De buurtschap
m
St. Jan ten Heere
WÊÊmm
HI ÜHi I
8
Dit is een serie over buurtschappen en
gehuchten in Zeeland. Leven tussen lucht
en klei. Vandaag de twaalfde aflevering:
Sint Jan ten Heere tussen Aagtekerke en
Westkapelle, waar ooit één van de
mooiste buitenplaatsen van Zeeland lag.
'Als er iets is, leeft
iedereen mee'
O
Tiny en Henk Littel met hun
kleindochter Sara: ,,We hebben
last van het drukke verkeer.''
Harmke Metske: „Soms kun je
elkaar niet verstaan in de tuin.
Maar het went."
Imposante wolkenluchten en
einders. Daaraan denk je bij
Zeeuwse buurtschappen.
Westkerke, Marolleput, Brij-
dorpe, Stroodorp. Er rijden
heus wel auto's of eens een tractor.
Maar je hoort er toch echt de kool
mezen foerageren en het riet wui
ven.
Niet in Sint Jan ten Heere. We
stoppen er aan het begin van de
middag. De zomer doet er nog net
een schepje bovenop. Van de pak
weg twintig huizen en boerde
rijen staan de meeste langs de Pre-
laatweg, de doorgaande route van
Aagtekerke naar Westkapelle. Er
valt vakantieverkeer te verwach
ten. In deze coronatijd pikken
nogal wat late vakantievierders
een onbetaalbare zonsondergang
mee aan de Zeeuwse kust. Dat
moet je merken in Sint Jan ten
Heere. De Walnoot, Klaproosje, de
Westhoek, 't Kalverweitje en zo
verder: met zeven minicampings
en een ponyhof lijkt het of ieder
een in de buurtschap een bijver
dienste heeft gevonden in het toe
risme.
Vouwen uit je broek
Zestig kilometer per uur is er de
toegestane snelheid. Best hard als
je langs de weg hebt geparkeerd en
de auto's op nog geen halve meter
passeren. Dat de vouwen uit je
broek worden gereden, hoort een
uitdrukking te zijn en geen reali
teit. Toch? We vragen het Harmke
Metske (1980), haar huis staat op
de hoek van de Prelaatweg en de
Hereweg. ,,Er is veel verkeer", zegt
ze. ,,Maar ik hoor het niet meer.
Hier niet ver vandaan zit er een
loonbedrijf. In deze tijd van de
bieten en de aardappels komen er
van die grote tractoren en machi
nes langs onze tuin, dan kun je el
kaar even niet verstaan. We zijn
het gewend." Voor haar drie
schoolgaande kinderen is ze blij
dat het fietspad aan hun kant van
de weg ligt zodat ze niet moeten
oversteken.
Harmke komt van Aagtekerke
en werkt als verpleegkundige in
de thuiszorg. Haar man Cor heeft
Nieuw-Beijerland als bakermat en
is politieman op Schouwen-Dui-
veland. In 2002 konden ze het huis
huren van de boer iets verderop, in
2007 hebben ze het gekocht. Ze
noemt het een 'blijfplekje': ,,Als er
iets is, leeft iedereen mee. Vorig
jaar hebben we met de dames van
de buurtschap een high-tea geor
ganiseerd. We zien elkaar ook op
verjaardagen."
Dat gemeenschapsgevoel, dat
kan Erika Ovaa-Wisse (1964) be
amen: ,,De vrouwen onder elkaar,
dat gaat goed." Ze is geboren in het
inmiddels door nieuwbouw ver
vangen huis pal voor het plaats
naambord vanuit de richting Aag-
tekerke. Nu woont ze er net achter.
Haar man Wim en zoon Hanko
runnen de boerderij. En ze hebben
minicamping de Westhoek. Tot
deze week waren alle 25 plaatsen
bezet, dat had ze zo laat in het sei
zoen nog niet eerder meegemaakt.
Langs de weg worden camperaars
verleid, op een bordje staat 'Aan
bieding': van september tot maart
kost een overnachting maar 10,-
euro. Bij de ingang biedt een uit de
kluiten gewassen polyester koe
met kalfjes een agrarisch welkom.
Die koeiengroep was een ca
deautje voor haar vijftigste verjaar
dag. En daarmee ook voor het be
drijf: ,,We hebben vleesvee en we
fokken jongvee op voor een andere
boer en voor Rusland."
Sint Jan ten Heere kent een jaar
lijkse nieuwjaarsreceptie. Daar ko
men ook de mannen, als ze tijd
hebben. De kantine van minicam-
ping 't Kalverweitje op Geschieres-
weg 3 is daarvoor het vaste adres.
,,We zijn er in 2000 mee begon
nen", zegt Elly de Voogd (1962),
,,en ze komen vrijwel allemaal." De
ouders van haar partner Wim
Houmes begonnen met de cam
ping, 26 jaar geleden namen Elly en
Wim het bedrijf over. Elly: ,,Ik
kwam uit Oostkapelle. Dat was
best een overgang. Maar het wende
vlug. Je hebt de ruimte hier. En
door de minicamping had je met
een veel contact met mensen. Er
komen hier families die al van de
partij waren voor wij hier kwamen
wonen." Aan verhuizen moet ze
niet denken. Die kans was er toen
Wim het loonbedrijf van zijn ou
ders in de Hereweg overnam. Hij
had daar wel naartoe gewild. Maar
Elly niet: ,,Nooit, dat is veel te afge
legen. Hier heb je buurtjes, daar
heb je niks."
Evie Sparidaens (1992) is één van
de late gasten op de camping. Haar
ouders uit Goirle zijn dertig jaar
getrouwd, daarom hebben ze met
de familie een chalet gehuurd.
Toen ze drie jaar was kampeerde
ze er voor het eerst. Aan het kal-
verkot - de blokhut vol knutsel-
spullen - heeft ze goede herinne
ringen. Op de trampoline met z'n
allen naar de sterren kijken, nog
zoiets. Ze wijst: ,,Het speeltuintje
met de draaimolen, dat is niks ver
anderd. Mijn zusje herkende in de
zandbak de pan waarmee we
zandpannenkoeken bakten." Ze
werkt als onderzoeksassistent aan
de Vrije Universiteit van Amster
dam en reist in vakanties de hele
wereld over. De tijd dat de familie
jaarlijks naar Sint Jan ten Heere
kwam is voorbij. Maar nu zijn ze
er. Nog een keer naar het strand
om te zwemmen en dan zit hun
driedaagse uitje erop.
Arbeidershuisje
Aan de overkant van de weg stui
ten we op huisnummer 2X. Geen
vergissing. Wel een onhandigheid
van de gemeentelijke huisnum
merafdeling die 2A te ver van
nummer 2 vond liggen. ,,We kon
den kiezen uit X, Y of Z", zegt
Henk Littel (1948). ,,Dus toen maar
X gekozen. Met het gevolg dat er
soms dubbele folders in onze brie
venbus worden gestopt." Hij
woont met zijn vrouw Tiny op het
stuk grond dat ooit helemaal bij
ZATERDAG 26 SEPTEMBER 2020 GO
JAN VAN DAMME
Evie Sparidaens: ,,Op minicam-
ping 't Kalverweitje vind ik mijn
jeugd terug."
Harmke Metske
