Onbekwaam
MIDLIFEMEESTER
Nederlandser
dan ooit
Leo van Marrewijk (55) was in de jaren 80 en 90 ruim tien
jaar leerkracht. Na een carrière in de journalistiek, keert hij
parttime terug voor de klas en doet hij er verslag van.
Het gesprek met de dame van de invalpool
geeft Leo's zelfvertrouwen niet bepaald een
oppepper.
Even dacht ik dat het niet
goed had verstaan, maar de aller
vriendelijkste mevrouw van de
invalpool zei het echt: ,,Je bent niet
bekwaam.''
Niet bekwaam. Onbekwaam.
Die had ik niet zien aankomen.
Ik probeerde te bedenken wanneer
iemand voor het laatst tegen me
had gezegd dat ik 'niet bekwaam'
was. Er schoot me niks te binnen.
Het was ook niet per se heel
stimulerend, vond ik. Ik bedoel: je
meldt je met de allerbeste bedoe
lingen aan als invaldocent, in een
sector waar de nood hoog is, je
zoekt een ochtend lang naar je
diploma uit 1986, (gevonden! - in
een door papiervisjes aangevreten
envelop) je worstelt je door de
inschrijfformulieren en loonhef-
fingsellende, en dan krijg je
binnen vijf minuten, bij je eerste
sollicitatiegesprek, te horen dat je
'niet bekwaam' bent.
Even daarvoor had ze een andere
indringende vraag gesteld. ,,Denk
je dat het moéilijk is?''
Met 'het' bedoelde ze 'lesgeven',
dat voelde ik.
,,Moéilijk? Nou nee, lijkt me.
Ruim twintig jaar geleden vond ik
lesgeven leuk en toen kon ik het.
Dus je zou zeggen dat ik het nog
steeds moet kunnen.''
Maar zo gemakkelijk ging dat
niet. Gelukkig, zei ze, was mijn
diploma nog geldig, en ik had een
'interessant' cv. Maar ja, wie ruim
twintig jaar niet voor de klas heeft
gestaan, is niet onmiddellijk 'les-
bekwaam'. Je bent niet in staat om
een hele dag in je eentje al die leer
lingen iets bij te brengen zonder
dat ze in de gordijnen klimmen -
of erger.
Ze vertelde over andere herin
treders, bij wie het vies was tegen
gevallen. Over bijscholingstrajec
ten en herintredersprogramma's
van een half tot twee jaar - en dan
nog viel het niet mee om orde te
houden in de klassen van nu.
,,Maar ja, het varieert van persoon
tot persoon. Je hebt eigenlijk een
individueel leerplan nodig.''
Dat klonk al beter. Mijn leerplan,
zo had ik bedacht, zou twee dagen
beslaan: een dag meelopen met
een ervaren docent, de dag erop
tobben met het digiboard. En dan:
hop, voor de klas. Learning by blun
dering, daar ben ik van.
En dan zullen we nog wel 's
even zien wie hier onbekwaam is.
Normaliter is Utrecht
tijdens het Nederlands
Film Festival negen dagen
lang dé filmhoofdstad van
het land. In het coronajaar
ligt dat anders, want er
zullen ondanks de acht
rodeloperpremières aan
zienlijk minder sterren,
paparazzi en publiek op
de been zijn. Dat laatste
zit namelijk verspreid over
het hele land, in zeventig
andere steden die de
films dan op het plaatse
lijke witte doek vertonen.
Zo gezien is dit NFF dus
Nederlandser dan ooit.
De opzet is trouwens
onveranderd, met een
openingsfilm (het ma-
gisch-realistische Buladó
dat zich op Curagao af
speelt) en als slotakkoord
de uitreiking van de Gou
den Kalveren. Daartussen
beleven tal van films en
tv-producties hun pre
mière, van kort tot lang,
van debuten tot vetera-
nenwerk en van docu
mentaire tot speelfilm.
Ook publiekstrekkers zijn
te zien, zoals I.M., dat de
liefdesgeschiedenis van
Connie Palmen en Ischa
Meijer vertelt, en de Ar
thur Japin-verfilming Bui
ten is het feest.
Veel van het programma
is online te bekijken via
filmfestival.nl, met prijzen
die variëren van 0,99 tot
5,99 euro. Maar voor het
'interactieve'-programma,
vol innovatieve nieuwe
vertelvormen en virtual
reality, moet je écht naar
Utrecht, want die kunst
werken staan in het voor
malige Postkantoor op de
Neude opgesteld.
Volgende week: Leo geeft zijn
eerste les in 24 jaar.
ZATERDAG 19 SEPTEMBER 2020 29
