'De stemming werd
grimmig, ze mochten
ook nooit wat'
LIEVE JONGENS
De jongens zaten zich stierlijk
te vervelen. Het was grijzig
buiten, het was grijzig bin
nen, de schermen moesten uit en
nu gaapte er kennelijk een groot,
saai gat.
,,Ga een spelletje monopoly
doen'', opperde ik, ,,of Lego,
Djenga. Playmobil, pak een
Ducky." De heertjes keken mij
aan alsof ik afkomstig was uit een
andere dimensie. Ik kon hun ant
woord niet precies verstaan, maar
het klonk als 'bwèèègh, 'mwhèèh',
'aaagh' en iets ertussenin.
Ze hadden 's ochtends gevraagd
of ze naar een trampolinepark
mochten, of naar het Leeghwater-
bad, maar coronatechnisch was
dit niet optimaal. Na het laatste
zwembadbezoek kregen we per
kerende post de melding dat twee
badgasten er met Covid-19 hadden
rondgelopen, hun snotterende
neuzen ongetwijfeld leegfluimend
in het water. ,,Nou, bij ons op
school heeft de helft ook ge
woon corona, hoor'', probeerde
de oudste nog, maar persoonlijk
houd ik het virus liever buiten de
deur en dus ging het feest niet door.
Je hoort deskundigen weleens
zeggen dat verveling goed is voor
de creativiteit van kinderen, en
inderdaad, na een kwartier klonk
vanaf de bank een nieuwe opris
ping. „Wil je ons even naar de
Jamin in Amsterdam brengen?''
riep de middelste, terwijl ik de
krant probeerde te lezen. Wilde
ik hen even naar Jamin brengen,
herhaalde ik, in de veronderstel-
ling dat ik het niet goed had
gehoord, maar Alosja keek me
verwachtingsvol aan. Ik moest
hem wederom teleurstellen. Ik
ging op zaterdagmiddag niet in de
auto zitten om een zak snoep te
halen in Amsterdam, nee. Sorry.
De stemming op de bank werd
grimmig. Ze mochten ook nooit
wat! Ik vond het welletjes. „Jon
gens", riep ik vanuit de gang, ,,ik
ga wandelen. Tot over een paar
uurtjes!'' en sloeg de deur achter
me dicht. Buiten was de grijze
soep overgegaan in miezerregen.
Het schemerde al toen ik terug
kwam. De lamlendigheid in huis
bleek tijdens mijn afwezigheid
spontaan verdwenen: midden in
de woonkamer was een giganti
sche hut verrezen van stoelen,
stokken, tafelkleden en karton
nen dozen. ,,Wil je er ook in?''
vroeg de jongste poeslief nadat
ik mijn natte jas had opgehangen.
Ik stak mijn hoofd door de ope
ning van het bouwwerk. Op een
omgekeerd kratje stond een flesje
bokbier, en een schaaltje nootjes.
,,Voor jou'', zei hij, en lachte zijn
stralendste glimlach.
MEER VIDEO'S
ik hem steeds op pauze, de laat
ste keer probeerde ik gewoon
mee te komen en volgde ik hem
live. Dat was niet te doen. Zeer
stressvol. Het was echt een chal
lenge, maar wel leuk. Gemaakte
fouten zie je bovendien later niet
meer omdat hij er je steeds iets
voor laat schilderen. Op de site
twoinchbrush.com kun je zien
wat mensen ervan hebben ge
maakt. Ik denk dat ik het verschil
tussen een echte of valse Bob
Ross wel kan zien.''
Sandra Donker woont met Jean
en hun drie zoons Tip (13), Alosja
(11) en Stas (8) in Monnickendam.
ZATERDAG 31 OKTOBER 2020 23
