'Ik begon een beetje
spijt te krijgen van
mijn vrije opvoeding'
LIEVE JONGENS
Hubert
Charlie
de keuken binnen, die een
kleine metamorfose bleek te
hebben ondergaan. Hier was een
bakfestijn gaande van ongekende
omvang.
Ik zag vier jongens en een staaf
mixer, smeltende ijsblokjes, een
ijspriem, een paar pakken melk,
vieze maatbekers, een omgevallen
suikerpot en heel, heel veel aan
gebroken rollen oreokoekjes.
,,We maken oreoijs!'' zei zoon
nummer twee stralend toen hij
mijn verbouwereerde blik zag.
,,Wil je zo ook wat?'' Zijn drie
vriendjes keken mij verwachtings
vol aan. Ik vermoedde dat zij thuis
geen oreoijs mochten maken in de
pas opgeruimde keukens van hun
respectievelijke moeders, maar dat
was puur een gok.
,,Of wilt u liever een oreomilk-
shake?'' voegde een van de jongens
er beleefd aan toe. Hij hield een
van mijn theekommen onder mijn
neus, tot de rand gevuld met een
smurrie die het midden hield tus
sen oude koffiedrab en chocolade
vla die te lang in de koelkast had
gestaan.
,,Hebben jullie dan een recept voor
oreoijs?'' vroeg ik streng, in een
poging er een educatieve draai aan
te geven. Nee, hadden ze niet, niet
nodig hoor, ze hadden het gewoon
gezien op YouTube.
Je kunt er boeken over lezen hè,
stapels zelfs, hoe dat moet met
opgroeiende kinderen. Hoe hou
je die gastjes op het rechte pad,
hoe voorkom je dat ze met ogen
dicht fietsen, waarom zijn ze altijd
hun gymspullen kwijt, hoezo
springen ze vanaf de schutting op
de trampoline, waarom liggen al
tijd overal vieze sokken en verge
ten ze iedere woensdag de bijles?
„Puberbrein!" roepen hun vader
en ik sinds kort. Ze kunnen er
niets aan doen, die stommiteiten,
malle oprispingen, levensgevaar
lijke experimenten; hun hersenen
zijn nog niet klaar. Je hebt er maar
mee te dealen tot ze 21 zijn.
Iemand zei het laatst mooi in
de krant, neuropsycholoog Jelle
Jolles: 'Adolescenten zijn rupsen
die vlinders aan het worden zijn,
en je bent fout bezig als je ze in
de lucht gooit en roept: vlieg!'
Ik keek naar de rupsjes in mijn
keuken, en besloot geen 'vlieg!' te
roepen, en ook geen 'vlieg op!' Dit
was een groeiproces, dit hoorde er
allemaal bij. „Lekker?" vroeg ik aan
Alosja, die een slok smurrie weg
werkte. Hij trok een vies gezicht.
,,Gatverdamme, nee, smerig!''
A, V^Vke
Abessijn
Exotische korthaar
Nietsvermoedend liep ik
Ik begon een beetje spijt te
krijgen van mijn vrije opvoeding.
Sandra Donker woont met Jean
en hun drie zoons Tip (13), Alosja
(11) en Stas (8) in Monnickendam.
De komende tien weken doet ze
verslag over haar leven met de
vier mannen.
\- f s
ZATERDAG 3 OKTOBER 2020 23
