De natuur
is hier
mooier dan
we vooraf
hadden
verwacht
struiken zuring, moerasandijvie en de wa
terplas waar een kluut onverstoorbaar door
het ondiepe deel loopt. Op het ritme van
zijn passen steekt hij zijn markante snavel
in het water, op zoek naar zijn eigen ontbijt.
En dat terwijl we gisteren nog op de Abel
Tasman zaten, een klassiek zeilschip, dat
ons aan het eind van de middag in drie
kwartier vanuit Lelystad naar de enige ne
derzetting van de Marker Wadden voer.
Dit kluitje gebouwen rond een kleine
jachthaven is volledig off-grid; niet aange
sloten op het energie-, water- of riolerings
netwerk. De kolonie is zelfvoorzienend
dankzij onder meer een eigen waterpomp,
zonnepanelen en een ingenieus systeem
voor het afvalwater, dat deels door het riet
zelf wordt gezuiverd. Verder is er een 'sla
pende' windturbine. Als er extra stroom
nodig is, komt deze 's nachts automatisch
uit de grond.
Sinds deze zomer zijn er vier huisjes te
huur. Twee in het hart van de nederzetting
met uitzicht op de duinen, twee aan de
rand ervan die uitkijken over een waterplas.
Ook deze zijn zo duurzaam mogelijk ge
bouwd. Denk aan de gebruikte materialen,
de inrichting en de apparatuur. Een ener
giestoplicht in de kamer helpt gasten om op
het verbruik te letten. Zodra de energie-
voorraad krapper wordt - wat vooral op
minder zonnige dagen zal spelen - springt
het lichtje van groen op oranje of rood.
Het duurzame karakter past bij de bijzon
dere plek. De rust is er weldadig. 'Oorver
dovend stil', zoals reclameborden langs de
wegen in Flevoland beloven is het echter
niet, want de vogels zijn van 's ochtends
vroeg tot 's avonds laat druk in de weer met
zaken als eten zoeken, ruzie maken, de
vrouwtjes imponeren en hun territorium
verdedigen.
Dobberend slib
Als de veerboot aankomt - twee keer per
dag, maximaal 60 tot 100 opvarenden - is
er even sprake van menselijke bedrijvig
heid rondom de haven, maar de bezoekers
verspreiden zich al gauw over de wandel
paden, uitkijktorens en het mooie zand
strand. Gidsen van Natuurmonumenten
nemen gasten mee op excursie, waarbij ze
vertellen over het ontstaan van de eilanden
en natuur. Het gaat over succes (de natuur
lijke rijkdom) en tegenvallers, zoals de on
verwacht grote afslag van de duinen en de
tijd die het slib nodig heeft om naar de bo
dem te dalen.
Dit slib was een van de belangrijkste re
denen om de Marker Wadden aan te leggen.
Het Markermeer is sinds de aanleg van de
dijk Enkhuizen-Lelystad in 1976 steeds
meer in een bak met dood water veranderd.
Het slib kon nergens naartoe en dobberde
eindeloos rond. Om een lang en ingewik
keld verhaal kort te maken: de Marker Wad
den moeten het slib de kans geven te bezin
ken, zodat er nieuw leven komt in het Mar
kermeer.
Hoe goed dit idee werkt, weet niemand.
Het is nooit eerder gedaan. Voor ons als tij
delijke bewoners is de natuur er in elk geval
mooier dan we vooraf hadden verwacht.
Wat zou er immers kunnen groeien en
leven op onlangs opgespoten grond?
Wandelend over het hoofdeiland - het
enige van de vijf dat toegankelijk is - ko
men we daar al snel achter. Het tempo
waarmee bloemen, planten, struiken en
bomen bezit nemen van de nieuwe grond
is onvoorstelbaar. Ook de diversiteit en het
opduiken van zeldzame soorten is verras
send. Neem het elders zeldzame goud
knopje: dat groeit hier als onkruid.
Schouwspel
Vogelkijkhut De Duikeend groeit tijdens
ons weekend uit tot een van de favoriete
40
Uit in Nederland
Vaste verbinding De Abel Tasman vaart in drie kwartier van Lelystad naar de Marker Wadden.
