'Mijn haren waren
verschroeid'
Piloot had te
weinig
ervaring
15
GO ZATERDAG 29 AUGUSTUS 2020
In de weken na de vliegramp
blijft de vraag hoe het zo kon
misgaan. Was er een reiger, die
bij het wrak werd aangetroffen,
in de motor gekomen? Was het
de dikke Zeeuwse mist die het
zicht van de piloot ontnam? Of
stortte het toestel neer omdat
het te zwaar beladen was?
Pas in oktober 1971 volgt het
verlossende antwoord. De
Raad van de Luchtvaart conclu
deerde dat de crash te wijten
was aan een gebrek aan blind-
vliegervaring van de piloot. Hij
vloog in een mistbank en raakte
daardoor zijn oriëntatiegevoel
kwijt. De overbelading (85 kilo)
van het toestel was weliswaar
een overtreding, maar had niet
bijgedragen aan het ongeluk.
Daarmee is de kous niet hele
maal af. Verschillende ervaren
piloten laten na de uitspraak
weten dat de schuld niet alleen
bij de Noorse piloot Dybdahl
kan worden neergelegd. Vol
gens hen had de havendienst
van het vliegveld de piloot moe
ten verbieden op te stijgen van
wege de opkomende mist vanaf
de Noordzee. De havenmeester
deelde die conclusie niet, vol
gens hem was het zicht op het
moment van opstijgen prima.
Na de crash werd op vliegveld
Midden-Zeeland de procedure
voor rondvluchten aange
scherpt.
Vanaf de kade in Veere worden de gewonden naar het
ziekenhuis in Middelburg gebracht. foto jacqueline midavaine/
BEELDBANK ZEELAND.
Een agent onderzoekt na de crash het terrein op de Ha
ringvreter. Hij heeft al twee handtasjes gevonden.
FOTO JACQUELINE MIDAVAINE/ BEELDBANK ZEELAND.
Jacqueline Midavaine maakte foto's van de vliegtuigcrash in 1970. Ze ging als luchtfotografe zelf
regelmatig met een Cessna de lucht in. foto prvécollecte
Vijftig jaar na de vliegramp op het
Veerse Meer zijn de meeste inzitten
den van het gecrashte toestel overle
den. Maar hoe zou het met José van
den Dries zijn? Zou ze nog vaak te
rugdenken aan die bewuste zondag
in augustus in 1970?
Na een lange zoektocht blijkt dat ze
nu in Biezelinge woont. Via de tele
foon laat ze weten dat ze wel de
krantenknipsels uit die tijd heeft be
waard, maar eigenlijk bijna nooit meer
terugdenkt aan de crash. Op de Ha
ringvreter is ze in al die jaren daarna
hooguit één keer geweest.
Toch weet ze de hele vlucht minuti
eus te reconstrueren. Dat ze hele
maal niet mee wilde gaan vliegen. Dat
ze haar lievelingsschoenen aan had.
En dat de piloot de weg kwijt leek.
,,En toen zag ik ineens een enorme
vuurbal door het vliegtuig gaan", zegt
ze terugkijkend.
„Toen ik bij kennis kwam, realiseerde
ik me dat ik mijn schoenen niet meer
aan had", zegt Van den Dries nu. ,,Het
waren mijn lievelingsschoenen, dus
die wilde ik meteen bij het vliegtuig
gaan zoeken, dat is de eerste herin
nering die boven komt. Maar mijn
moeder riep meteen: 'Blijven liggen,
naar de lucht kijken en niet om je
heen'. Dat herhaalde ze keer op keer.
Zij wist natuurlijk dat er iets verschrik
kelijks om ons heen te zien was. Zelf
zag ik helemaal zwart en mijn haren
waren verschroeid."
Opvallend nuchter vertelt Van den
Dries vijftig jaar later dat ze 'gewoon'
het vliegtuig nog instapt. ,,Mijn moe
der, die in 2015 is overleden, heeft al
tijd gezegd: de kans dat je een vlieg
tuigongeluk meemaakt is heel klein.
Dus de kans dat je nog een keer
neerstort is nog kleiner. Zo heb ik er
daarna altijd maar naar gekeken. Het
is nu eenmaal gebeurd, maar je moet
er niet voor weglopen."
