'Ik kom veel
tekort, maar
was nooit
ontrouw'
BV DE LIEFDE
Wim (69) zorgt voor zijn
dementerende vrouw Riet.
Hij heeft veel huilbuien,
maar bij haar weggaan
is onbespreekbaar.
,,Ik ben net terug van een tiendaagse
campertrip aan de Duitse Waddenkust.
Voor het eerst in 45 jaar was ik op vakantie
zonder Riet. Ik moest er echt uit, maar heb
ontzettend zitten janken omdat ik haar zo
miste. In gedachten hoorde ik haar roepen:
'Wim! Wim!' Zoals ze altijd om me roept,
bij alles wat ze nodig heeft.
Zeven weken geleden zijn we verhuisd
naar een zorgappartement voor demente
renden. Een noodsprong, ik kon de verzor
ging niet meer aan. Dat er nu 24 uur per
dag hulp is, voelt als een opluchting. Ik
hoef er niet meer vier keer per nacht uit
om haar op de wc te helpen. Evengoed voel
ik me beroerd. Ik ben de enige gezonde
hier. Overdag staan allerlei mensen bij de
voordeur te schreeuwen, ze plassen waar
het ze uitkomt, 's nachts gillen ze. Toen we
hier een week woonden vroeg Riet: 'Zie ik
nou allemaal demente mensen? Waar wo
nen zij dan?' Ik moest haar vertellen dat die
mensen in hetzelfde huis wonen als wij.
Ik weet niet of het tot haar doordrong.
Mijn vrouw is iemand die in je ziel, in
je hart, in je bloed gaat zitten. Ze heeft
een geweldig lief, zacht karakter. Vanaf
de eerste dag waren we stapelverliefd, een
halfjaar later trouwden we.
Al toen ik haar leerde kennen had Riet
zware astma. Door het vele hoesten was
haar rug wat kromgegroeid. Het hinderde
me niet, ze had een mooi figuur en daarbij
was ze ook nuchter over haar aandoening.
Als het moest gaf ze zichzelf injecties en ze
had altijd pufjes bij zich. Op onze huwe
lijksreis naar Israël raakte Riet tijdens een
astma-aanval buiten bewustzijn. Pas in een
ziekenhuis kwam ze bij. Toch wilde ze niet
naar huis en hebben we die reis afgemaakt.
Thuis in Nederland lag ze soms wel zeven
keer per jaar met hevige benauwdheid of
een longontsteking in het ziekenhuis.
Ondanks alles kregen we twee kinderen.
Eerst een dochter, toen een zoon. Wonder
lijk genoeg verminderde haar COPD na de
geboorte van onze zoon met 75 procent.
Wel kreeg ze kort daarop zware bloedvloei
ingen en moesten haar eierstokken eruit.
De invloed op haar libido was enorm. Van
de ene op de andere dag was ons seksleven
voorbij, terwijl we pas halverwege de 30
waren en seksueel ontzettend goed bij
elkaar pasten. Ik raakte gefrustreerd, boos,
opstandig. Van de stress en spanning werd
ik depressief en kreeg ik een psychose,
waarin ik bang was voor Riet en in pyjama
het huis uit vluchtte. Het heeft jaren ge
duurd om daar samen uit te komen. Daar
om zijn we betaalde schoonmaakklussen
gaan doen; ik het zware werk, zij het lichte.
Samenwerken vonden we beiden prettig.
Een jaar of vijftien geleden kreeg Riet
chronische slijmbeursontstekingen. De
eerste jaren werkten de medicijnen gewel
dig, maar de ontstekingen bleken het begin
van een vorm van parkinson. Geleidelijk
ging ze slechter lopen en praten. Ze kreeg
minder uitdrukking in haar gezicht. De
laatste drie jaar waren een hel voor me,
Riet zat me steeds achter de vodden. Ik
moest haar bij alles helpen, tot ik het zat
was en lelijk tegen haar ging doen. Daar
moest ik dan weer om huilen.
Na al die jaren zonder mis ik ons seks
leven nog steeds. In elkaar verstrengeld
liggen, mijn hoofd op haar borsten leggen.
Ik kom veel tekort, maar ben nooit on
trouw geweest en vind porno afschuwelijk.
Mijn vrouw blijft lief voor me. Soms wil
ik weg en eindelijk rust hebben, maar ik
wil ook bij Riet zijn, in wat voor staat ze
ook is.''
TEKST WILMIE GEURTJENS
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte naam van de geïnterviewde is
bij de redactie bekend. Wil je ook praten
over je relatie? magazine@dpgmedia.nl
ZATERDAG 31 OKTOBER 2020 31
