:
Vind je het echt niet erg om ouder te
worden?
Je bent 24 jaar met je man. Hoe houd
je dat leuk?
ZATERDAG 31 OKTOBER 2020 11
