Teresa bezochten. Allemaal camera's erbij.
Al mijn collega's gingen baby's knuffelen
en ik dacht: o nee hoor, dat ga ik niet doen.
's Avonds belde mijn toenmalige woord
voerder die de beelden op tv had gezien.
Waarom ik niet ook met een kind in mijn
armen stond? Nu leek het net of ik een
hekel aan ze had! Dat is dus alleen beeld
vorming. Kinderen hebben hun privacy
nodig. Dat geldt ook nu. Ik ken ook geen
andere burgemeester - Eberhard van der
Laan niet, en ook Job Cohen niet - waar er
zo'n sterke belangstelling was voor de pri-
vésfeer. Toen ik aan deze baan begon, ging
ik ervan uit dat ik een zekere bescherming
genoot.''
,,Nee. Zij was heel strak in de scheidslijn
van privé en openbaar.''
,,In het begin van mijn carrière heb ik veel
verteld over mijn ouders, bijvoorbeeld over
hun echtscheiding. Dat is natuurlijk ook
een deel van mijn leven, maar vooral mijn
moeder had het gevoel dat ik over haar
praatte terwijl zij niet datzelfde podium
had. Ze voelde zich daardoor te veel bloot
staan.
Mijn moeder was wethouder in de jaren
80 tijdens een heftige economische crisis
die in Enschede hard aankwam. Als be
stuurder moest ze hard vechten. Ze was
een heel nette vrouw, die in plooirok en
pennyloafers politiek bedreef.
In de krant stond dat ze een links hart
had in een rechts jasje. Haar formele voor
komen was een manier om de wereld tege
moet te treden, om privésores achter te
verbergen. Nu ik ouder word, merk ik hoe
zeer ik op haar lijk.''
,,Ik herken dat helemaal niet. Hoe het voor
anderen is geweest kan ik niet zeggen,
maar ik heb het grote voorrecht gehad dat
ik met vrienden in de politiek zat. Kees
Vendrik (oud-Tweede Kamerlid en finan
cieel specialist van GroenLinks red.) was
al die jaren mijn beste vriend. Wij reisden
elke ochtend met de trein naar Den Haag
en reden 's avonds weer samen naar huis.''
Halsema wil antwoorden, maar schiet vol.
,,Sorry, daar heb ik een tijdje niet aan ge
dacht.'' Geëmotioneerd pakt ze een man
darijntje van tafel.
,,Die momenten zijn talrijk, veel talrijker
dan de momenten dat het even tegenzit.
Een lintje mogen uitreiken aan een vrij
williger die zich zestig jaar voor de stad
heeft ingezet, dat is diep ontroerend. Wat
voor mij het burgemeesterschap zo bijzon
der maakt merk ik als ik mijn burgemees
tersketen draag. Dan ga ik rechter lopen,
zo is het echt. Er leunt dan een ander ge
wicht op me, letterlijk, want het ding is
zwaar. Er treedt het besef binnen dat ik
een rol speel in de verhalen van Amster
dammers. Ik mag de stad symboliseren.
Tweede-Kamerwerk is veel abstracter, hier
ga ik zo mijn voordeur uit en sta ik midden
in de stad. De adrenaline van Amsterdam is
geweldig, ik hou van de verantwoordelijk
heid die dat voor mij met zich meedraagt.
Ik tors dat gewicht graag. Ik zit hier niet
voor journalisten of fulltime commentato
ren, ik zit hier voor Amsterdammers, en
zij beoordelen mij uiteindelijk.''
Uw moeder was PvdA-wethouder in
Enschede. Heeft zij haar kinderen wel-
eens 'gebruikt' in de beeldvorming?
Ik begrijp dat u het ook niet meer over
haar wilt hebben?
De PvdA van uw moeder was in die
jaren intern een enorme ruziepartij.
Hoe was dat bij GroenLinks?
Dat is het ontroerendste moment uit uw
boek, misschien wel uit alle politieke
boeken die ik heb gelezen. U vertelt dat
Kees Vendriks zoontje wordt geboren
en dat u ervoor zorgt dat Kamervoorzit
ter Gerdi Verbeet een dag na de geboor
te zijn naam laat optekenen in de Han
delingen van de Tweede Kamer, als
jongste Nederlander ooit. Een paar
maanden later belt Kees u 's ochtends
heel vroeg op om te vertellen dat zijn
zoontje is overleden.
Ik noem dit omdat politiek mensenwerk
is, wat velen wel eens ontgaat. Dat geldt
vice versa ook voor het burgemeester
schap. De focus ligt vaak op de strubbe
lingen in een stad, maar er is natuurlijk
veel meer. Wat maakt het burgemees
terschap de moeite waard?
ZATERDAG 19 SEPTEMBER 2020 13
