r
7
Krommenhoeke
dat ik thuis ben in Krommenhoeke."
In de vakanties is ze er met haar man.
Ook in de weekends komt ze vaak
over en doordeweeks zit ze er soms te
werken. Haar drie kinderen zijn nu
zo groot dat ze zelf kunnen komen.
Het begon allemaal in 1971, toen haar
vader - hij had een handelsbedrijf in
koffieautomaten - het arbeiders
huisje kocht. Er was geen schuur, die
hebben Daniela en haar man later la
ten ontwerpen en bouwen. ,,Kun je je
dat voorstellen", vraagt ze, ,,dat voor
mijn vader het kocht hier een gezin
met acht kinderen woonde? De wan
den waren bezet met bedstedes."
Ze vertelt: ,,Als kind vond ik het ge-
weldig hier. Die jeugdherinneringen
zijn ook deel van het plezier dat ik nu
heb als ik hier ben. Je reed als kind op
je fietsje het hele eiland over, er was
niet veel verkeer. Ik had een soort
dierenbescherming opgericht voor
slakken. Abco de Buck is de zoon van
de boer hiernaast, met hem speelde
ik veel, we reden mee op de tractor,
hielpen met het melken van de
koeien. De familie De Buck had tv,
wij niet. Als mijn vader sport wilde
kijken, gingen we naar hen toe."
Hoog tijd om op nummer 7 bij de
familie De Buck aan te kloppen. Ze
hebben een minicamping, het oogt
alsof alle plaatsen bezet zijn. David
de Buck loodst ons mee naar een
overschaduwd terras. Hij is jarig, pre
cies 77 jaar geleden werd hij op deze
boerderij in de bedstee geboren als
jongste van vier. Huis en schuur
heeft zijn vader in 1930 laten bou
wen. Wat koeien en 12 hectare grond,
het was overzichtelijk. David heeft
een deel van de grond verkocht en
noemt zichzelf nu hobbyboer. Hij is
de nestor van Krommenhoeke. Weet
Zeker als je bij
iemand
anders bent,
realiseer je je
hoe mooi het
hier is
er ook veel van. Zijn minicamping
ligt op wat ooit het kerkhof was. Bij
het graven van een sloot heeft hij
schedels en zelfs een heel skelet te
voorschijn zien komen. ,,Het is nu al
lemaal import", zegt hij over de
buurtschap. ,,Maar we kennen elkaar.
Er zal hier niet iemand een week
dood in huis liggen. Als het ergens
stil is, ga ik kijken."
Niet te intiem, maar als er wat is
kun je op elkaar rekenen. Dat gevoel
hebben Joost de Weerd (1956) en
Marlies van Dijk (1957) op nummer 3
ook. Elk jaar wordt er in Krommen
hoeke een nieuwjaarsborrel georga
niseerd, op toerbeurt. Joost is opge
groeid in Vlissingen, zijn vader was
bij de marine. Hij is geoloog en
werkte voor Shell en andere bedrij
ven in de olie- en gassector. Marlies is
verpleegkundige. Even verderop ligt
een niet zo lang geleden aangekocht
stukje grond. Dat is nog in ontwikke
ling, het mag lekker ruig worden. Ze
zeggen: ,,Er wordt wel erg veel gif ge
spoten in de omgeving. Wij proberen
ons steentje bij te dragen voor de die
ren. In de schuur hebben twee kerk
uilen een eigen appartement gekre-
gen. In de oude paardenstal hebben
we boerenzwaluwen."
Daar, wijzen ze, de Lange Jan, de
Sardijntoren. Joost vindt Zeeland
leuk en Walcheren het allerleukst.
Aanvankelijk waren ze op zoek naar
een huis waar ze vanuit de omgeving
Utrecht, waar ze woonden, in de va
kanties naar toe zouden kunnen.
Marlies: ,,Het werd iets anders." Joost:
,,Sinds mijn jeugd heb ik een voor
liefde voor schuren. Ik heb op Google
Earth gekeken en kwam deze boerde
rij tegen, aan de voorkant een geslo
ten front, achter weids, vrijheid."
Joost is sinds twee jaar officieel in
Krommenhoeke ingeschreven en
woont er permanent. Marlies: ,,De
winters vind ik lastig. Sombere ak
kers, die enorme stormen, aan wind
moet je wennen." Joost: ,,Ik ben op
gegroeid achter de boulevard in Vlis-
singen. Ik vind het geweldig."
Krommenhoeke
woensdag 26 augustus 2020
Daniela Hooghiemstra: ,,Als kind
vond ik het geweldig hier. Die
jeugdherinneringen zijn ook deel
van het plezier dat ik nu heb als ik
hier ben."
David de Buck: ,,Er zal hier niet
iemand een week dood in huis lig
gen."
f
Krommenhoeke ver
scholen in het groen,
je rijdt er zo aan voor
bij.
Joost de Weerd en
Marlies van Dijk: ,,Wij
proberen ons steentje
bij te dragen voor de
dieren."
- Suzanne Jacobse
Kijk op de site bij
De Buurtschap
/Krommenhoeke
