Groeten uit
Ees
IV
SANNE WALLIS DE VRIES
,nL\
Vakantie in eigen land is zo gek nog niet.
Cabaretier Sanne Wallis de Vries zag
nergens zo'n grote lucht als in Drenthe.
Voorjaar 1979 reden we vanuit Alphen aan den
Rijn richting Borger, terwijl de regen tegen de voor
ruit sloeg. Ik was 8 jaar. We droegen alle vier wijde
pijpen. Papa (bakkebaarden, snor) achter het stuur,
mama (zelfgebreide lange jas) naast hem en mijn
broer en ik (lange haren waar onze oren doorheen
piepten) op de achterbank. Tussen ons in mijn knuf
felhond Snuffie. Pas jaren later realiseerde ik me dat
Snuffie door mijn moeder was gemaakt en niet door
de Naaipiet, ook al had ik het patroon in de Knip zien
staan. Zo sterk werkt het geloof.
In vakantiepark Het Land van Bartje in Ees kwamen
we met onze koffers zonder wieltjes aan in een huisje
zonder verdiepingen, met een stapelbed voor mijn
broer en mij. Als je wakker werd, rook je oude meu
bels en het bos. Om het huisje uit te lopen en meteen
in dat bos te staan was als in een sprookje. Elke dag
regende het minder. Ik gleed uit op een nat houten
speeltoestel. Ik zag mijn broer horizontaal voor hulp
wegrennen naar het huisje. Ik mocht in het grote bed
liggen. Mama vroeg bezorgd hoe mijn hoofd voelde;
ik jokte dat ik heel duizelig was.
De zon brak door. We zaten op pony's die zo lang
zaam liepen dat het leek of ze achteruitgingen, we
reden op fietsen langs en over de hei. De lucht was
zó groot. Ik wist niet dat de lucht zo groot kon zijn.
Als je de natuur niet rook, dan rook je pannenkoeken.
Of taart. Of patat. We gingen naar de dierentuin. Pake
en Beppe kwamen langs bij ons huisje. De zon scheen
nu de hele dag. We zaten op klapstoelen allemaal al
leen maar te glimlachen. En ik kon vanaf mijn klap-
stoel zo het bos in, spelen. Daarna braken de jaren 80
aan, lieten we ons haar knippen en verdwenen de
wijde pijpen. Maar Drenthe is gebleven, in mijn hart.
lltiÉ
ILLUSTRATIE AART-JAN VENEMA
