Miniregenbui
MIDLIFE-MEESTER
- rnt -
Leo van Marrewijk (55) was in de jaren 80 en 90 ruim tien
jaar leerkracht. Na een carrière in de journalistiek, keert hij
parttime terug voor de klas en doet hij er verslag van.
Leo trotseert de vuurproef: hij doorstaat zijn
eerste les voor 25 wiebelige kinderen zonder
veel kleerscheuren.
Die verrekte ijsklontjes.
Nou had ik mijn eerste les op de
basisschool sinds 24 jaar zó goed
voorbereid - dacht ik. Maar niet
goed genoeg: de ijsblokjes die ik
straks nodig heb, en die 's och
tends nog in de vriezer lagen, zijn
vlak voor de start van de les ver
dwenen. Weg. Improviseren dus.
In de vriezer ligt een icepack, mis
schien werkt dat ook.
Of ik een les wereldoriëntatie
van dik een uur wilde geven over
'het weer', vroeg de vaste juf van
groep 6. Tuurlijk, daar kom ik voor.
Ik zoek en vind twee geinige film
pjes op groep 6-niveau en thuis
tob ik met het maken van een
minikringloop. Kokend water in
een schaaltje gieten, ijsklontjes
boven op een glazen dekseltje en
ja, verdraaid: het gaat 'regenen' in
het schaaltje.
In een klas met 25 wiebelige kin
deren - buiten is het 30 graden -
wordt het een stuk lastiger, heb ik
vooraf al bedacht. Het valt reuze
mee. Na mijn aankondiging dat
we straks een miniregenbui in de
klas krijgen, kijken ze geboeid naar
het eerste filmpje. En hoewel het
proefje met kokend water minder
gaat dan thuis, vinden de kinderen
het 'cool': ze accepteren mijn claim
dat het nu regent.
Na een filmpje over het maken
van een weerbericht mogen ze in
groepjes (risicofactor qua orde)
zelf een weerbericht schrijven,
met een aantal 'verplichte woor
den' (Celsius, temperatuur) die ik
op het digibord schrijf. Bijna alle
kinderen gaan direct aan de slag.
D e onruststoker van de klas ver
toont even wat 'ontwijkend ge
drag'. Als ik hem voor de tweede
keer semistreng aanspreek ('Je
denkt toch niet dat ik je iedere tien
minuten ga waarschuwen hè?')
denkt hij even hard na, en verder
verloopt de les op rolletjes. Ik vind
het geweldig, zeker als de groepjes
hun eigen weerbericht voor de
klas presenteren.
Na de les krijg ik een duimpje
omhoog van de vaste juf; de kin
deren gaan tevreden naar huis
('Leuke les, meester!' roept een
meisje).
Nastuiterend van de gezonde
wedstrijdspanning vraag ik me af
of deze les beginnersgeluk was:
verliep dit niet al te soepel voor
een eerste les? En dan nog: dit op
treden duurde één uur, maar hoe
veel uur zitten er ook alweer in
een schooldag?
Ik heb trek in een borrel. Met ijs.
-JipiiliaiSMibreU issS
1 cÖfS--, -J •-
VADER SURINAAMS/CURAQAOS
MOEDER NEDERLANDS
grond heb. Ik ben vrij licht en je kunt
aan mij niet echt zien dat ik gemengd
bloed heb. Misschien heb ik me
daarom nooit gediscrimineerd ge
voeld. Op Curagao zijn ze soms wel
onaardig. Omdat ze denken dat ik
een makamba ben.
Een paar jaar geleden heeft mijn
vader mijn vriend en mij meegeno
men naar Suriname. Dat was fantas
tisch! Het land, maar ook de mensen.
Familieleden die ik nooit eerder had
gezien ontvingen ons zo hartelijk!
Die warmte vind ik ook bij mijn Suri
naamse familie in Nederland. Ik hou
van het Surinaamse eten, de gastvrij
heid, het relaxte. Zet muziek op en
ik ga dansen. Nederland, Suriname,
Schotland, Curagao: het zit allemaal
in mijn bloed. Ik ben heel trots op mijn
roots."
ZATERDAG 26 SEPTEMBER 2020 31
