WEER EVEN THUIS
8 ZEELAND
Hoe ouder, hoe nostalgischer. Op veel mensen van toepassing en zeker op Trijnie Buys-
Geensen (72) uit Terneuzen. Vol emotie en met een mooi gevoel van weemoed vertelt ze
moeiteloos het ene na het andere verhaal over haar jeugd in de Javawijk in Terneuzen.
Breed had de familie Geensen
het niet. Toch kijkt Trijnie vol
plezier terug op haar jeugd in
de jaren vijftig en zestig van de
vorige eeuw. Ze is het middel
ste kind uit een gezin van negen, met verder
nog drie broers en drie zussen. ,,We waren
een echt arbeidersgezin. Mijn vader werkte
als arbeider in de haven voor Ovet, mijn
moeder was thuis. Alle kinderen zijn eigen
lijk vlak na elkaar geboren. Als de ene gebo
ren was, duurde het een maand of zestien
voor de volgende er was. We waren een erg
hechte familie en als broers en zussen de
den we van alles samen. Eindeloos knikke
ren, in de winter schaatsen op de bevroren
leidingen en natuurlijk haalden we de no
dige kattenkwaad uit.
We hadden het niet breed, maar voor mij
is het nooit echt een thema geweest. We
hebben altijd te eten gehad en geen honger
gekend. Ik kan me nog als de dag van giste
ren herinneren dat ik met 'het boekje' naar
de kruidenier ging. Al je boodschappen
werden erin genoteerd, die je dan op de za
terdag moest komen betalen."
Wie door het 'Java' anno 2020 loopt, doet
dat in een wijk die bijna niet meer te verge
lijken is met hoe het tot de jaren zestig is ge
weest. Nadat plannen werden gemaakt om
de wijk anders in te richten ging de boel
flink op de schop. Nog steeds heeft Trijnie
warme gevoelens voor de wijk, waar ze haar
hele jeugd gewoond heeft. Maar dan vooral
naar het oude Java. ,,Ik heb in twee huizen
op Java gewoond. De eerste woning lag in de
Walravenstraat. Zowel het huis als de straat
zelf bestaat helaas niet meer. Later zijn we
naar de Van Steenbergenlaan verhuisd.
Het Java kon je absoluut een dorp op zich
noemen. Eigenlijk verlieten we de wijk al
leen maar om naar school te gaan. Verder
waren we er echt altijd te vinden. Het was
zo'n ontzettend hechte en warme gemeen-
schap. Er was een hoop sociale controle,
maar vooral op een positieve manier. Weet
je dat de deuren, zelfs van winkels, eigenlijk
nooit op slot gingen. Zelfs niet 's nachts.
Toch kan ik me niet herinneren dat er werd
ingebroken."
Voor de jongere lezer wellicht niet voor te
stellen, maar in vroeger tijden werden de
kinderen vaak nog in een teil gewassen. Zo
ook de kinderen van de familie Geensen. De
ene week mochten de jongens in de teil, de
week erna was het de beurt aan de meisjes.
,,Ik kan me nog goed herinneren dat we in
zo'n teil voor de kolenkachel zaten. Op den
duur kwam er een badhuis, op de plaats
waar nu de bibliotheek van Terneuzen staat.
Dat was wat hoor, dat we opeens naar een
heus badhuis konden gaan. Eigenlijk was al
les wel aanwezig in de wijk, van slager tot
bakker en kruidenier. Alleen voor school
gingen we dus weg van het Java.
Gelijk ging het dan fout, haha. Ik kan me
nog herinneren dat we een keer een uur op
de wc bij een boer hebben vastgezeten. We
waren namelijk betrapt op het stelen van
een appel." Zeker in de beginmaanden van
de coronatijd, was Trijnie er maar druk mee.
Het sturen van een bloemetje of doosje cho
colade naar die, het even een belletje plegen
naar daar. Het omkijken naar anderen is een
duidelijk overblijfsel uit haar jeugd. Het Java
was een wijk, waarin naar anderen omgeke
ken werd. Zo ook naar Trijnie en haar broers
en zussen. ,,Ik weet nog goed dat er om de
week een van de kinderen friet mocht gaan
eten bij 'bure Smit'. Bij een ander gezin
mochten we dan weer gele vla gaan eten,
want dat hadden we thuis niet. En bij mijn
nichtje ging ik bijna iedere avond televisie
kijken. Het gevoel van warmte en elkaar
helpen heb ik volgens mij heel mijn leven
wel met me meegedragen."
Op een uitstap van tien jaar naar Axel na,
is Trijnie nooit uit haar geliefde Terneuzen
weggegaan. Ze trouwt op haar achttiende
met Ton, de man met wie ze nu nog samen
is. Samen krijgen ze twee kinderen, Fabian
en Cynthia. ,,Mijn dochter woont ook nog
steeds in het Terneuzense. Ik heb een tijdje
in Axel gewoond, maar heb me er nooit echt
thuis gevoeld. Ik ben gewoon ontzettend
verknocht aan mijn stad. Als mensen nega
tief over Terneuzen praten, kan ik daar niet
zoveel mee. Ik koester de vele mooie wande
lingen aan de boulevard, als de dauw nog
niet is weggetrokken. De stad kent zo veel
mooie plekjes die onderbelicht blijven. In
mijn oude wijkje kom ik ook nog weleens.
Het is absoluut anders dan vroeger, maar
mijn hart gaat gelijk weer open als ik er ben.
Ik ben altijd al gevoelig geweest voor een ge
voel van heimwee en melancholie. Hoe ou
der ik word, hoe sterker dit wordt, heb ik de
laatste tijd wel bij mezelf gemerkt."
maandag 19 oktober 2020
Trijnie Buys-Geensen op
de plek waar vroeger haar
ouderlijk huis stond in' de
Walravenstraat, de straat is
veranderd de bomen zijn de
zelfde. FOTO CAMILE SCHELSTRAETE
'Hart gaat open in het Java'
Bas Dingenouts
Trijnie Geensen trouwde vanuit haar
ouderlijk huis in april 1968 met Ton
Buys. Rechts staan de bruidsmeisjes
Mirjam (l) en Patricia.
REPRODUCTIE CAMILE SCHELSTRAETE
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijke huis die u wilt delen en wilt u
weer even terug? U kunt uw verhaal doen
in 'Weer Even Thuis'. U kunt contact opne
men met Ab van der Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
