,,Nee. We woonden 25 jaar lang in een fijne
nieuwbouwbuurt. Met onze twee zonen
Fedde en Wybe en de hond King. Maar
mijn man Ate is in dat huis ziek geweest
en overleden, en daarna voelde ik het ver
driet, de beladenheid, steeds meer in mijn
buik als ik naar binnen ging. Ik zou dit huis
nooit op voorhand hebben gekozen, maar
het kwam op mijn pad. Met de erfenis van
mijn schoonmoeder hebben mijn zoons elk
ook een deel kunnen kopen.''
,,We hebben dit zo gedaan vanwege het
,,Ik had geen idee. Toen ik het kocht, was
alles gestuukt. De vorige eigenaar had hier
een jaar of veertig gewoond en de ene na
de andere laag op de muur aangebracht.''
,,Ja, dat ervaar ik wel zo. Ik heb veel gepraat
met gevluchte kinderen en kinderen in
jeugdgevangenissen. Ik kan goed met ze
levelen. Ik durf direct te zijn, niet te omzich
tig. Ik kom bij zo'n kind niet alleen iets
halen, maar ook brengen. Als je alleen maar
komt vragen, heeft dat iets voyeuristisch.''
Het huis van Margrite Kalverboer (59),
randje Groningen-centrum, is een beleve
nis. Al is het maar vanwege een open haard
die honderden jaren oud is en tot voor kort
op 1,70 meter hoogte zat, verstopt achter
een laag stucwerk. Het is een van de
verrassingen die horen bij een woning
waarvan de oudste delen uit 1600 stam
men.
overlijden van Ate. Als je hetzelfde verlies
hebt gekend, kun je heel goed met elkaar
samenleven zonder dat je het er de hele tijd
over hoeft te hebben.''
Had u het huis al lang in het vizier?
Was dat het plan, dat uw zoons naast u
kwamen wonen?
Wat een bijzondere plek, zo midden in
de stad. Wist u waaraan u begon?
U kunt goed met kinderen communice
ren, begrijp ik.
Hoe werkt dat in de praktijk?
ZATERDAG 3 OKTOBER 2020 27
