Danny Vera zorgt voor
een lach en een traan
Trio vormt een
echte eenheid
II
6
ZNFKUST
De laatste voorstelling van het
alternatieve Zeeland Nazomer
festival ging gisteren in première. Kust
verbeeldt de innerlijke strijd waar veel
Zeeuwen die de provincie hebben
verlaten mee kampen.
pp
ls het publiek binnen
komt, ligt een vrouw te
slapen op bed. Een
man zit naast haar en
^^^^^^leest. Op de grond staat
een geopende koffer. Verspreid
over de kamer liggen kledingstuk
ken. Stokrozen leunen tegen de
wastafel. In de verte klinkt het ge
luid van de zee. Het is het begin van
de muziektheatervoorstelling Kust,
geschreven en geregisseerd door
Vincent van den Elshout. Het ver
haal wordt al snel duidelijk. De
vrouw, uit Zeeland afkomstig maar
al lange tijd buiten de provincie
wonend, heeft haar gezin enkele
dagen achtergelaten om een week
end met haar vroegere Zeeuwse ge
liefde door te brengen.
De heimelijke ontmoetingen
blijken een ritueel te zijn. Is het
lust? Ontrouw? Zonde of liefde?
,,Ben ik een slechte moeder en een
slechte vrouw omdat ik soms voor
mezelf kies?", vraagt zij zich af. Hoe
tevreden ze ook is met haar leven,
ze heeft haar minnaar af en toe no
dig om zichzelf te hervinden. ,,Ik
ben er weer", zegt ze dan ook, ter
wijl ze haar spullen bij elkaar raapt.
,,Nu staat mijn kop weer op mijn
lijf, mijn voeten weer in het zand."
Het is een sterke verbeelding van
de innerlijke strijd waar veel Zeeu
wen die de provincie hebben verla
ten mee kampen. Ze zochten het
geluk elders, maar de band met de
geboortegrond blijft. Een liefde die
niet verloren gaat en die op zijn
tijd moet worden gezien en ge
proefd. ,,Hier kan ik alles zijn, om
dat ik hier niet blijf", zegt de
vrouw dan ook.
De Zeeuwse musicalster Maike
Boerdam maakt die tweestrijd goed
voelbaar en uiteindelijk ook begrij
pelijk. Peter Slager (Bl0f) is haar, al
dan niet zinnebeeldige, geliefde in
wie Zeeland huist. Maar ook haar
tegenhanger: bonkig, weinig
spraakzaam, een 'muur van basalt
die alles doet keren'. De liefde
komt van haar kant.
Slager spreekt via zijn ingetogen
muziek in Schouws dialect. De
nummers zijn vooral afkomstig
van zijn soloplaat Slik, maar blijken
naadloos te passen in Kust. De mu
ziek vloeit fraai en soepel door de
voorstelling, terwijl het Zeeuws -
als taal van het hart - een brug slaat
tussen twee uiteengedreven werel
den. Als het dan maar voor even.
Kust wordt tot en met vrijdag
twee keer per dag opgevoerd in
de studio van Theaterproductie
huis Zeelandia in Middelburg. Alle
voorstellingen zijn inmiddels uit
verkocht.
Hij deed weinig moeite om zijn
ongenoegen over de huidige beper
kingen door het coronavirus te ver
bergen. Niet dat het niet nodig is om
voorzichtig te zijn, maar de cultuur
sector wordt nu wel heel zwaar ge
troffen, stelde hij. En dus speelde hij
zaterdag niet voor een grote me
nigte, maar voor twee keer 50 men
sen op wat het Kleine Abdijplein is
gaan heten. ,,Daar doe je voor de rest
niks aan."
Wie erin was geslaagd een kaartje
te bemachtigen, kon zich niettemin
gelukkig prijzen. Danny Vera ver
staat de kunst om intense nummers
op bijna achteloze wijze af te wisse
len met vermakelijke praatjes tus
sendoor. Bijvoorbeeld over Zoom-
vergaderingen. ,,Al gedaan? Tof toch.
Kun j e lekker zonder broek achter j e
beeldscherm zitten." Of over
waarom hij zo graag liedjes schrijft
over zaken die hem 'mateloos irrite
ren'. ,,Dan ben ik ervan af en zitten
jullie ermee. Dat lucht op."
Hij kreeg er de lachers mee op zijn
hand, om vervolgens weer het pu
bliek te ontroeren, met bijvoorbeeld
de nieuwe gospel Weak and weary,
met zijn uiterst verteerbare versie
van Zijn het je ogen van Koos Alberts,
met Roller coaster uiteraard. Maar
vooral ook met Oblivious desire,
waarvan hij nog niet eerder durfde
te vertellen dat het eigenlijk gaat
over zijn jarenlange verlangen naar
een kind.
Nu is zijn vrouw Escha alsnog
zwanger. Onlangs schreef Danny
Vera een nummer, voorlopig For so
meone I still don't know getiteld, voor
'the unborn'. Afgelopen week
speelde hij het voor het eerst, op te
levisie bij 'mevrouw Jinek'. ,,Dat was
hartstikke leuk", zei hij. ,,Ik heb haar
aan het huilen gemaakt." Het num
mer klonk eveneens op het Kleine
Abdijplein. Ook hier was de traan
niet ver weg.
In het Beethovenjaar zou zijn
muziek vele malen uitgevoerd
worden. Dat veel van deze eve
nementen afgelast zijn, is meer
dan jammer. Het Brunsvik String
Trio vertolkte in Middelburg twee
strijktrio's Opus 9 van de compo
nist. Hij schreef deze toen hij 21
jaar was. Hij gebruikt in de twee
werken ten volle de rijke kleuren
van de drie strijkinstrumenten:
viool, altviool en cello.
Violiste Quirine Scheffers, alt
violiste Asdis Valdimarsdottir en
cellist Michael Sterling hebben ie
der afzonderlijk een indrukwek
kende carrière opgebouwd. Als
trio vormen ze een echte eenheid.
Samen vormen ze een muzikaal
lichaam met een opvallend mooi
inkleurende altviool. Er wordt vol
overgave gemusiceerd in een
mooie balans en met prachtige
fraseringen. Nooit overheerst het
een instrument.
Juist die afwis -
seling en de felle
contrasten
onderstrepen de
veelzijdigheid van
Beethoven
De twee strijktrio's Opus 9 zijn
totaal verschillend van karakter.
Nummer 3 staat in mineur en
klinkt vrij somber, terwijl num
mer 2 lyrischer, intiemer en soms
ook vrolijker klinkt. Juist die af
wisseling en de felle contrasten
onderstrepen de veelzijdigheid
van Beethoven.
Meteen bij de dramatisch ge-
brachte dalende kwart, waar het
derde strijktrio mee begint, kon je
de sombere sfeer ervaren. Het
pessimisme en het drama kwa
men bovendrijven in dit obsede
rende dalende motief, dat telkens
terugkwam. Na het soms storm
achtige deel klonk het adagio con
espressione als een herademing.
Alle registers van de instrumen
ten werden gebruikt. Het werd
intens vertolkt, heel knap en me
lodisch, zodat het een pakkend
voorbeeld werd van hoe muziek
de mens kan troosten. Het scherzo
leek dan weer een ongebreideld
spelletje tussen de instrumenten:
lekker ritmisch en gelardeerd met
syncopische accenten. Het storm
achtige karakter kwam terug in
het presto, maar het slotthema
klonk helder en genuanceerd en
zorgde dat, na nog eens die da
lende reeks, de muziek weer licht
en vol hoop klonk.
Strijktrio nummer 2 is veel toe
gankelijker en klinkt subtiel en
idyllisch. De toonaard D roept in
timiteit op. Het Brunsvik trio
speelde dit werk volkomen ont
spannen en besteedde veel aan
dacht aan de dynamiek van de
muziek. Het andante staat in mi
neur en klinkt romantisch, tegen
het nostalgische aan. Het samen
spel tussen de altviool, viool en
cello klonk expressief. De melo
dieën werden prachtig voorge
steld en herhaald. Gewoon liefde
vol en intiem. Het menuetto werd
soepel vertolkt en kwam elegant
over, terwijl het trio met spitse
staccato's mooi contrasteerde. De
gepassioneerde Beethoven kwam
weer tot bloei in het rondo.
Werken van Ludwig van Beetho
ven. Door het Brunsvik String
Trio. Gehoord zondag 6 septem
ber in de Zeeuwse Concertzaal
in Middelburg.
maandag 7 september 2020
Zeeland huist in geliefde
Rolf Bosboom
Middelburg
A Maike Boer-
dam en Peter
Slager in Kust.
FOTOLEX DE MEESTER
Danny Vera op het Kleine Abdijplein. foto tineke boer
,,Ja, daar zit je dan hè, in de kou
op een pleintje in Middelburg
naar mij te kijken", hield Danny
Vera zaterdagavond op het al
ternatieve Zeeland Nazomerfes
tival zijn publiek voor. ,,Best jam
mer dat we dit jaar niet met z'n
allen op het grote plein staan.
Lekker bier drinken, bandje kij
ken en er een beetje doorheen
ouwehoeren."
Rolf Bosboom
Middelburg
Jeanette Vergouwen
RECENSIE
