'De kinderen zijn
geduldig als ik digitaal
de weg kwijt ben'
MIDLIFEMEESTER
den. Ook mijn tumor hoort erbij. Ze heb
ben de helft van mijn lever weggehaald en
de staart van mijn alvleesklier. Later kwam
ik erachter dat 75 procent van de mensen na
zo'n operatie niet lang meer leeft. Ik denk
dus: wat kan mij nog gebeuren?''
,,Die komt van zowel mijn vader als mijn
moeder. Het mooie aan mijn moeder vond
ik dat ze een goed gevoel voor waarheid
had. De sinaasappels die de Duitsers in de
oorlog van haar afpakten, eiste ze weer op,
voor haar broertjes met longontsteking.
Ook bracht ze koffers met aardappels naar
onderduikers. Iemand die over angsten
heen stapt, dat vind ik mooi. Na haar over
lijden kreeg ik een sterke band met mijn
vader. We deelden de interesse in weten
schap en kunst. Mijn vader heeft veel bete
kend voor mij, maar ook voor veel anderen.
Hij was volstrekt open en oordeelloos. Op
zijn 86ste had hij vrienden van in de 30.''
,,Ik denk dat ik eraan heb bijgedragen dat
kinderen serieus worden genomen. Een
voorbeeld: ik kwam een meisje tegen dat
zei: 'Waarom heeft de behandelaar van
mijn moeder nooit aan mij gevraagd of ik
veilig was? Als dat was gebeurd, was de
mishandeling niet zo lang doorgegaan'.
Dan kijk ik naar de regelgeving, dan wordt
zo'n regel aangepast en hoop ik dat de
praktijk ook anders wordt.''
,,Ik heb wel het idee dat ik het redelijk goed
doe, dat is wat ik terugkrijg. Ik ben aan het
nadenken: kan ik nog een periode van bete
kenis zijn? Of kunnen anderen het beter?
Het is nog niet het moment om daarvoor
te kiezen, maar qua wat ik wil bereiken en
wat er nog niet klaar is, wil ik wel door.''
,,Nee, nee, nee. En anders weet ik altijd
nieuwe projecten te bedenken. Dat is die
kunstacademie-achtergrond. Door die
creatieve geest hou ik het leuk.''
verleer je niet, zeggen ze. 'Ze'
zijn vooral collega-leerkrach
ten en directeuren: mensen die
het zouden kunnen weten, omdat
ze andere herintreders aan het
werk hebben gezien. Maar als je
lesgeven al kunt vergelijken
met fietsen, dan fiets ik mo
menteel met vierkante wielen:
ik sta nog flink te krukken.
In de kwarteeuw dat ik druk
was met buitenschoolse werk
zaamheden is het onderwijs digi
taal ontploft. Ik kom uit het Krijt.
En dan bedoel ik niet die periode
van ruim 100 miljoen jaar agele-
den, al voelt het vandaag wel zo,
maar de periode waarin de leer
kracht het vooral moest doen met
krijt en schoolbord. Dat heb ik
trouwens nog maar stilgehouden
voor mijn leerlingen, huiverig om
te worden uitgemaakt voor stego-
saurus, of erger.
Toen ik het onderwijs verliet,
doken her en der houtje-touwtje-
computerhulpprogrammaatjes op.
Het waren extraatjes in een papie
ren wereld. In mijn laatste jaar in
het onderwijs hielp ik bij het
opzetten van het eerste digitale
'leerlingvolgsysteem' van de
school. Daarmee kon je zomaar
resultaten uit het verleden van
een leerling tevoorschijn tove
ren, met één druk op de knop!
De digitale pionier van toen is
veranderd in een papieren nean
derthaler. Ik voel me oud. Ik heb
het gevoel dat ik in mijn eerste
schoolweek twaalf nieuwe inlog
codes, 26 nieuwe digitale metho
des, 48 werkafspraken, 74 hande
lingsplannen en honderd mails
- waarvan ik hooguit de helft
begrijp - heb gekregen. Kinderen
doen een deel van hun werk op
snappets (minitablets) of chrome-
books. En als Aziz meldt dat zijn
snappet het niet doet, is mijn
slimste suggestie: 'Eh, misschien
opnieuw opstarten?' Verder zijn
alle lesvoorbereidingen, lesdoelen,
verdiepingsstof en werkbladen
online te vinden. Maar waar?
Gelukkig zijn de kinderen ge
duldig als ik weer eens digitaal
de weg kwijt ben, en giechelen
ze als ik voor de zesde keer op de
verkeerde knop van het digibord
druk. Natuurlijk zie ik de zeeën
van mogelijkheden van zo'n bord:
gelikte uitlegvideo's en kekke
presentaties. Maar nu even niet:
mijn digitale kunstkop loopt over.
Ik haal diep adem als ik na het
buitenspelen even mag voorlezen.
Gewoon offline, in een boek. Ter
wijl de kinderen luisteren, zie ik in
gedachten een digitaal tekstje op
m'n voorhoofd verschijnen: 'Deze
dino moet nog een beetje wennen'.
Zit die veerkracht in de familie?
Heeft u de afgelopen jaren de kinder
ombudsvrouw kunnen zijn die u wilde?
Voelt u ook dat u als kinderombudsvrouw
nog meer betekenis kan geven, bijvoor
beeld in een nieuwe termijn van vijf jaar?
Het is nog niet gedaan.
Lesgeven is als fietsen, dat
Leo van Marrewijk (55) was in
de jaren 80 en 90 ruim tien jaar
leerkracht. Na een carrière in de
journalistiek keert hij parttime
terug voor de klas en doet hij er
verslag van.
ZATERDAG 3 OKTOBER 2020
