'Ik besef dat
ik tot de
happy few van
mijn generatie
behoor'
Nu is het: dit gaat niet door, dat mag niet,
zus wordt geschrapt.''
Susan Visser speelt in De grootste helft een
vrouw die merkt dat de tijd haar relatie
heeft uitgehold, iemand die ongewild
vervreemd is van haar man. Ter voorberei
ding dook zij in het werk van de Belgische
psychotherapeut Esther Perel en luisterde
ze veel Where Should We Begin-podcasts,
sessies die draaien om stellen die elkaar
in een relationele wurggreep houden.
,,Reuze interessant. En heftig. Vaak kom
je bij een soort pijn uit hun jeugd terecht.
Die hebben ze meegenomen. Of bij sleur.
Ook opmerkelijk: juist de eigenschap die
maakte dat ze in eerste instantie verliefd
werden, is dan een doorn in het oog. 'Jij
bent ook zo'n feestbeest!'''
Zelf heeft Visser de aftakeling van een
relatie niet meegemaakt. Ze was zestien
jaar samen met grote liefde Roef Ragas
toen hij in 2007 op 42-jarige leeftijd aan
een hartstilstand overleed. Ze vindt het
aan de ene kant ongemakkelijk dat hij
altijd ter sprake komt - ('ik heb zeker
geen zin mijn huwelijk met Roef te analy
seren ter promotie van de voorstelling') -
anderzijds hoort de pijn van gemis erbij.
,,Wat de tijd doet met verdriet? Eigenlijk
gaat het nooit over. En als je me ernaar
vraagt, moet ik ook altijd huilen en ik heb
geen zin om te huilen. Maar wat de tijd
doet, is dat ik steeds meer de vreugde
van het leven ontdek en dat ik daarop kan
focussen. Dat ik dat beter kan. Maar eens in
de zoveel tijd word ik opeens weer onder
uit gehaald door verdriet. Vaak op momen
ten van grote veranderingen, bijvoorbeeld
toen de kinderen op kamers gingen om te
studeren. Mijn zoon is een maand geleden
op kamers gegaan. Ik denk dan: hoe hadden
we dit samen gedaan? Dan voel ik pijn om
al die dingen die nooit gekomen zijn. Onze
kinderen zijn nu 20 en 23. Zij ontwikkelen
zich fantastisch. Op allerlei momenten
denk ik: wat had Roef hiervan gedacht,
en wat was het leuk geweest dit met hem
te delen. Met Roef had ik de lockdown
hartstikke leuk gevonden. Het verdriet
voelt soms even erg, maar ik weet het leven
steeds beter weer te veroveren. Dat is een
geleidelijk proces waarin ik door de jaren
heen meer vreugde vind. Ik ga er ook
bewust naar op zoek. Ik wil niet verdrietig
zijn, ik wil dat allemaal niet voelen. Dus
ik kijk en kijk: wat vind ik zo leuk aan het
leven? Waar zit het avontuur? Hoe kan ik
het zo leuk mogelijk maken, ook voor de
kinderen. Zonder te ontkennen dat dit
verdriet er is. Zonder het weg te poetsen,
het is een onderdeel van ons. En het lukt,
zowel qua werk als privé. Maar niet altijd.''
,,Hoe moet ik hier op antwoorden? Ik
heb de afgelopen jaren een aantal relaties
gehad. Maar ik ben niet zo van: ik gooi er
een persbericht over uit. Ik heb besloten
daar terughoudend over te zijn. In die
jaren heb ik nooit behoefte gehad om
met iemand zo'n stevige verbinding aan
te gaan als ik met Roef had. Zo voelde dat
nou eenmaal niet. En dat is ook prima, ik
heb daar geen problemen mee.''
,,Ja! 55! Nu vind ik het wel leuk, een mooi
getal ook. Maar het gevoel daarbij is ook
iets dat wisselt. Ik heb wel momenten
gehad dat ik veel jonger was en me toch
stokoud waande omdat het niet goed met
me ging. Jaren later voel ik me dan weer als
een jonge hinde omdat ik op dat moment
het leven leuk en spannend vind. Het is
maar net hoe verliefd ik op het leven ben.
12
Wat doet de tijd met je verdriet?
Heb je nu een relatie?
Half oktober word je 55, is dat een
speciale mijlpaal?
