Knallend begin
LIEVE JONGENS
De kosmopolitische stad waar de oudste
zoon van Sandra naar school gaat, blijkt
een griezelig kantje te hebben.
de villa's en de zeiljachten. Gelukkig is
Griekenland wat corona betreft redelijk
gespaard gebleven, maar het aantal re
serveringen blijft toch enorm achter.''
Hennie: ,,Ik ben gewend om in de win
ter elke klus aan te pakken en dat doe ik
nu ook. Gelukkig ben ik handig, hoog
uit iets langzamer dan een vakman.''
Karin: ,,Maar je levert beter werk.''
Hennie: ,,Wat betreft onderhoud zijn
we voor 95 procent zelfvoorzienend. En
toch moeten we nu heel hard werken
voor ons geld.''
Karin: ,,Dat geldt eigenlijk voor het hele
eiland. Sowieso liggen de inkomens
veel lager dan in Nederland. Een gemid
deld maandinkomen is hier ongeveer
600 euro; een leerkracht verdient zo'n
700 euro per maand. Er heerst ook veel
armoede, veel mensen werken in de zo
mer zeven dagen per week.
In Nederland verbaas ik me over de
overdaad: zóveel winkels. En in super
markten vind ik de keuze in brood, be
leg, yoghurt en chips niet normaal.
Kant-en-klaarpakjes? Die heb je in
Griekenland vrijwel niet. Grieken ma
ken pannenkoeken gewoon van bloem
en eieren.''
Hennie: ,,Qua kleding is het leven ook
eenvoudiger. Puberende kinderen lo
pen hier in een T-shirt van hooguit een
paar euro.''
Karin: ,,Ik vind dat prettiger, eerlijk ge
zegd. Hoe je eruitziet, maakt niet uit.''
Hennie: „Hoewel de bureaucratie in dit
land onbeschrijfelijk is, verlang ik zeker
niet terug naar ons Nederlandse leven,
vooral omdat ik hier veel buiten leef en
op het water kan zijn. Tegelijkertijd gaat
het niet vanzelf: als we weer eens wat
geld over houden, stoppen we dat in het
onderhoud van de boot of de villa's.''
Karin: ,,En natuurlijk is het ook heel
belangrijk dat onze kinderen zich hap
py voelen. Corfu is hun thuis, ze heb
ben op dit eiland hun vrienden en zijn
heel actief op het gebied van muziek.''
Hennie: ,,We denken niet meer in grote
aankopen voor onszelf. Het heeft geen
zin een glimmende auto te kopen, daar
voor zijn de wegen te slecht. Wel zou ik
een nieuw verwarmingssysteem in ons
huis willen aanleggen.''
Sandra Donker woont met Jean en hun drie zoons Tip (13),
Alosja (11) en Stas (8) in Monnickendam. De komende tien
weken doet ze verslag over haar leven met de vier mannen.
,,O ja, mama'', zei onze oudste
tijdens het avondeten tussen twee
happen door, „gisteren is er ie
mand neergeschoten bij onze
school. Een rapper, Bigaboe ofzo.''
Ik verslikte me haast in mijn
spaghetti, dit nieuws was mij
even ontgaan. Welgeteld twee
dagen zat onze oudste op zijn
nieuwe middelbare school, 40
minuten verwijderd van ons dorp
waar nooit iets gebeurt, en nu al
drong de woeste werkelijkheid
van de grote stad ons leven bin
nen.
,,Was hij dood?'' vroeg ik om
maar iets te vragen. Nee hoor,
alleen gewond, antwoordde Tip
schouderophalend; kort erna was
er nog iemand neergeschoten en
die was ook alleen gewond, en
niemand van de kinderen had het
gezien hoor want iedereen was al
uit toen het gebeurde. Mocht hij
nog wat pasta?
Zijn vader kuchte ongemakke
lijk. We hadden de afgelopen
weken schoolspulletjes voor Tip
gekocht, een geodriehoek en een
passer, nieuwe gymschoenen,
een extra slot voor op zijn fiets.
We vonden dat we hem goed had
den voorbereid op zijn nieuwe
bestaan als brugpieper, maar een
schietpartij tussen rivaliserende
drillrappers zo vlak bij zijn school
- daar hadden we in de gauwig
heid niet aan gedacht.
,,Ze hebben de politie erbij
gehaald'', vervolgde onze oudste
ter geruststelling, nog in het naïe
ve vertrouwen dat de wereld goed
is en rechtvaardig, en dat de goei-
eriken het uiteindelijk altijd win
nen van de slechteriken.
Het ging, las ik later in de krant,
om de rappers Justin en Bigida-
goe, 19 en 23 jaar jong. Hun namen
zeiden me niets, dus zocht ik even
wat nummers op. ,,We houden
van de billen en de tieten'', hoorde
ik een man met stevig postuur
zingen, te midden van halfblote
meiden. „Freeze, anders ga ik
schieten.'' Er waren meer clips en
veel fijnbesnaarder werd het niet.
Allemachtig, dit waren toch niet
de kosmopolitische levenswijs
heden waar we onze 13-jarige
zoon vertrouwd mee wilden ma
ken. De volgende ochtend keek ik
hoe Tip wegfietste naar de bus
halte, op weg naar school. ,,Doe je
voorzichtig!'' riep ik, maar hij
hoorde mij al niet meer.
Ook meedoen? Stuur een mail naar
geldengeluk@dpgmedia.nl
ZATERDAG 19 SEPTEMBER 2020
