EENS EEN ZEEUW...
9
Sharita van der Meulen (31) mist in het Brabantse land vooral de Zeeuwse bolus. ,,Die kan toch
niemand zo maken als Zeeuwen. Wat ik ook wel mis is het strand en scouting en heel wat vrienden." Ze
groeide op in Oostburg en woont nu met vriend Rosco, dochter Eoralinde (2) en hond Roest in Dinteloord.
Ik heb een goede jeugd gehad en
vond het leuk in een dorp op te
groeien. Ik had het erg naar mijn
zin op school en de scouting.
Maar.mijn vader is overleden
toen ik tien was. Hij is twee jaar
ziek geweest. Mijn jeugd was niet
zo onbezorgd. Het zijn nu momen
ten die het verdriet omhoog kun
nen halen, maar ik weet er geluk
kig al veel beter ruimte aan te ge
ven.
Ik ben naar de Drieklank geweest.
Dat was een fijne school voor mij.
Ik vond het heerlijk dat er zo wei
nig kindjes op zaten en ik heb me
er altijd fijn gevoeld. Mijn middel
bare schooltijd beleefde ik op 't
Zwincollege. Aan de ene kant was
het een goede tijd. Het verdriet
van het overlijden van mijn vader
heeft er wel een stempel op ge
drukt. Daarnaast overleden twee
ooms van mij toen ik op de mid
delbare school zat, dus in combi
natie met de puberleeftijd was dat
wel een rottijd zo nu en dan. Ik
had gelukkig veel vrienden en heb
me ook aardig kunnen uitleven in
de Drop-In en ook daar heeft
scouting veel voor mij betekend.
De leiding goed op de hoogte van
hoe het ging met mij en zij zijn
mij altijd van grote steun geweest.
Ik ben in eerste instantie naar
Breda, Avans Hogeschool, gegaan
om daar sociaal pedagogische
hulpverlening te volgen. Ik
woonde op kamers in Tilburg,
recht tegenover het huis van Roy
Donders. Daarna ben ik gelijk be
gonnen aan de opleiding voor
schrijftolk in Utrecht.
Na de havo wilde ik de opleiding
voor tolk Nederlandse gebarentaal
of social work gaan doen. Dat
wilde ik al heel vroeg. Ik weet niet
hoe ik ermee in aanraking kwam.
Op de open dagen die ik bezocht,
zeiden ze dat er weinig werk in
zou zijn. Toen ben ik aan SPH (so
cial work) begonnen, waar toen
wel nog veel werk in te vinden
was. Halverwege die studie kwam
de crisis van 2008 en lag het werk
niet meer voor het oprapen. Bij
mij was altijd de opleiding tot tolk
gebarentaal blijven trekken, en ik
heb toen een minor gebarentaal
gedaan om te kijken of ik het echt
zo leuk zou vinden. Ik vond het
fantastisch. Maar om nog eens vier
jaar te moeten studeren? Ik kwam
de opleiding tot schrijftolk tegen.
In twee jaar leer je zowel gebaren
als het tolken op een speciaal toet
senbord. Dat ben ik gaan doen.
In Tilburg had ik het niet echt naar
mijn zin. Toen mijn studie was af
gerond, ben ik dat studentenhuis
uitgegaan. Ik had geen woning
voor mijn studie in Utrecht.Tij-
dens de eerste maanden daar sliep
ik bij verschillende vrienden. Vaak
wist ik 's morgens niet waar ik 's
avonds terecht kon. Ik was blij
toen een vriend liet weten dat hij
een lege kamer had, waar ik een
tijdje kon slapen. Het was wel in
Dordrecht. Het zou maar voor een
paar maanden zijn, want ik al had
een kamer gevonden waar ik later
in zou kunnen. Dat gebouw moest
nog omgebouwd worden en daar
moest ik dan zelf mee helpen ver
bouwen. Daar ben ik nooit meer in
terechtgekomen, want die vriend
en ik klikten zo goed, dat we nog
steeds bij elkaar zijn en ondertus
sen een kindje en hond hebben.
We zijn straks negen jaar samen.
Ik was bang dat ik niet gelijk aan
Als schrijftolk geef ik
live ondertiteling
voor mensen met
gehoorproblemen
de bak zou komen als schrijftolk
dus ben in de zomer begonnen als
flexwerker in de psychiatrie. In
ruim een jaar maakte ik drie reor
ganisatie rondes mee. Het werk
werd steeds zwaarder, de cliënten
steeds moeilijker en mijn werk als
schrijftolk werd steeds drukker.
Nu ben ik fulltime schrijftolk.
Je kunt het zien als live ondertite
ling geven voor mensen met ge
hoorproblemen. Denk daarbij aan
scholen, kerken, vergaderingen,
feestjes, bruiloften, begrafenissen.
Maar ook een rondleiding in een
museum, tijdens een symposium
of vakantie. Ik kan dus heel snel
typen, want ik probeer zo veel mo
gelijk mee te typen met wat de
spreker(s) zeggen met behulp van
een speciaal toetsenbord, een velo-
type. Het komt het erop neer dat ik
per lettergreep tik. Ik kan wel tot
drie keer zo snel typen als op een
qwerty-toetsenbord.
Ik tik zo letterlijk mogelijk uit
wat er wordt gezegd. Die tekst kan
op verschillende manieren worden
meegelezen. De makkelijkste ma
nier is dat de klant op mijn laptop
meekijkt. Maar ik kan ook een of
meerdere tablets koppelen aan de
mijne. Dat is handig als ik in een
klaslokaal zit. Leerlingen willen
lekker naast hun eigen klasgenoot
jes zitten en ik kan ergens achterin
zitten, zodat niemand last van mij
heeft. In sommige gevallen kan
hier ook een telefoon voor dienen.
De tekst kan op een groot scherm
worden geprojecteerd.
Tijdens corona heeft het online
tolken een vlucht genomen. Ik kan
nu thuis tolken en via een link
mijn tekst aan een klant zenden
die het dan op een eigen gekozen
device kan aflezen. En ook daarin
zijn weer veel variaties te beden
ken hoe dit kan worden getoond.
Prima! Ik ben met mijn vriend van
Dordrecht naar Dinteloord ver
huisd. Ik kon na al die jaren niet
echt wennen in een stad en ver
langde naar een dorp. We zijn hier
al een leuke kennissen- en vrien-
Ik kon tijdelijk bij een
vriend wonen. Dat
klikte zo goed, dat we
negen jaar later nog
steeds bij elkaar zijn
denkring aan het opbouwen. Ook
met de buren hebben we leuk con
tact. Maar Zeeland blijft toch trek
ken. Ik mis scouting en het strand
wat op fietsafstand lag.
Om te beginnen de bolus! Die kan
toch niemand zo maken als Zeeu
wen. Wat ik ook mis is het strand
en scouting en heel wat vrienden.
Ik mis het ook wel dat mijn moe
der niet in de buurt woont.
Ik moet hier alles uitzoeken. In
Oostburg wist ik waar ik moest
zijn voor veel zaken. Klein voor
beeld: de supermarkt. Maar ook de
huisarts, dierenarts en tandarts.
Tot nu toe heb ik daar allemaal de
juiste keuzes in gemaakt.
Ja, wekelijks. Ik werk op dinsdag
en woensdag in Oostburg. Dan
blijf ik een nachtje slapen bij mijn
moeder en mijn stiefvader. Ik heb
ook een vaste opdracht in een kerk
in Terneuzen.
Het gevoel van thuiskomen. Een
maal die tunnel door en dan speci
fiek net voorbij de Braakman.
Heerlijk, ik herken alles.
Yep, het is toch praktisch handiger
om niet in Zeeland te wonen, hoe
wel ik het ergens wel zou willen.
donderdag 8 oktober 2020
'Ik typ wel drie keer zo snel als
op een standaard toetsenbord'
Sharita van der Meulen met haar dochter Eoralinde.
Frank Gijsel
Hoe heb je je jeugd in Oostburg
ervaren?
Welke herinneringen heb je aan
je schooltijd?
Voor je opleiding vertrok je uit
Zeeland. Waar een wat heb je
gestudeerd?
Waarom koos je die opleiding?
Waar ging je werken en wonen?
Kun je aangeven wat je zoal
werk inhoudt?
Hoe bevalt het leven buiten Zee
land?
Mis je bepaalde Zeeuwse zaken
daar?
Wat is het grootste verschil tus
sen Zeeland en je woonplaats?
Kom je nog vaak terug?
Wat maakt Zeeland voor je zo
bijzonder?
Eens een Zeeuw lijkt bij je te
passen?
