PJn
'Hoe kan hij
al een ander
hebben terwijl
ik kapotga?'
J
Toen 2^'n Qeh'efy-e
vtrliti
BV DE LIEFDE
1 o voelde
zijn Vercjrï
Toen Sven (36) na zeven
jaar besloot Adam (39)
te verlaten, bleef die
achter met een heleboel
liefdesverdriet.
,,Als de herinnering aan Sven bezit
van me neemt, aan zijn lach, aan wij sa
men, aan de liefde die ik voor hem voelde,
word ik overspoeld door verdriet. Dan pro
beer ik mezelf te vertellen dat er ook din
gen niét goed aan hem waren, maar alsnog
voel ik de pijn in mijn hart. Alsof er een oli
fant op mijn borst zit. Mijn keel snoert
dicht, ik schud van het huilen en kan alleen
maar denken: waarom?
Begin dit jaar heeft Sven het uitgemaakt.
Ik wilde niet, maar hij heeft voor ons be
sloten. We hadden al zeven jaar een vol
wassen relatie, met een koophuis, samen
levingscontract en serieuze kinderwens.
We dachten aan draagmoederschap. Maar
gaandeweg is Sven toch ergens uitgecheckt
zonder mij daarvan deelgenoot te maken,
want opeens zei hij: 'Ik kan zo niet verder.'
Natuurlijk waren er al wel signalen dat
het minder goed ging tussen ons. De passie
verdween, we werden meer maatjes dan
geliefden en ik richtte me waarschijnlijk te
veel op hem. Ik ben iemand die graag zorgt
en de ander de ruimte geeft, en daarbij zijn
eigen behoeften wegcijfert. Goed bedoeld,
maar later zag ik in dat dit moederlijke voor
een partner niet zo aantrekkelijk is. Met je
moeder heb je tenslotte geen seks.
Ik zei dat ik hulp van een relatiecoach of
therapeut wilde. Maar Sven is iemand die
veel in zijn hoofd leeft, die daar zijn beslis
singen neemt en hulp zoeken ziet als falen.
Al met al haalden we niet meer het beste in
elkaar naar boven.
Op het dieptepunt van mijn liefdesver
driet kon ik me voorstellen dat er mensen
zijn die zich van 12-hoog naar beneden
storten. Ik zou het nooit doen, maar mijn
gedachten waren soms inktzwart. Want
niet alleen miste ik Sven vreselijk, ook mijn
hele toekomstbeeld viel in duigen. Het
plaatje van huisje-boompje-beestje, het
hele leven waarvan ik gedroomd had, was
net als Sven onbereikbaar geworden. Ik had
gehoopt dat we in verbinding afscheid
konden nemen, maar empathie tonen luk
te hem niet. Was ik helemaal in tranen, dan
zei hij alleen maar: 'Wat erg voor je dat je
zo verdrietig bent.' Het was duidelijk: ik
moest alleen rouwen.
Dat viel niet mee, want ik was constant
met hem bezig. Ik scrolde door onze foto's,
dacht steeds dat ik zijn auto zag en smacht
te naar nog een laatste appje van hem - nog
één shotje aandacht, als ware het drugs. Ik
staarde naar zijn nieuwe profielfoto op
WhatsApp, terwijl ik dacht: o god, hij is
alweer gelukkig! Mijn vermoeden dat hij
snel weer aan het daten was, werd beves
tigd door het Spotify-account dat we nog
altijd deelden. Opeens verschenen daar
allemaal liedjes waarvan ik wist: die zijn
niet van Sven. En toen ik een afspeellijst
zag met de naam Peters Playlist, wist ik het
zeker. Dat kwam keihard bij me binnen. Ik
confronteerde Sven ermee, maar die vond
dat hij mij geen verantwoording schuldig
was.
'Jij kunt toch ook tien anderen krijgen',
zeggen mijn vrienden. Maar daar zit mijn
pijn niet. Ik gun Sven heus zijn geluk, maar
hoe kan hij alweer een ander hebben, ter
wijl ik kapotga? Wat stelde onze relatie dan
voor? Die zeven jaar waarin ik me met hart
en ziel heb gegeven, zijn die dan wegge
gooid? Ik zou er zo graag met plezier op
terugkijken, maar dat lukt nog absoluut
niet. Een verlies als dit is een levensgebeur
tenis, daar is tijd voor nodig, ik weet het. Ik
zou een quickfix willen, iets dat de rouw
wegneemt, maar dat bestaat niet. Ik moet
er zelf doorheen.''
38
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte namen van Adam en Sven zijn
bekend bij de redactie. Wil je ook praten
over je relatie? Mail magazine@dpgmedia.nl
