Nadat journalist Dominique Prins (51) de diagnose parkinson
kreeg, besloot ze een sabbatical te nemen. Het zorgde niet voor
rust in haar hoofd, maar voor onbehaaglijke schuldgevoelens.
Hoe komt het toch dat je het gevoel krijgt dat je niet meetelt als
je niet werkt, vroeg ze zich af, en ze ging op onderzoek uit.
„Maar wat doe je dan de hele dag?
vraagt een vriendin. Ze bedoelt het niet
lullig, maar toch voel ik me bezwaard. Alsof
ik me moet verantwoorden. ,,Ik wandel veel
met de hond, en verder eh...'' stamel ik. Het
vreemde is: ik verveel me geen moment.
Maar wat ik nou echt dóe op een dag? Ik kan
het zo gauw niet benoemen. En dat knaagt,
ook al heb ik mezelf deze zes maanden
sabbatical volkomen bewust gegeven, juist
om even niets te hoeven - geen interviews,
geen strakke deadlines, geen haast omdat
een stuk morgen in de krant moet. Om
een halfjaar pas op de plaats te maken. Om
het feit dat ik de ziekte van Parkinson heb
echt te laten indalen, er niet langer voor
weg te rennen, te blijven doen alsof de
diagnose geen mokerslag was. Om te stop
pen met mezelf wijs te maken dat er niets
zou veranderen. Om te bedenken hoe ik
met die aandoening de (laten we hopen)
tweede helft van mijn leven wil inrichten.
Allemaal zinnige redenen. Over directe
financiële nood hoefik me geen zorgen
te maken, dankzij een partner met een
coronaproofbaan.
En toch. Op een derde van mijn zelf
verkozen 'vrijheid' ga ik nog steeds stipt
om 8 uur de deur uit met de hond. Voor
het dier zelf hoeft het niet zo vroeg, maar
zo lijkt het tenminste alsof ik - net als alle
andere mensen - gewoon om 9 uur 'aan
de slag' ga. En dan het liefst aan de slag
met Iets Nuttigs, zoals een uitgewerkt plan
bedenken voor de rest van mijn leven. Een
middagje nutteloos netflixen, gewoon
omdat het kan? Ik probeer het, maar daar
bij ervaar ik vooral schaamte. Overdag de
televisie aan, dat druist in tegen zo onge
veer alles wat ik in mijn opvoeding heb
meegekregen. Hoewel ik weet dat de ziekte
van Parkinson een uitstekend alibi is om te
16
Gelukkig niet
FOTO'S DANIEL COHEN
