Tessa Baaijens-Van de Vrie, paradressuuramazone
6
Aan Tessa Baaijens-Van de Vrie (40) zie je op het eerste gezicht niks bijzonders.
De amazone uit 's-Heer Hendrikskinderen heeft evenwel zwaar hersenletsel,
overgehouden aan een ongeluk met haar paard Mai Tai. Ze leeft al achttien jaar
met haar beperkingen en is een kei geworden in het maskeren daarvan. ,,Ik
probeer zo gewoon mogelijk te zijn. Maar wat is gewoon?"
Als het nummer Super girl nog wel
eens op de radio langskomt, wordt
Tessa Baaijens-Van de Vrie terug
geworpen in de tijd. Die single
van Raemonn was aan het begin
van deze eeuw een hit. ,,We draaiden het veel,
net nadat ik het ongeluk had gehad. Sindsdien
is het mijn lijflied", vertelt ze. Het geeft de in
woonster van 's-Heer Hendrikskinderen 'spi
rit' om door te gaan. „Laatst hoorde ik het ook
weer en dan kan ik wel emotioneel worden.
Maar ik denk niet per se negatief terug aan die
tijd. Voor mij is het glas niet half leeg, maar half
vol. Ik realiseer me dat ik van heel ver gekomen
ben."
,,Ik zou de volgende dag een wedstrijd hebben
in Lisse. Alles stond al klaar voor vertrek. Maar
ik moest die avond nog een rondje collecteren,
net buiten Kloetinge, en besloot om dat te
paard te doen. Ik kende de route op mijn
duimpje en Mai Tai moest nog gereden wor
den. Mijn cap was alleen al ingepakt. Maar ja,
dan maar zonder, want het was een zeer be
trouwbaar paard."
,,We reden in galop over de Bredeweg. Er
kwam een fietspad aan en ik dacht met Mai Tai
niet terug te hoeven naar de draf. Maar het was
me ontgaan dat er net geasfalteerd was en dat
er allemaal van die losse steentjes op lagen. Tja,
en het paard liep op ijzersToen ze uitgleed en
we samen vielen, dacht ik: 'Ik moet mijn been
optrekken, ik wil niet mijn knie breken als Mai
Tai op me valt'. Ik dacht dus helemaal niet aan
mijn hoofd. Ik zag het paard weer opstaan en
wegrennen. Toen deed ik mijn ogen dicht en
werd het zwart."
,,Als er een lijstje is met alle dingen die je na
een val op je hoofd kunt hebben, dan kon je ze
bij mij allemaal aanvinken. Schedelbasisfrac-
tuur, bloedingen, kneuzingen, vochtopho
ping... Godzijdank hebben ze besloten mij toch
te opereren. Daarna was het de eerste week nog
wel kritiek, hoor. Uiteindelijk ben ik er redelijk
goed uit gekomen. En ik denk dat dat ook zo
moest zijn. Ik heb meerdere dingen gezien toen
ik in coma lag. Er zijn in die veertien dagen
dingen tegen mij gezegd. 'Het is jouw tijd nog
niet, je gaat terug' en 'Er is nog een plan met
je'."
,,Door te vechten. Ik ben echt wel een doorzet
ter, al heel mijn leven. Als iemand vroeger al
zei dat ik iets niet kon, wilde ik het tegendeel
bewijzen."
,,Nee. Je moet het zo zien: door hersenletsel
ben je zoals een kind, al zit je in het lichaam
van een volwassene. Kinderen hebben minder
angst, ze zien het gevaar niet. Ik had dat dus
ook. Ik wilde, denk ik, binnen een paar maand
en al weer rijden. En dan ook op Mai Tai, want
dat was ons meest betrouwbare paard. Ik kon er
eerst helemaal niet op komen. Ik had geen
spieren en miste alle kracht. Eén vriendin hielp
me erop, een andere vriendin stond aan de an
dere kant om me tegen te houden, zodat ik er
niet afviel. Natuurlijk had ik toen wel een cap
op."
Paardrijden werd voor Tessa weer heel gewoon.
Ze reed ondanks haar beperkingen - onder
meer verstoord evenwichtsgevoel, minder re
actievermogen, snelle vermoeidheid en gevoe
ligheid voor al te veel prikkels - wedstrijden
binnen de reguliere dressuur. Totdat het haar
in 2008 te veel werd. De amazone blokkeerde
volkomen tijdens een wedstrijd in Vrouwen
polder. ,,Ik zei: 'Ik doe het niet meer'. Het was
heel frustrerend om geconfronteerd te worden
met m'n beperkingen."
,,Oh zeker! Ik wilde eigenlijk stoppen met wat
ik het liefste deed. En dat terwijl sporten su
perbelangrijk is. Ik heb net dat boek van Erik
Scherder gelezen, Laat je hersenen niet zitten.
Daar staat in dat je door lichaamsbeweging je
hersenen jong en actief houdt. Ik besef hoezeer
dat ook voor mij geldt. Wat nou als ik helemaal
gestopt was? Dan was ik misschien in een neer
waartse spiraal terechtgekomen. Dan had ik
misschien veel dingen nu niet meer kunnen
doen."
,,Ze zeggen dat je de eerste vijfjaar na zo'n
ongeluk nog dingen bij kunt leren. Daarna ont
staat er een stabiele situatie, die je eenvoudig
weg moet accepteren. Dat heeft bij mij nog wel
twee jaar geduurd, denk ik. De paradressuur
heeft me daarin erg geholpen. Dat het daarin zo
goed ging, gaf me veel vertrouwen."
,,In 2010 was ik eerste reserve voor het WK in
Kentucky. Een jaar later mocht ik wel mee naar
het EK en werd ik vierde, zowel individueel als
met het landenteam. Ik zat toen vast in het
team voor Londen. Maar als er Paralympics
aankomen, gaan er opeens andere wetten gel
den. Ik was wel als toeschouwer aanwezig in
Londen. Dat was natuurlijk fantastisch, maar ik
had het liever anders gezien."
,,Nou, tijdens ons bezoek aan Londen bleek ik
zwanger te zijn. Dat was een lang gekoesterde
wens. Inmiddels hebben we twee kinderen."
,,Ja, twee jaar geleden heb ik Happy Grace ge
kocht, met het oog op Parijs. Daar zijn in 2024
de Paralympics en dan wil ik wel écht mee
doen. Het was in het begin een moeilijk paard,
ZATERDAG 3
'Er was nog een
plan voor mij'
ROELAND VAN VLIET
Je ongeluk was bijna precies achttien jaar
geleden, op 20 september 2002. Wat over
kwam je die dag?
Je hebt twee weken in coma gelegen. De
dokters twijfelden zelfs of ze je wel moes
ten opereren.
Het revalideren was intensief. Hoe ben je er
doorheen gekomen?
Je bent ook weer snel op een paard gestapt.
Was je niet bang na dat ongeluk?
De paradressuur, waarin je aangepast kunt
rijden, is je redding geweest.
Je vierde het ene na het andere succes. Drie
jaar later ging je zelfs bijna mee naar de Pa
ralympics van Londen, maar werd je
'slechts' reserve. Wat ging er mis?
Hoe ben je met de teleurstelling van Londen
omgegaan?
Toch kruipt het bloed waar het niet gaan
kan.
