'Met Roef
samen had
ik de
lockdown
hartstikke leuk
gevonden'
Ze mag weer. Susan Visser (54) gilt het
uit. De Amsterdamse actrice is zowel op als
naast het podium niet van de ingetogen
emoties. De constatering dat ze na een
coronapauze van bijna een halfjaar in het
theater terugkeert, veroorzaakt een heuse
vreugde-explosie.
Dat de foyer op een eenrichtingslabyrint
lijkt vol ongezellige desinfecteerpompjes
en dat de zaal grotendeels leeg blijft, mag
de pret niet drukken, zo blijkt tijdens de
generale van De grootste helft in het
Amsterdamse theater De Meervaart.
Daar etaleert zij met tegenspeler Eric
Corton hoe een mooi huwelijk gedurende
24 jaar ongewild afbladdert tot een relatio
nele ruïne vol onbegrip en eenzaamheid.
Katalysators: sleur en verschillende ver
wachtingen. Ze duikt als carrièrevrouw
Dominique - gehuld in zakelijk Angela
Merkel-kostuum - in de uithoeken van
haar gevoelens: nu eens bedreigt en
kleineert ze haar echtgenoot, dan weer
smeekt en (wan)hoopt ze. Ongemakkelijk
en herkenbaar, zeggen bezoekers na afloop.
Het stuk is noodgedwongen aangepast
en ingekort, zodat ze het twee keer op een
avond kunnen spelen. Zo wordt optreden
nog enigszins rendabel, zegt Visser, die in
haar 31-jarige loopbaan rollen in toneel
voorstellingen als De Verleiders Female en
Celia! met ogenschijnlijk gemak afwisselde
met commerciëler werk als Verliefd op Cuba
en Gooische Vrouwen.
,,Door corona heb ik vijf maanden geen
inkomen gehad. Ik kon die tijd uitzitten
omdat ik al zolang speel en daardoor een
van die gelukkige zzp'ers ben met een
spaarpot. Wat me ook op de been hield
was de gedachte: De grootste helft staat in
elk geval gepland in het najaar. Totdat ik
mij realiseerde: door het virus is helemaal
niks zeker, gaan de theaters überhaupt nog
open? En op welke manier dan? Ik hing
meteen huilend bij mijn agent aan de lijn.
Maar natuurlijk was er niemand die pas
klare antwoorden op mijn vragen had.
En het is nog steeds geen gelopen race.
Zeker niet voor onze sector. Het blijft alle
maal heel spannend en pas over een paar
jaar kunnen we terugkijken en de gebeur
tenissen analyseren. Iedereen roept: een
vaccin biedt snel uitkomst. Dat moeten we
nog maar zien, lijkt me. Ik maak me zorgen.
Maar dieper wil ik niet in rampscenario's
duiken. Dat kan ik mentaal niet aan. Het
is een beetje hoe mijn brein werkt en hoe
ik het leven probeer te tackelen: pas als iets
zeker is en onmiskenbaar voor mijn neus
staat, probeer ik een vorm te vinden om
ermee om te gaan. Er is ook niets mis met
denken: ik weet het even niet'', zegt Visser.
Voor de intiemere scènes van De eerste
helft en een nieuwe tv-serie waaraan ze
werkt, onderging Visser een coronatest.
,,Yuk, gaat zo'n stokje bijna tot achter je
huig naar je hersenen. Ik zag er erg tegen
op, maar ja, ik wil werken.''
,,Heel gek: we waren net klaar met De Ver
leiders Female en de dag erna ging alles op
slot. Ik was snipverkouden, bleef daarom
voor de zekerheid twee weken binnen en
liet mijn zoon alle boodschappen doen.
Ik voelde me ook murw. Ik had me na
die reeks voorstellingen enorm verheugd
op het oppakken van mijn sociale leven.
Dat ligt tijdens zo'n tour zo goed als stil.
Maar niets van dat alles. Het werd zoomen,
netflixen en yoga op een matje in de huis
kamer. Later ben ik gaan ontspullen, heb
ontzettend veel zooi weggemariekondoot
en ik heb de hele boel geschilderd.
Maar is dit verhaal interessant? We
hebben toch allemaal last gehad van de
gevolgen van corona? Nou ja. Ik was
extreem voorzichtig: de eerste vijf, zes
weken heb ik zelfs met mijn eigen dochter
alleen maar via Facetime contact gehad.
Op een gegeven moment dacht ik: buiten
wandelen kan best, als ik maar afstand
houd. Toen liep ik langs het huis waar
mijn dochter op kamers woont en begon
ik te huilen. Ik dacht: ze moet weer thuis
komen. Dat is niet gebeurd, maar sindsdien
spraken we wel weer af.''
,,De upside was onder meer: tijd hebben en
tijd maken voor vrienden zonder op de
klok te hoeven kijken. Bijna altijd spraken
en spreken we buiten af. Dat is fijn, dat
voelt relaxed. Ik heb tientallen kilometers
gewandeld, heel Amsterdam van a tot z
doorkruist. Bijna altijd met iets bij me om
te picknicken. Elke keer zeiden we: dit is
zo leuk, dat moeten we vaker doen.
En ik wil me daaraan houden. Ik ben
het avontuur gaan zoeken in eigen land
bij wijze van vakantie. Heb toffe plekken
in Drenthe ontdekt, zo prachtig. Echt
geweldig mooi. Maar uiteindelijk ben ik
een heel sociaal mens dat vooral interactie
mist. Leuk dat ik tijd overhoud doordat
ik via Zoom korter en efficiënter vergader,
maar ik vind het lastig om tegen die vier
kantjes te praten. Het is zo zakelijk. Ik
mis de gezelligheid en het gemak van
gezelschap: even lekker samen babbelen
bij binnenkomst.''
,,Op knuffelen. Een groepshug. Yeah!! Op
zorgeloos dronken worden in cafés. Op
tongen met random voorbijgangers. O nee,
wat zeg ik nu? Dan lees ik straks weer een
uit zijn verband getrokken quote ergens
online. Het is natuurlijk een grap. Maar ik
ben een enorme knuffelaar, ik ben van de
bearhugs en ik mis het aanraken van elkaar.
Ik heb nu een heel kleine knuffelkern, mijn
knuffelbubbel. Ik heb zin in feesten met
een grotere groep. En ik wil vooral niet
overal over hoeven na te denken, ik wil
spontaan kunnen zijn. En wat ik misschien
het meeste mis: het verheugen zelf. Het is
zo belangrijk naar iets uit te kunnen kijken.
10
Wat heb je gedaan, al die maanden dat
je niet kon werken?
Zag je ook een positieve kant aan het
nieuwe normaal?
Waar verheug je je het meest op als het
virus is verdwenen?
